บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 992

“คิดว่าฉันจะกลับคำพูดแบบพวกคุณ? อย่าคิดว่าคนอื่นเหมือนตัวเอง”

ฉินเทียนยิ้มอย่างมั่นใจ "ในเมื่อตกลงแล้ว ฉันก็ต้องเดินทางในครั้งนี้"

"อย่ารอช้าเลย ออกเดินทางกันเถอะ เราจะไปถึงเหิงหลิ่งในรุ่งสางในวันพรุ่งนี้"

“หลังจากดูอาการคุณปู่แล้ว ฉันจะกลับโดยเร็วและไม่อยู่ต่อที่เหิงหลิ่ง”

ซูยู่คุนมีความสุขมาก เดิมทีเขาคิดว่าแม้ว่า ฉินเทียน จะไป แต่เขาก็จะเลื่อนไปจนถึงวันพรุ่งนี้

ไม่คิดว่าเขาจะตรงไปตรงมาและตกลงที่จะรีบเดินทางในชั่วข้ามคืน

มีเพียง ฉินเทียน เท่านั้นที่รู้ว่าเขาไม่อยากแยกจาก ซูซู

แค่ต้องการจัดการอย่างรวดเร็ว กลับไปหาเธอโดยเร็วที่สุด ปกป้องเธอและลูก

เมื่อเห็นว่าฉินเทียนตกลง แม้ว่าซูซูจะไม่อยากให้เขาไป แต่เธอก็ทำได้เพียงพูดกับเขาอย่างแผ่วเบาว่า "ที่นั่นมียุงจำนวนมาก คุณต้องระวังตัวมากๆ นะ"

“กลับมาให้เร็วที่สุดนะ ฉันกับลูกรอคุณอยู่ที่บ้าน”

"ไม่ต้องกังวล ผมสัญญาว่าจะกลับมาให้เร็วที่สุด" ฉินเทียนกอดซูซู จากนั้นมองไปที่แม่ยายของเขา หยางยู่หลัน "แม่ครับ ผมจะรบกวนดูแลซูซูในช่วงที่ผมไม่อยู่บ้านอีกแล้ว"

“พูดอะไรหน่ะ ดูแลเธอให้ดีคือสิ่งที่แม่ควรทำ” หยางยู่หลัน พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดว่า “ออกไปข้างนอกไม่เหมือนอยู่บ้าน ต้องดูแลตัวเองดีๆ"

“พี่เขย งั้นไปกันเถอะ” ซูเหวินเฉิงรู้สึกขายหน้าในเมืองไพ่และอยากกลับไปซ่อนตัวสักสองสามวัน “ปู่ป่วยหนักขนาดนี้ ฉันต้องกลับไปดู”

"อึ่ม" ฉินเทียนเพิ่งพยักหน้าและมีเสียงขี้เมาดังขึ้นข้างหลังเขา "พี่เทียนถ้าพี่จะไปเหิงหลิ่ง พี่ต้องพาฉันไปด้วย!"

ฉินเทียนหันศีรษะถึงจะเห็นคนที่พูดคือหม่าหงเทาที่ดื่มจนหน้าแดง

ยังคงถือเหล้าขาวไว้ในมือ เขาเดินไปอย่างโงนเงน "บ้านของฉันอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ถัดจากเหิงหลิ่ง ตั้งแต่เสี่ยวเซวี่ยเกิดเรื่อง ฉันฆ่าไอ้สารเลวนั่น และเป็นเวลานานแล้วที่ฉันไม่ได้กลับไป"

"ความทะเยอทะยานของผู้ชายดีๆ มีอยู่ทุกที่ และในที่สุดเขาก็กลับมาสู่รากเหง้าของเขาเสมอ ฉันอยากกลับไปดูบ้านกระเบื้องของฉัน สุนัขแก่ในหมู่บ้าน และ..."

"บูม!"

ก่อนที่ หม่าหงเทา จะทันได้พูดจบประโยค เขาก็ล้มลงกับพื้นเสียงดังและเริ่มกรนเสียงดัง

เขาเมามากแล้วจริงๆ ไม่อย่างนั้นตามนิสัยเงียบขรึมตามปกติของเขา เขาจะไม่พูดมากขนาดนี้

เหมยหงเซว่ก็เมาเช่นกัน ขาอ่อนและล้มลงข้างๆ หม่าหงเทา เธอใช้มือตบหน้าของเขาเบาๆ "ไอ้สารเลว! ลุกขึ้นไปดื่มกันต่อ!"

บรรยากาศที่ตึงเครียดในตอนนี้ถูกทำลายลงทันทีด้วยพฤติกรรมขี้เมาของพวกเขา และทุกคนก็หัวเราะออกมา

หลังจากหัวเราะ จินถังก็หน้าแดงและเดินไปหาฉินเทียน

“พี่เทียน ครั้งนี้อาจารย์ส่งฉันกับศิษย์น้องออกมาฝึกฝน แต่สุดท้ายฉันก็ช่วยอะไรพี่เทียนไม่ได้ ถึงเวลาที่ต้องกลับแล้ว”

ไป๋หลิงรีบไล่ตามมา กระโดดขึ้นและพยายามปิดปากของจินถัง "หุบปาก! บอกแล้วว่าอย่าบอกเขา เราจะออกไปอย่างลับๆ จะได้ไปเที่ยวที่อื่นด้วย”

จินถัง สูงและตัวใหญ่ หลบหลีกฝ่ามือของ ไป๋หลิงได้อย่างง่ายดาย และพูดด้วยสีหน้าที่ซื่อตรงว่า "ศิษย์น้อง เมื่อออกมา อาจารย์บอกฉันว่าฉันต้องพาน้องกลับหลังจากเรื่องนี้เสร็จสิ้น"

“ไอ้จินถังแกนั่นซื่อบื้อ!” ไป๋หลิงกระโดดเท้าด้วยความโกรธ และสั่งลิงที่เธอเลี้ยงว่า “เจ้าทอง ดึผมของเขาออก ดึงออกแรง ๆ!”

ลิงสีทองกระโดดและลงบนไหล่ของ จินถัง

ก่อนที่ จินถัง จะทันได้ตอบโต้ มันก็คว้าผมสั้นของ จินถัง ไปแล้วและวิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว

การเคลื่อนไหวที่มีความชำนาญเป็นพิเศษ เห็นได้ชัดว่าเคยถอนมาหลายครั้งแล้ว

จินถังไม่ได้เอะอะอะไร แค่ยิ้มและปล่อยให้ไป๋หลิงและลิงขนทองรังแกเขา "อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ายังไง ฉันจะรับผิดชอบในการพาตัวศิษย์น้องกลับไป"

ฉินเทียนไม่รู้ว่าควรจะเครียดหรือหัวเราะดี คิดว่าจินถังที่ซื่อบื้อนี้ตามใจไป๋หลิงมากเกินไปแล้ว

แต่เขาไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะไป๋หลิงเป็นหลานสาวของราชาวานร