บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน นิยาย บท 3

เธอเงยหน้าขึ้นมอง เห็นลู่ม่านเซิงสวมผ้ากันเปื้อนพร้อมถือช้อนอยู่ในมือ

เมื่อเธอเห็นเวินหนี่ รอยยิ้มของเธอก็ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวทักทายอย่างอ่อนโยน “คุณเป็นแขกของคุณป้าเหรอคะ? ฉันทำซุปไว้เยอะพอดี รีบเข้ามานั่งก่อนสิคะ”

อิริยาบถของเธอสง่างามดูเหมือนนายหญิง

แต่เวินหนี่กลับดูเหมือนแขกที่มาจากแดนไกลเสียเอง

ก็ถูกแล้วแหละ อีกไม่นานเธอก็จะเป็นคนนอกแล้ว

เวินหนี่ขมวดคิ้ว รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

ตอนที่เธอแต่งงานกับเย่หนานโจว ทั้งเมืองต่างก็ได้รับแจ้งข่าว และลู่ม่านเซิงก็ยังส่งจดหมายอวยพรมาให้ด้วย เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ว่าเธอคือภรรยาของเย่หนานโจว

เมื่อเห็นลู่ม่านเซิงเห็นว่าเธอยืนนิ่งอยู่ที่ประตู จึงรีบเข้าไปจับมือของเธอ “คุณเป็นแขก ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ รีบเข้ามาดีกว่าค่ะ”

เมื่อลู่ม่านเซิงเข้ามาใกล้ เธอก็ได้กลิ่นหอมมะลิบางเบาลอยอยู่ในอากาศ มันเป็นน้ำหอมแบบเดียวกันกับที่เย่หนานโจวมอบให้เธอในวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว

เธอรู้สึกเจ็บคอและหายใจลำบาก ราวกับว่าเท้าของเธอหนักนับพันปอนด์จนไม่สามารถก้าวเดินได้

เมื่อเย่ซูเฟินเห็นว่าเวินหนี่ยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอจึงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “เวินหนี่ เธอยังมัวยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น? มีแขกมาที่บ้าน ยังไม่รีบไปรินชามาอีก!”

เวินหนี่มองเธอ ทั้งที่รู้ดีว่าไม่ควรโต้เถียง แต่ก็ยังคงถามออกไปว่า “คุณแม่คะ ทำไมเธอถึงมาที่บ้านของเราหรือคะ”

เย่ซูเฟินตอบไปว่า “ม่านเซิงกลับมาประเทศจีน ก็ต้องมาเยี่ยมฉันน่ะสิ ทำไม ม่านเซิงจะมาที่บ้านของเราไม่ได้หรือไง? ยิ่งไปกว่านั้น ฉันถามหนานโจวแล้ว เขายังไม่ว่าอะไรเลย แล้วเธอจะมาพูดอะไร”

“หนูไม่ได้หมายความแบบนั้นค่ะ” เวินหนี่ก้มหน้าลง

“ที่แท้ก็คือพี่เวินหนี่นี่เอง พี่หนานโจวไม่เคยให้ฉันดูรูปพี่ตอนที่เขาแต่งงานเลย ฉันก็เลยจำพี่ไม่ได้ อย่าโกรธกันเลยนะคะ”

เวินหนี่มองดูรอยยิ้มที่สดใสของเธอ

เหอะ

เย่หนานโจวจะปล่อยให้ผู้หญิงที่เขาชอบเห็นรูปถ่ายงานแต่งงานของเขากับผู้หญิงคนอื่นได้อย่างไรกันล่ะ?

เย่ซูเฟินสบถขึ้นอีกครั้ง

“ยังไม่รีบไปเอาน้ำมาให้เซิงเซิงอีก?”

เวินหนี่พยักหน้าและหยิบชาร้อนมาวางข้าง ๆ

ในเวลานั้นลู่ม่านเซิงกำลังหัวเราะพูดคุยกับเย่ซูเฟินอยู่ที่โซฟา เย่ซูเฟินถอดผ้ากันเปื้อนให้หญิงสาวคนนั้นพร้อมกับยิ้มอย่างใจดีแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

เธอระงับความรู้สึกอึดอัด และเทน้ำชาให้ลู่ม่านเซิง

ลู่ม่านเซิงกำลังจะเอื้อมมือมาแตะ

เวินหนี่รู้ว่าชามันร้อนมาก และไม่อยากให้ลู่ม่านเซิงถูกลวก ดังนั้นเธอจึงห้ามเอาไว้ แต่ไม่คิดเลยว่าลู่ม่านเซิงจะทำถ้วยชาหก จนชาร้อนทั้งหมดเทรดลงบนมือของเธอ…

เฮือก

เวินหนี่หายใจเข้าแรง แต่ได้ยินเสียงร้องตกใจของลู่ม่านเซิง “อ๊ะ….”

เมื่อเย่ซูเฟินได้ยินเสียงก็รีบหันกลับมามองอย่างเป็นกังวล “เกิดอะไรขึ้น?”

ดวงตาของลู่ม่านเซิงเต็มไปด้วยน้ำตา “ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า เธอไม่ได้ตั้งใจ”

เมื่อเห็นว่านิ้วของเธอบวมแดง สีหน้าของเย่ซูเฟินก็เยือกเย็น เธอหันกลับมามองเวินหนี่และตบหน้าเธออย่างแรง

เวินหนี่ตกตะลึงทันที

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเย่ซูเฟินจะลงมือกับเธออย่างหุนหันพลันแล่นแบบนี้

“ทำอะไรของเธอ รู้ไหมว่ามือคู่นี้ของม่านเซิงมีไว้เล่นเปียโน ถ้าม่านเซิงเป็นอะไรไป เธอจะชดใช้ไหวหรือไง?” เย่ซูเฟินกล่าวด้วยน้ำเสียงทิ่มแทง

สีหน้าของเวินหนี่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่หัวใจของเธอกลับรู้สึกเหมือนถูกน้ำเย็นสาดใส่ เธอหันหน้าไปทางพวกเขา “เธอเป็นคนทำมันเองนะคะ เกี่ยวอะไรกับฉัน?”

เย่ซูเฟินจ้องเธอด้วยความโกรธ “เธอยังกล้าเถียงฉันงั้นเหรอ ใครก็ได้ มาจับเธอไปขังไว้!”

พูดจบคนรับใช้สองคนก็เข้ามาจับตัวเวินหนี่

การแต่งงานของเวินหนี่กับเย่หนานโจวถูกตัดสินใจโดยคุณปู่ หลายปีแล้วพวกเขาก็ยังไม่มีลูก ดังนั้นพวกเขาจึงแต่งงานกันโดยไร้ความรัก

บางทีเย่หนานโจวอาจยังคงคิดถึงเธอ และเฝ้ารอให้เธอกลับมา

เธอสวมแว่นกันแดดและหน้ากากเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ใครเห็น ก่อนจะขึ้นรถแล้วออกจากคฤหาสน์ต้นตระกูลไป

เธออยากจะเซอร์ไพรส์เขา จึงขอให้ทุกคนในบริษัทเก็บเป็นความลับ

เย่หนานโจวอยู่ในห้องทำงานและมองดูเวลา เมื่อเห็นว่าการประชุมกำลังจะเริ่มแล้ว แต่เวินหนี่ก็ยังไม่มา

จนกระทั่งมีการเคลื่อนไหวที่ประตู

เย่หนานโจวมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาหันเก้าอี้กลับมา และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง “รู้ไหมว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้ว?”

อีกฝ่ายไม่ตอบ

เย่หนานโจวรู้สึกแปลก จึงเงยหน้าขึ้น ก่อนจะเห็นลู่ม่านเซิงยืนอยู่ที่ประตู

“พี่หนานโจว”

ลู่ม่านเซิงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่ตื่นเต้นมากกว่า ใบหน้าที่เธอเฝ้าคิดถึงทุกเช้าเย็นอยู่ตรงหน้านี้แล้ว ทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน

เย่หนานโจวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และเบี่ยงสายตาไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว “ทำไมถึงเป็นเธอ?”

ลู่ม่านเซิงหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า “วันนี้ฉันไปเยี่ยมป้าที่คฤหาสน์ต้นตระกูลมาน่ะค่ะ”

เย่หนานโจวขมวดคิ้วหนักขึ้น และพูดอย่างเย็นชา “ใครอนุญาตให้เธอไปที่นั่น?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น รอยยิ้มของลู่ม่านเซิงก็กระอักกระอ่วน หัวใจของเธอก็กระตุกเล็กน้อย ราวกับว่าเธอไม่ควรไปที่นั่น

เธอพยายามควบคุมอารมณ์และหรี่ตาลง “ฉันกลับมาทั้งทีก็ต้องไปเยี่ยมคุณป้าก่อนสิคะ แล้วฉันก็เอาของมาให้พี่ด้วย”

เธอทดสอบเขาอย่างระมัดระวังก่อนจะหยิบเอกสารออกจากกระเป๋า

เย่หนานโจวมองดู และเห็นว่าเอกสารที่ควรอยู่ในมือของเวินหนี่นั้นอยู่ในมือของเธอ