บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน นิยาย บท 4

“วันนี้พี่เวินหนี่ดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี เธอไม่อยากเอาเอกสารมาส่ง ฉันเลยต้องเอามาส่งน่ะค่ะ” ลู่ม่านเซิงวางมือที่โดนลวกตรงหน้าเขา “พี่หนานโจว อย่าโทษพี่เวินหนี่เลยนะคะ ฉันว่าเธอคงไม่ได้ตั้งใจ หวังว่าคงจะไม่ได้ทำให้งานของพี่ล่าช้าหรอกใช่ไหมคะ”

เอกสารของบริษัทไปอยู่ในมือของคนอื่น นี่เป็นครั้งแรกที่เวินหนี่ทำอะไรแบบนี้

สีหน้าของเย่หนานโจวมืดมน แต่เขาก็ยังคงอดทนเมื่ออยู่ต่อหน้าลู่ม่านเซิง เขาเพียงแค่ดึงเนกไทแล้วพูดอย่างเรียบนิ่ง “ไม่เป็นไร”

เขาเปลี่ยนเรื่องแล้วพูดขึ้นว่า “ไหน ๆ ก็มาแล้ว นั่งพักก่อนสิ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นลู่ม่านเซิงก็รู้สึกมีความสุขในใจ อย่างน้อยเขาก็ยอมรับเธอ และไม่ได้เกลียดเธอ

“พี่มีประชุมไม่ใช่เหรอคะ ฉันรบกวนพี่หรือเปล่า”

เย่หนานโจวโทรออกหาใครบางคน “เลื่อนการประชุมออกไปครึ่งชั่วโมง”

มุมปากของลู่ม่านเซิงโค้งงอขึ้น ก่อนจะมาที่นี่เธอกำลังคิดว่า การที่เธอจากไปโดยไม่บอกลาจะทำให้เขารู้สึกโกรธหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้แย่เหมือนที่คิดเอาไว้

เวลาที่เสียไปยังชดเชยกลับคืนมาได้

ลู่ม่านเซิงนั่งลงบนโซฟาอย่างคาดหวัง และอยากจะอธิบาย “พี่หนานโจว ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่ตั้งหลายเรื่อง ตอนนั้นเป็นความผิดของฉันเองที่จากไปโดยไม่ได้บอกลา แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว…”

“ฉันขอจัดการงานก่อน” เย่หนานโจวขัดจังหวะเธอ

ลู่ม่านเซิงกลืนคำพูดกลับลงไปอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเขาดูยุ่งมากจึงได้แต่พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันรอจนกว่าพี่จะทำงานเสร็จก็ได้ค่ะ”

ลู่ม่านเซิงไม่กล้ารบกวนเขา และก็ไม่รู้ว่าภายในครึ่งชั่วโมงนี้เธอต้องนั่งรออีกนานแค่ไหนกว่าที่จะได้คุยกับเขา

เธอเดาอารมณ์ของเขาไม่ออกเลย

จนกระทั่งเผยชิงเดินเข้ามา เย่หนานโจวถึงได้หยุดงานในมือ

เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา ลู่ม่านเซิงจึงตะโกนขึ้นด้วยรอยยิ้ม “พี่หนานโจว ฉัน…”

“มือยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?”

นี่เขาสังเกตเห็นอาการบาดเจ็บที่มือของเธอและเป็นห่วงเธอใช่ไหม?

ลู่ม่านเซิงส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่เจ็บแล้วค่ะ”

“อืม” เย่หนานโจวตอบเบา ๆ และหยิบชามยามาจากมือผู้ช่วยเผยชิง “ได้ยินมาว่าเธอยังไม่ชินกับสภาพอากาศและรู้สึกเจ็บคอ กินยานี่สิ มันจะดีต่อลำคอของเธอนะ”

ลู่ม่านเซิงมองไปที่ชามยาร้อน ๆ และรู้สึกมีความสุขขึ้นมาอีกครั้ง

เขาแอบติดตามสถานการณ์ของเธอและรู้แม้กระทั่งว่าเธอเจ็บคอ แสดงให้เห็นว่าเขายังคงห่วงใยเธออยู่

เธอรีบรับชามยามา พร้อมกับเผยรอยยิ้มที่สดใสดุจดอกไม้ “พี่หนานโจว พี่ยังใส่ใจฉันเหมือนเคยเลยนะคะ แค่นี้ฉันก็พอใจมากแล้ว ฉันจะกินยาให้หมดเลยค่ะ”

ก่อนที่เธอจะนำชามยาเข้ามาใกล้ ก็ได้กลิ่นที่ไม่พึงประสงค์เป็นอย่างมาก

เธอไม่ชอบรสชาติของยาจีน แต่ถ้ายานี้มาจากเย่หนานโจวเธอก็จะกิน

เธอขมวดคิ้วด้วยความขมขื่นและพยายามกลืนยานั้นลงไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เมื่อเห็นเธอกินยาหมดในอึกเดียวจนไม่เหลือสักหยด เย่หนานโจวก็เบนสายตาไปทางอื่น

“ประธานเย่ การประชุมกำลังจะเริ่มแล้วครับ” ผู้ช่วยเผยชิงเตือนขึ้น

เย่หนานโจวมองไปที่ลู่ม่านเซิงแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันยังต้องทำงาน เธอกลับไปก่อนเถอะ”

ลู่ม่านเซิงเช็ดปาก เธอพูดอะไรมากไม่ได้ จึงได้แต่ตอบกลับไปอย่างเข้าใจว่า “ก็ได้ค่ะ ไว้ฉันจะมาเยี่ยมพี่ใหม่วันหลังนะคะ”

แล้วเย่หนานโจวก็เดินออกไป

ลู่ม่านเซิงมองตามแผ่นหลังของเขาอย่างอ้อยอิ่งจนกระทั่งร่างสูงลับสายตาไป

เธอมีความสุขมากและส่งข้อความถึงผู้จัดการว่า ‘กลับมาครั้งนี้ฉันพนันถูก เขายังคงรักฉันอยู่’

ข้างนอก เมื่อเดินไปถึงห้องประชุม เผยชิงก็ถามขึ้นข้างหลังเย่หนานโจว “ประธานเย่ ทำไมเราถึงต้องใส่ยาคุมกำเนิดลงในยาด้วยล่ะครับ?”

ใบหน้าของเย่หนานโจวไร้อารมณ์ และเย็นชา “ลู่ม่านเซิงไปที่โรงแรมแล้ว”

เผยชิงเข้าใจทันที เขากลัวว่าผู้หญิงคนเมื่อคืนจะเป็นลู่ม่านเซิง และกลัวว่าเธอจะท้อง

การทานยาคุมกำเนิดถึงจะรับประกันได้

หนึ่งวันเต็มที่เวินหนี่ไม่มาบริษัท แถมยังไม่โทรมาลาอีกด้วย

เดิมที เธอจะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ และไม่เคยทำผิดพลาดเลยสักครั้ง

เดี๋ยวนี้เธอเริ่มเอาแต่ใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มาทำงานแถมยังไม่บอกกล่าวสักคำ

เย่หนานโจวโกรธมาก เขามีสีหน้าเคร่งขรึมตลอดทั้งวัน และไม่ยิ้มเลย สิ่งนี้ทำให้พนักงานบริษัทต่างก็กลัวว่าตัวเองจะทำอะไรผิด

หลังจากเลิกงาน เย่หนานโจวกลับมาถึงคฤหาสน์ต้นตระกูล

เวลานี้เวินหนี่ได้ถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว

เวินหนี่รู้ว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน “ลู่ม่านเซิงเอาเอกสารไปส่งให้แล้วใช่ไหมคะ หวังว่ามันจะไม่ทำให้งานของคุณต้องล่าช้า”

การทำตามใจตัวเองของเธอในวันนี้ทำให้เย่หนานโจวรู้สึกไม่พอใจ “เลขาเวิน ในเมื่อเธอก็มีไหวพริบดี แล้วทำไมถึงได้สร้างปัญหามากมายแบบนี้”

เวินหนี่ครุ่นคิด เธอสร้างปัญหาอะไรบ้าง

หรือว่าจะเป็นที่ทำให้แม่ของเขาโกรธ

ทำให้มือของผู้หญิงที่เขารักได้รับบาดเจ็บ

เธอซ่อนมือไว้ใต้ผ้าห่ม หัวใจของเธอเริ่มชา “มันจะไม่เกิดขึ้นอีกค่ะ”

หลังจากหย่าแล้วก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก

เธอจะไม่ยืนขวางทางพวกเขาอีกไม่ว่าใครก็ตาม

“ตรวจสอบผู้หญิงคนเมื่อคืนได้หรือยัง?”

เวินหนี่ตัวแข็งทื่อ “กล้องวงจรปิดพังทำให้ตรวจสอบไม่พบค่ะ”

เย่หนานโจวขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับจ้องไปที่เธอ “แล้วเธอทำอะไรอยู่ที่บ้านทั้งวัน?”

เวินหนี่มองดูท้องฟ้าข้างนอก มันมืดแล้ว

เธอไม่ได้ไปบริษัทหนึ่งวัน เขาคงคิดว่าเธอกำลังทำตัวขี้เกียจและอู้งานสินะ

“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” เวินหนี่ไม่อยากพูดอะไรมาก หลังจากชำระหนี้ให้กับตระกูลเย่หมดแล้ว เธอและเขาก็จะไม่มีอะไรต้องติดค้างกัน

ความสัมพันธ์แบบรักข้างเดียวตลอดเจ็ดปีก็ควรจะสิ้นสุดลงได้แล้ว

เธอลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าแล้วเดินอ้อมตัวเขาเพื่อที่จะออกไป

ในบ้านนี้ หากไม่มีเขา เธอก็คงไม่มีอะไรให้ต้องคำนึงถึง

ตอนนี้เธอเหนื่อยแล้ว และไม่อยากทนกับการถูกปฏิบัติแบบไม่เป็นธรรมเหล่านี้อีกต่อไป

เย่หนานโจวมองดูเธอและพบว่ามือของเธอก็ถูกลวกเช่นกัน

บาดแผลนั้นรุนแรงกว่าของลู่ม่านเซิง

ในขณะที่เวินหนี่กำลังจะเดินออกจากห้อง เขาก็พูดขึ้นว่า “เดี๋ยว!”