บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 25

บทที่25พวกเราช่างมีวาสนาต่อกัน

ทองก้อนที่ทั้งใหญ่และหนักกระแทกเข้าให้กับจูนหวั่นเอ๋อร์จนเผลอตัวร้องออกมาอย่างสะดุ้งโหยงกระแทกโดนหน้าจนเบ้าตากลายเป็นสีแดงช้ำเมื่อเงยหน้ามองขึ้นก็ไม่เห็นเงาของจูนจิ่วอีกต่อไปจูนหวั่นเอ๋อร์กระทืบเท้าด้วยความโมโห

เมื่อมองเห็นสายตาของจูนเหลยที่กำลังจดจ้องด้วยความฉงนสงสัย“คุณหนูหวั่นท่านไม่รู้จักทองคำหรือ”

“……”จูนหวั่นเอ๋อร์หัวเสียจนอยากจะด่ากราดออกมานังผู้หญิงแพศยาคนนั้นมันจงใจแกล้งกันชัดๆ

คิดไม่ถึงนอกจากจะดูถูกรังแกนางไม่ได้หนำซ้ำยังต้องโดนฟาดเอาให้ที่ใบหน้า

จูนหวั่นเอ๋อร์ปรับสีหน้าท่าทีบังคับตัวเองให้ยิ้มขึ้น“ใต้เท้าจูนเหลยพวกเราเข้าไปงานชมหินกับดีกว่านังนั่นมันก็แค่คนชั้นต่ำไม่สมควรลดตัวลงไปยุ่ง”

“อืม”จูนเหลยวางท่าทีใหญ่โตอย่างหยิ่งผยองเดินเข้างานชมหินไปพร้อมกับจูนหวั่นเอ๋อร์

เหลือเพียงผู้ดูแลงานและคนเฝ้าประตูที่พากันแย่งเก็บทองที่ตกหล่นอยู่บนพื้นในท้ายที่สุดผู้ดูแลถึงกับเอ่ยปากเอาสถานะของตัวเองยกขึ้นมาขู่และเก็บทองเอาไว้กับตัวแต่เพียงผู้เดียว

เมื่อกล่าวถึงจูนจิ่วที่หันหน้าเดินเข้าไปในงานชมหินเสี่ยวอู่ที่ตัวอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมแขนของจูนจิ่วยิ้มขึ้นจนแทบจะเห็นลิ้นไก่“เจ้านายทำได้ดีมากน่าเสียดายที่ไม่ได้สั่งสอนนังผู้หญิงชั่วคนนั้นให้เห็นดีมากกว่านี้”

“เจ้ารู้ไหมว่านางเป็นใคร”จูนจิ่วลูบขนเสี่ยวอู่ไปมา

เสี่ยวอู่รู้สึกสงสัย“เจ้านายนางเป็นใครกัน”

“จูนหวั่นเอ๋อร์”

“อะไรนะ！”เสี่ยวอู่ถลึงตาเบิกโพลงขนรอบตัวลุกผงาดชูชันขึ้นอีกครั้ง“ที่แท้ก็คือนาง！เจ้านายจูนหวั่นเอ๋อร์ผู้นี้ชั่วช้ายิ่งนัก”

จูนจิ่วพยักหน้ารับจูนหวั่นเอ๋อร์จำนางไม่ได้ท่าทีก็หมือนเวลาที่ทำกับคนอื่นๆทั่วไปนึกไม่ออกเลยจริงๆหากจูนหวั่นเอ๋อร์จำนางได้ในภายหลังเรื่องราวจะเป็นอย่างไร

คิดถึงที่ตัวเองเพิ่งเอาทองก้อนฟาดเข้าให้ที่ใบหน้าของนางจูนจิ่วก็รอเวลาให้จูนหวั่นเอ๋อร์จำนางได้ท่าทีเต็มไปด้วยความคันไม้คันมือ

จูนจิ่วที่กอดเสี่ยวอู่ไว้เงยหน้ามองไปโดยรอบๆทั้งสี่ทิศ“เอาละดูงานชมหินก่อนดีกว่า”