บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 6

บทที่6ทางของข้าก็คือเจ้า

ยากที่จะเชื่อเมื่อกี้จูนเหลยเทียนยังอยากที่จะฆ่าจูนจิ่วตอนนี้กลับปอดแหกขึ้นมาทันที

จูนจิ่วหัวเราะดูเหมือนไม่แปลกใจเลยนางพูดขึ้นว่า“เรือนของข้าโดนจูนเชียนเชียนเผาแล้วข้าต้องการเรือนหลังใหม่จูนเหลยเทียนเจ้ารู้ว่าจะต้องทำยังไงใช่ไหม?”

“ได้ข้าจะรีบสั่งยกเรือนตงหูให้เจ้าเป็นยังไง?”

เรือนตงหู?

จูนจิ่วทบทวนความทรงจำไม่ปรากฏปัญหาใดใดนางจึงตกลง

เช็ดเลือดบนมีดสั้นให้สะอาดจูนจิ่วแลสายตามองสองพ่อลูกอย่างเยือกเย็น“พวกเจ้าไสหัวไปได้แล้วหากอีกครั้งพวกเขาก็คือจุดจบของพวกเจ้า”

จูนเหลยเทียนหน้าชาขมขู่จูนจิ่วกล้าขมขู่เขา

แต่ตอนนี้จูนจิ่วมีความสามารถแบบนี้

จูนเหลยเทียนแอบกัดกรามพยักหน้ารับเพียงภายนอกแล้วรีบลากจูนเชียนเชียนที่ตกใจกองอยู่กับพื้นขึ้นมาจากไปจูนจิ่วร้องทักว่า“เดี๋ยวก่อน”

“เจ้ายังมีอะไรอีก”

“เจ้าของบ้านรองเล็กๆเห็นคุณหนูเอกอย่างข้าจักต้องทำยังไง?”จูนจิ่วค่อยๆยกคางมองจูนเหลยเทียนอย่างล้อเลียน

ใบหน้าจูนเหลยเทียนบิดเบี้ยวก้มหัวทำความเคารพอย่างไม่เต็มใจ“จูนเหลยเทียนเจ้าของบ้านรองคาราวะคุณหนูจิ่วขอคุณหนูจิ่วอนุญาติให้พวกเรากลับไป”

“ไสหัวไป”

จูนเหลยเทียนจากไปอย่างโกรธเคืองและไม่ทันระวังว่ามีเข็มเงินลอยปักเข้าไปในร่างจูนเชียนเชียนร่างจูนเชียนเชียนกระตุกเบิกตาโตสีหน้าเจ็บปวดจนบิดไปมาเมื่อนางอ้าปากพูดกลับพูดไม่ออก

จูนจิ่วยิ้มที่มุมปากนางเคยพูดว่าจะตัดลิ้นนางก็จะไม่กลับคำ

ชั่วชีวิตนี้ของจูนเชียนเชียนจะไม่สามารถพูดได้อีกและยังต้องทนเจ็บปวดดั่งโดนเผาภายในร่างกายทุกวันจูนจิ่วถือว่าเป็นการช่วยเจ้าของเดิมแก้แค้น

เสียงในกำลังข้อมือถามจูนจิ่วขึ้นว่า“เจ้านายทำไมเจ้าถึงปล่อยพวกเขาไป”