บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 5

บทที่5เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลย

จูนเหลยเทียนมองดูจูนเชียนเชียนที่น้ำตาไหลนองหน้าและปนเปื้อนไปด้วยเลือดอย่างสงสาร“เชียนเชียนอดทนไว้นะพ่อจะรีบช่วยเจ้าทหารลงมือ”

ข้างหลังจูนเหลยเทียนมีทหารองอาจตามมาสองคนเมื่อสองคนนั้นลงมือสีหน้าจูนจิ่วเปลี่ยนไปนางรู้สึกได้ถึงอันตราย

“เด็กน้อยให้ข้าช่วยเจ้าไหม?”ในใจมีเสียงผู้ชายดังขึ้น

“ไม่จำเป็น”จูนจิ่วปฏิเสธนางเงยหัวมองดูสองคนนั้นยื่นมือดึงจูนเชียนเชียนขึ้นมา

จูนเหลยเทียนเห็นเข้าจึงรีบตะโกนขึ้นว่า“อย่าให้คุณหนูได้รับบาดเจ็บ”

“รับทราบ”

ชายองอาจสองคนเป็นห่วงความปลอดภัยของจูนเชียนเชียนจึงลงมืออย่างระมัดระวังจูนจิ่วไม่คำนึงถึงอะไรหมุนสะบัดมีดสั้นในมีดบาดคมไร้เงาเพียงแปบเดียวชายองอาจสองคนยังไม่ทันถูกเนื้อต้องตัวจูนจิ่วกลับโดนจูนจิ่วแทงบาดเจ็บตรงแขน

สีหน้าเคร่งขรึมชายองอาจสองคนสบตากัน

คนหนึ่งกระโจนเข้ามายื่นมือคว้าตัวจูนเชียนเชียนอีกคนแอบกระโจนมาทางด้านหลังจูนจิ่วรู้สึกได้ถึงคนข้างหลังมีอันตรายจะต้องหลบ

นางหิ้วคอเสื้อจูนเชียนเชียนไว้ยกมือโยนใช้เท้าถีบตรงท้องจูนเชียนเชียน

อ๊วก

จูนเชียนเชียนอ้วกออกมาเป็นเลือดชายองอาจตรงหน้ารีบอุ้มจูนเชียนเชียนไว้เมื่อจูนจิ่วมือว่างแล้วก็หมุนตัวหางตามองเห็นในมือคนข้างหลังคนนั้นมีแสงสีขาวอ่อนๆแสงอันนี้อันตรายที่สุด

จูนจิ่วยกปลายเท้ารีบถอยออกห่างชายองอาจรีบไล่ตาม

จูนเหลยเทียนเห็นจูนเชียนเชียนอ้วกออกมาเป็นเลือดสงสารจับใจจนหน้าตาเปลี่ยนรูปตะคอกอย่างโมโหว่า“ฆ่านาง”

เมื่อได้รับคำสั่งชายองอาจส่งเสียงดังขึ้นอีกครั้งแสงในมือนั้นก็สว่างขึ้นอีกหลายชั้นชายองอาจอีกคนก็ไล่ตามมาจูนจิ่วรับมือกับสองคนสถานการณ์อันตรายอย่างมาก

ในที่ลับผู้ชายกำลังจะปรากฏตัวแล้วก็พึมพำขึ้นมุมปากค่อยๆยิ้ม“เด็กน้อยที่แท้เจ้ายังมีแอบซ่อนไว้”

มองเห็นจูนจิ่วปล่อยเข็มเงินออกจากนิ้วมือหลายเล่ม

ลอยไปปักตรงฝ่ามือชายองอาจกลับโดนแสงขาวนั้นหลอมละลายในใจเต้นระทึกจูนจิ่วคิดถึงความทรงจำของเจ้าของเดิมอันหนึ่งที่เรียกว่านักจิต