บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 100

บทที่ 100 เพราะเจ้าอ่อนแอเกินไป

“ในตอนนี้ พวกเขาเริ่มต้องชดใช้กรรมที่ตัวเองก่อขึ้นแล้ว” จูนจิ่วยกมือขึ้น เสี่ยวอู่รีบมุดหัวลงกับเตียงนุ่ม เผยให้เห็นท้องขาวๆ นุ่มๆ ทำเสียงครางรอให้นางลูบท้อง

จูนจิ่วเห็นดังนั้นก็นิ่งเงียบไปชั่วครู่ หากไม่รู้กลับคิดว่าเสี่ยวอู่ฉวยโอกาสเสียนี่！มุมปากนางโค้งยิ้มขึ้น จูนจิ่วยื่นมือลูบท้อง ขาวๆ นุ่มๆ ให้ความรู้สึกสบายจริงๆ！ยิ่งเมื่อได้สัมผัสกับเนื้อนุ่มนิ่ม จิตใจยิ่งเบิกบานสดใส

เมื่อเสี่ยวอู่ร้องขึ้น กลับทำลายความรู้สึกสงบสบายของจูนจิ่วลง มันกอดหางตัวเองพลางเลียบนขนนุ่ม เอ่ยขึ้น “เมี้ยว~ นายท่านหลบโม่อู๋เยว่มาโดยตลอดเลยหรือ？”

“...โอ่” จูนจิ่วนิ่งงันไปแล้ว

เสี่ยวอู่ “นายท่านจะใช้ข้ออ้างเรื่องปรุงยาไปตลอดไม่ได้นะ โม่อู๋เยว่แย่งห้องของนายท่านไป ที่นี่ไม่สบายเท่าห้องของนายท่าน เมี้ยวเมี้ยว พวกเรากลับไปกันเถิด！เขาจะรับผิดชอบ นายท่านไม่ยินยอมก็ได้นี่”

ถูกต้อง เพื่อหนีจากโม่อู๋เยว่ จูนจิ่วถึงกับมอบห้องของตัวเองให้ ออกมาอยู่ใกล้ๆ แทน ยังดีที่โม่อู๋เยว่ไม่ได้ตามมาด้วย ไม่อย่างนั้นจูนจิ่วคงต้องไปเบียดอยู่กับจูนเสี่ยวเหล่ย

เสี่ยวอู่เอียงหัวมองมายังจูนจิ่ว ในสายตากลมโตของแมวตัวนั้นฉายแววสงสัย เสี่ยวอู่ยังถามด้วยความสงสัยต่อไป “หรือเป็นเพราะนายท่านเขินอาย จึงหนีหน้าโม่อู๋เยว่？”

“ไม่ ข้าไม่ได้เขิน เจ้าเป็นเพียงแมวตัวหนึ่งจะคิดอะไรวุ่นวาย” จูนจิ่วสีหน้าไร้อารมณ์ คว้าตัวเสี่ยวอู่มาแกล้งเหยียบแก้แค้น

นางจะเขินอายได้อย่างไร？

ในอนาคตแม้จะไม่ได้เริ่มทำอะไร เพียงแค่บอกใบ้เป็นคำพูด แต่จูนจิ่วไม่เคยใส่ใจในเรื่องเหล่านี้ เพียงแค่นางสบายใจ มีความสุข จะสนใจเรื่องอื่นไปทำไม？

เพียงแต่... จูนจิ่วกอดเสี่ยวอู่ด้วยความรู้สึกปนเป สบสายตาคู่นั้น จูนจิ่วเอ่ยขึ้น “เสี่ยวอู่เจ้าคิดว่า เป็นข้ามีอะไรกับโม่อู๋เยว่ หรือโม่อู๋เยว่มีอะไรกับข้า อะไรดูเป็นเรื่องจริงกว่ากัน?”

“นายท่านอยากฟังเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก？”

“พอแล้ว เจ้าเงียบไปได้เลย” จูนจิ่วปั้นหน้าเย็นชา พลางถูหน้าเสี่ยวอู่จนกลายเป็นซาลาเปา

ในใจจูนจิ่วรู้สึกอัดอั้น หากต้องขึ้นด้านบน ก็ต้องเป็นนางขึ้น！ให้โม่อู๋เยว่นอนนิ่งๆ ให้นางขึ้น！ต้องถูกกดพลิกกลับ？ภาพนั้นงดงามเกินไป จูนจิ่วรับไม่ได้

สลัดความคิดไม่ดีทิ้งไป จูนจิ่วเกาตรงส่วนคาง “แต่ว่าเจ้าก็พูดถูก หากใช้แต่เรื่องปรุงยาเป็นข้ออ้าง โม่อู๋เยว่จะคิดว่าข้าตื่นกลัว เขินไป”

“เมี้ยว！” แล้วยังไงหรือ？

จูนจิ่วจัดกระโปรงพลางลุกขึ้นยืน “เสี่ยวอู่ไปกัน พวกเราไปห้องหนังสือกัน！”

“เมี้ยวเมี้ยวเมี้ยว？” นายท่านจะไปห้องหนังสือ นี่ก็ยังนับว่าหลบโม่อู๋เยว่อยู่ดี！นายท่านไม่ต้องกระวนกระวายไป จะขึ้น ขึ้นโม่อู๋เยว่ก็ได้นี่！

“ถ้ายังจะเมี้ยวอีกจะไม่พาเจ้าไปแล้ว” จูนจิ่วขู่ขึ้น เสี่ยวอู่รีบกลายเป็นแมวว่านอนสอนง่ายราวกับแมวปลอมขึ้นมาทันที

ส่งจูนจิ่วที่หอบเอาเสี่ยวอู่จากไปอย่างเงียบๆ ด้วยสายตาไปแล้ว เหลิ่งยวนมองไปยังนายท่านที่อยู่เบื้องหน้าด้วยสีหน้าสับสนผิดปกติ โม่อู๋เยว่ติดตามจูนจิ่วมาโดยตลอด นางปิดห้องฝึกปรุงยา เขาก็รออยู่ด้านนอก

ตอนนี้จูนจิ่วแอบวิ่งหนีไปแล้ว ทำให้เหลิ่งยวนอดสงสารนายตัวเองไม่ได้

ราวกับถูกแม่นางจูนทอดทิ้งอย่างไรอย่างนั้น

เหลิ่งยวนเอ่ยปากขึ้น “นายท่าน？”