บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 101

บทที่101ใครก็ตามที่ขัดขวางนางต้องตาย

“ว่าไงนะ！นางคือจูนจิ่วงั้นเหรอ！จะเป็นไปได้ยังไง！ไม่มีทางที่นังแพศยาคนนั้นจะมีความสามารถขนาดนี้ต่อให้เป็นฝีมือของไท่ซ่างฮ่องก็ไม่สามารถทำเสร็จได้ภายในสามวันไม่มีทางที่จะเป็นนางไปได้！”

เวลานี้ที่สำนักเทียนโจ้งจูนหยูนเสวี่ยอยู่ข้างในนี้เสียงแหลมของซั่งกวนอี่หรงดังแสบหูขึ้นมา

หลังจากที่ดูห้องข้างในนางกับจูนสงเทียนก็ค่อยๆจ้องมองจูนหยูนเสวี่ยพอเห็นว่าทั่วทั้งร่างของจูนหยูนเสวี่ยเต็มไปด้วยบาดแผลใบหน้าฟกช้ำไม่มีใครที่แสดงความเป็นห่วงแผลในตัวของจูนหยูนเสวี่ยเลยแต่กลับไปซักถามจูนหยูนเสวี่ยว่าไปผิดใจกับใครมา！

หลังจากที่ได้รู้ว่าเป็นฝีมือของจูนจิ่วคนเดียวซั่งกวนอี่หรงกับจูนสงเทียนก็ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินมาเลย

จูนสงเทียนกำหมัดแล้วทุบโต๊ะจนเกิดเสียงดังปังออกมาเขาจ้องมองจูนหยูนเสวี่ยด้วยความโกรธ“ไม่มีทางที่จะเป็นจูนจิ่ว！คนไร้ประโยชน์พันธุ์นั้นไม่มีทางมีความสามารถมากขนาดนี้ตระกูลจูนของพวกเราเป็นตระกูลเก่าแก่ที่มีชื่อเสียงมานานนับหลายร้อยปี！ยิ่งมีลุงห้าของเจ้าค่อยวางรากฐานให้ไม่มีใครที่จะมาเขย่าขวัญของอำนาจของตระกูลจูนได้หรอก?”

“จูนจิ่วไท่ซ่างฮ่องตระกูลหยุนรวมกันยังไม่มีความสามารถขนาดนี้จะต้องมีคนอื่นอีกแน่！ในสิบแคว้นนี้ที่เหลืออีกเก้าแคว้นก็ยังไม่มีใครที่มีความสามารถขนาดนี้ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นอู๋อจง！เสวี่ยเอ๋อร์พูดความจริงออกมาเถอะว่าตกลงเจ้าไปผิดใจกับใครที่ไหนมา?”ซั่งกวนอี่หรงก็จ้องจูนหยูนเสวี่ยแล้วซักถามคำตอบจากนาง

พอเห็นพ่อแม่ตัวเองแสดงท่าทีที่ดุร้ายแล้วทำเหมือนนางเป็นนักโทษที่กำลังถูกซักถามคำตอบจูนเสวี่ยเอ๋อร์ไม่ได้เจ็บเพียงร่างกายจิตใจของนางก็ได้รับผลกระทบไปด้วย！และในเวลาเดียวกันจูนเสวี่ยเอ๋อร์ก็รู้สึกไม่พอใจอย่างแรง

นางกัดฟันด้วยความโกรธ“ทำไมพวกท่านถึงโทษข้า！อู๋อจงอะไรกัน?ตอนที่ข้าอยู่ที่สำนักเทียนโจ้งนอกจากจูนจิ่วแล้วยังมีใครที่กล้ามาต่อกรกับข้ออีก?ที่หยุนฉองจิ่นพูดแบบนี้ก็เพื่อหลอกพวกท่านแต่พวกท่านกลับเชื่อในคำพูดของเขา?”

“สามหาว！เจ้ากล้าดียังไงถึงพูดจากับพ่อของตัวเองแบบนี้?”จูนสงเทียนพูดด้วยความโกรธ

“ข้าไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อยจูนจิ่วหลังจากที่ทำร้ายข้าก็พูดออกมาเองกับปากว่านางให้ข้ามาบอกกับพวกท่านว่านี่มันแค่จุดเริ่มต้น！แต่พวกท่านกลับไม่เชื่อข้า?”

“เสวี่ยเอ๋อร์อย่าพูดจาเหลวไหลจูนจิ่วนังแพศยาคนนั่นไม่มีทางที่จะมีความสามารถขนาดนี้เจ้าลองคิดดูดีๆ”ซั่งกวนอี่หรงก็ยังไม่เชื่อแล้วบอกให้จูนเสวี่ยเอ๋อร์ลองคิดดูอีกที

พอเห็นพ่อแม่ตัวเองแสดงท่าทีแบบนี้จูนเสวี่ยเอ๋อร์รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง

นางก้มหน้าไม่พูดอะไรใจเต็มไปด้วยความแค้นตั้งแต่เกิดมานางก็มีชีวิตที่สุขสบายมาตลอดพอโตมาก็ถูกทุกคนชื่นชมจนถูกเรียกว่าเป็นเทพธิดาไม่เคยทำอะไรผิดพลาดมาก่อนแต่พอได้มาเจอกับจูนจิ่วก็ไม่มีเรื่องไหนที่เป็นไปตามที่นางต้องการเลย！ล้วนเป็นเพราะจูนจิ่วทุกอย่างเป็นความผิดของนาง！

แผลตามตัวทำให้จูนหยูนเสวี่ยแสบไปทั้งร่างนางจึงสาบานว่านางจะต้องทำให้จูนจิ่วตายทั้งเป็น！จะต้องแก้แค้นให้ได้

พอเงยหน้าขึ้นมาดวงตาสีฟ้าของจูนหยูนเสวี่ยทำได้แค่มองต่ำลงมานิดนึงนางจ้องมองไปที่จูนสงเทียนกับซั่งกวนอี่หรงแล้วเปิดปากพูดขึ้นมา“ตอนนี้ตระกูลจูนไม่มีอำนาจมากพอที่จะต่อกรกับตระกูลหยูนซึ่งๆหน้าได้ถ้าเกิดพวกท่านไม่อยากให้ตระกูลจูนต้องถูกจูนจิ่วหรือตระกูลหยูนทำลายล่ะก็พวกท่านก็ต้องพึ่งพาของสามารถของข้า！”

“อู๋อจงจะมาคัดเลือกลูกศิษย์ก่อนกำหนดขอแค่ข้าถูกเลือกเข้าไปในอู๋อจงถึงเวลานั้นตระกูลหยูนยังมีอะไรน่ากลัวอีก?ตระกูลจูนของเราก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แล้วเราจะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งไม่แน่อาจจะกลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของแคว้นเทียนโจ้งก็ได้！”

คำพูดของจูนหยูนเสวี่ยทำให้จูนสงเทียนกับซั่งกวนอี่หรงเกิดความหวั่นไหวขึ้นในใจ

อำนาจที่อยู่ในกำมือตระกูลหยูนไม่มีทางปล่อยมันไปแน่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้อ่อนแออีกต่อไปกลับกันยังเป็นภัยสุดๆแต่ถ้าเกิดว่าจูนหยูนเสวี่ยได้รับเลือกเป็นลูกศิษย์ของอู๋อจงจริงๆล่ะก็ความลำบากที่เจอในตอนนี้ก็จะไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไปถึงเวลานั้นการที่จะทำลายตระกูลหยูนให้พังพินาศก็จะง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

พอคิดมาจนถึงตรงนี้จูนสงเทียนกับซั่งกวนอี่หรงก็รีบเปลี่ยนสีหน้ากลับไปเป็นสีหน้าที่อบอุ่นทั้งทีซั่งกวนอี่หรงไปนั่งข้างๆจูนหยูนเสวี่ยแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใย“จูนหยูนเสวี่ยที่น่าสงสัยของแม่ทำไมถึงมีแผลเต็มตัวขนาดนี้ยัยจูนจิ่วนั่นน่าจะตายๆไปซะ！

“เสวี่ยเอ๋อร์เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงผู้เป็นพ่อคนนี้จะเป็นคนฆ่าจูนจิ่วแก้แค้นแทนในส่วนของเจ้าเอง！เจ้าค่อยรักษาแผลของเจ้าให้ดีๆเจ้าควรให้ความสำคัญกับงานคัดเลือกลูกศิษย์ของอู๋อจงเป็นอันดับแรก！”

จูนหยูนเสวี่ยกำมือแน่น“ท่านพ่อท่านควรลงมือตั้งแต่ตอนนี้！ไปหาคนมาฆ่าจูนจิ่วให้ได้！”

“ตอนนี้?”