บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 102

บทที่102มันรู้สึกขออีกหนึ่งรอบ

จูนจิ่วกระพริบตาเปิดปากพูดด้วยเสียงที่เย็นชา“ชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกันเจ้าควรอยู่ห่างจากข้านะ”

“ถ้าเกิดข้าบอกว่าไม่ล่ะ?”พูดด้วยเสียงโทนต่ำชัดถ้อยชัดคำเปลี่ยนวิธีการพูดเกรงว่าคงจะต้องถูกโม่อู๋เยว่ทำให้มือไม้อ่อนแรงแต่จูนจิ่วกลับไม่！นางไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรแล้วยัดหนังสือกลับไปที่เดิม

จากนั้นก็หันกลับมาเผชิญหน้ากลับโม่อู๋เยว่ตอนที่เธอหันกลับมาก็พยายามออกห่างจากตัวเขาจนริมฝีปากไปแตะโดนเข้ากับใบหน้าของเขาครุ่นนึงพอเธอรู้สึกตัวร่างกายก็แข็งทื่อไปชั่วขณะ！

จูนจิ่วก้มตัวลงเพื่อดันเอวแล้วหนีออกจากอ้อมแขนของโม่อู๋เยว่แต่เหมือนโม่อู๋เยว่จะอ่านความคิดของนางออกเขาเอามือจับคางของจูนจิ่วไว้แล้วเดินเข้าไปอีกหนึ่งก้าวจนไม่มีระยะห่างระหว่างพวกเขา

ดวงตาคู่นั้นกลับไปเป็นสีทองอีกครั้งโม่อู๋เยว่จ้องมองจูนจิ่วไม่ลับสายตา“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นี่เจ้ากำลังหลบหน้าข้าอยู่ใช่ไหม?อื้ม~~”

คำสุดท้ายเขาพูดลากเสียงยาวเสียงที่เซ็กซี่ของเขาพูดข้างหูของนางใจของจูนจิ่วเต็มเร็วขึ้นยังควบคุมไม่ได้เจ้าปีศาจนี่！

เจ้าโฮร์โมนไม่รักดีนี่?

กัดฟันตัวเองไปมาจูนจิ่วจับมือของโม่อู๋เยว่นางดันขาของตัวเองขึ้นแล้วจูบปากของโม่อู๋เยว่กว่าจะคิดหาวิธีลอบทำร้ายก้นของโม่อู๋เยว่ได้เพื่อให้โม่อู๋เยว่ปล่อยเจ้านายของตัวเองตอนที่เสี่ยวอู่กำลังครุ่นคิดหาวิธีอยู่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับภาพแบบนี้จึงไม่รู้จะทำยังไงดี

เมี๊ยว！เจ้านายของมันยังต้องการให้ช่วยอยู่ไหม?

เสี่ยวอู่ยืนแข็งทื่อแล้วจ้องมองเจ้านายตัวเองกับโม่อู๋เยว่หลังจากที่เห็นจูบที่เร่าร้อนอุณหภูมิในตัวค่อยๆเพิ่มขึ้น！เสี่ยวอู่เอาอุ้งตีนของตัวเองมาอุดปากเมี๋ยวๆไม่เหมาะสม！

จูนจิ่วเป็นคนเริ่มจู่โจมอย่างร้อนแรงแม้จะไม่มีประสบการณ์แต่การจูบมันต้องการประสบการณ์ด้วยเหรอ?ไม่เคยเห็นหมูวิ่งแต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่เคยกินเนื้อหมู?

จูบนี้ไม่รู้ใช้เวลาไปเท่าไหร่จูนจิ่วเริ่มหายใจไม่ออกจึงผลักตัวของโม่อู๋เยว่ออกก่อนจะผลักออกไปนางก็จงใจกัดโม่อู๋เยว่ไปหนึ่งทีจูนจิ่วเลียคราบน้ำลายของตัวเองพอยกหัวขึ้นก็เจอกับดวงตาสีทองที่น่าตกใจของโม่อู๋เยว่

จูนจิ่วพูดด้วยเสียงที่เยือกเย็น“ข้าไม่ได้หลบหน้าเจ้า”

“ขออีกครั้ง~~”มันรู้สึกดีมากโม่อู๋เยว่แสดงดวงตาที่อ้อนวอนให้กับจูนจิ่วส่วนตรงปากที่ถูกนางกัดโม่อู๋เยว่ไม่ได้เอามาใส่ใจด้วยซ้ำ

“ยังคิดจะเอาอีกเหรอ?ฝันไปเถอะ！”จูนจิ่วเอามือดันโม่อู๋เยว่แต่ไม่ขยับแม้แต่นิดนางจึงเดินถอยหลังจนหลังชนเข้ากับตู้หนังสือ

คลิก！

หลังของจูนจิ่วชนเข้ากับหนังสือสีดำเล่มนั้นคราวนี้หนังสือสีดำเล่มนั้นถูกทับจนเกิดรอยหยักขึ้นมาหลังจากที่เกิดเสียง คลิก ต่อมาก็มีแสงเปล่งออกมาจนได้ยินเสียงร้องตกใจของจูนจิ่ว

เสี่ยวอู่พอได้ยินเสียงจึงปล่อยอุ้งตีนตัวเองลงมาหลังจากที่เปิดตาอีกครั้งเสี่ยวอู่ก็ตกใจจนยืนเเข็งทื่อ

เจ้านายล่ะ?โม่อู๋เยว่ล่ะ?

ที่ๆพวกเขาทั้งคู่ยืนอยู่ในตอนแรกตอนนี้เหลือเพียงแค่ตู้หนังสือแถมยังมีหนังสือเล่มนั้นที่ถูกทับจนเกิดรอยหยักอย่างเห็นได้ชัดแต่จูนจิ่วกับโม่อู๋เยว่กลับหายไป！เสี่ยวอู่ตกใจจนขนลุกไปชั่วขณะหนึ่ง

“เมี๊ยวๆๆ！”แมวสีขาวเดินวนราวกับเป็นพัดลมเดินวนไปวนมาปีนตู้หนังสือขึ้นไปเพื่อหาพวกจูนจิ่วแต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาพวกจูนจิ่วไม่เจอ

แล้วกลับไปมองหนังสือสีดำที่ถูกทับมีรอยหยักนั้นเสี่ยวอู่กระโดดขึ้นตู้หนังสือแล้วเปิดปากกัดถ้ากัดไม่เข้าก็ใช้แรงผลักถ้าผลักไม่ได้ก็ใช้ข่วนหลังจากที่ใช้แรงอยู่นานจนแมวตัวนี้หมดแรงหนังสือสีดำเล่มนั้นยังคงอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนไปไหน

“เมี๊ยว”เสี่ยวอู่น้ำตาอาบแก้ม