บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 140

บทที่140 ใครกันที่กล้ารังเกียจเขา จนไล่เขาไป

จูนจิ่วก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว มองมันด้วยความเย็นชา พรางถาม “เจ้าจะเอเลิดข้าไปทำไมกัน”

ฟ่อฟ่อฟ่อ

“เจ้านาย มันบอกว่ามันไม่สามารถรับน้ำหยกทิพย์โดยตรงได้ จำเป็นจะต้องมีเลือดของมนุษย์มาผสมกันถึงจะรับได้ แต่ทำไมจะต้องเป็นเลือดของเจ้านายด้วย ในเมื่อยังมีทั้งหยูนเฉียว จูนเสี่ยวเหล่ยและกู่ซงอยู่” เสี่ยวอยู่พูดด้วยความไม่พอใจ

มันจึงเผยกรงเล็บออกมา พร้อมจ้องงูเจียวไม่ละสายตา “เจ้านาย เราควรฆ่ามันเลยดีไหม เราจะได้ตันจูละยังไม่ต้องเอาน้ำหยกทิพย์ให้มันด้วย”

“ไม่” จูนจิ่วปฏิเสธ เพราะเมื่อก่อนตอนที่เริ่มวิชาการรักษา นางได้ไปเก็บสมุนไพรในบนป่าเขา พรางก็มีนกตัวหนึ่งนำผลไม้ให้นางกิน นางเห็นว่าไม่มีพิษจึงกินเข้าไป หลังจากนั้นถึงได้รู้ว่าในป่าเขาลูกนั้นพอกลางคืนมาจะมีหมอกพิษผลไม้ลูกนั้นจึงเป็นยาแก้ถอนพิษ เมื่อได้สติ นางจึงได้ซื้อเขาลูกนั้นมอบให้แก่บรรดาสัตว์ เพื่อที่จะไม่มีใครไปล่าสัตว์ที่นั่นอีก

สัตว์ทั้งหลายมีวิญญาณ และยิ่งเป็นสัตว์ทิพย์ด้วยแล้ว

ครุ่นคิดครู่หนึ่งจูนจิ่วจึงได้ปริปาก “น้ำหยกทิพย์ข้าให้เจ้าได้ แต่เลือดของข้า ข้าเกรงว่าคงให้ไม่ได้”

นางรู้ว่าทำไมงูเจียวถึงต้องการเลือดของนาง เพราะว่านางได้ผ่านการชำระร่างกายให้บริสุทธิ์แล้ว ร่างกายจึงได้แข็งแรงกว่าพวกหยูนเฉียว ยิ่งได้ดื่มน้ำหยกทิพย์เข้าไปด้วยแล้ว ตอนนี้เลือดเนื้อของนางก็ยาจิตวิญญาณ งูเจียวถึงว่าฉลาดและเล่ห์เหลี่ยม รู้จักคนที่ดีที่สุด

งูเจียวได้แต่กระดิกไปมา แลบลิ้นสองสามทีคงรู้แล้วว่านางไม่ยอม เสี่ยวอู่จึงฟังมันพูด “เอาอย่างนี่ ข้าจะให้เลือดมันหยดหนึ่ง”

“เจ้า” จูนจิ่วตกใจ

“เมี้ยวเมี้ยว” เสี่ยวอู่พยักหน้า คิดอยู่ในใจอย่างเงียบ ตัวมันเองเป็นเสือขาว เลือดเพียงหนึ่งหยดก็ฆ่างูเจียวได้แล้ว

คิดอยากจะโจมตีเจ้านายข้า แม้เป็นเพียงเลือดหยกเดียวก็ไม่ได้ เลิกคิดไปได้เลย

หลังจากที่ได้ยินเสี่ยวอู่พูด งูเจียวจึงคิดแล้วคิดอีก แต่สุดท้ายก็ตกลง ในที่สุดจูนจิ่วก็นำน้ำหยกทิพย์ออกมาหนึ่งหยด เสี่ยวอู่เอวก็นำเลือดออกมาหนึ่งหยดมอบให้กับงูเจียว เมื่อตันจูอยู่ในมือ ไอความร้อนก็แผ่ขยายไปทั่วร่างกายทำให้พลังทิพย์นั้นเลื่อนไหวไปมาในร่างกาย

เมื่อมีตันจูอยู่ในมือ ร่างกายก็แปรเปลี่ยน จากนักจิตตอนนี้ก็เป็นโอกาสกลายเป็นนักจิตใหญ่

มองดูงูเจียวที่ได้รับน้ำหยกทิพย์เลือดแล้ว มันก็ก้มหัวเพื่อแสดงความขอบคุณ แล้วก็รีบเลื่อยออกไป พวกหยูนเฉียวจึงพูดกันเบา ๆ ว่า “ไม่แปลกเลยที่มีเรื่องราวว่างูเจียวเคยเป็นมังกรมาก่อน และยังมีคู่อีก ฉลาดจริงเชียว”

หลังจากที่กู่ซงพูด แล้วก็พูดชมจูนจิ่ว “ยินดีด้วยจูนจิ่ว ได้ตันจูอยู่ในมือ ต่อไปก็ไม่ต้องหานักกลั่นยามากลั่นตันจูให้เจ้าแล้ว จะกลายเป็นนักจิตใหญ่คงเป็นเรื่องที่ง่ายดาย”

คนไม่น้อยที่เกิดมาจน แล้วไม่สามารถหาตันจูได้ ได้แต่เพียงเป็นนักจิตตายอยู่ในระดับที่เก้าเท่านั้น แต่จูนจิ่วนั้นอยู่เพียงขั้นสาม ก็ไม่ต้องออกตามหา แต่มีงูเจียวกลับเอามาถวายให้ถึงหน้าบ้าน

ถึงแม้ว่าน้ำหยกทิพย์นั้นล้ำค่า แต่ตันจูล้ำค่ายิ่งกว่า เพราะมันคือหนทางที่จะทำให้กลายเป็นนักจิตใหญ่ โชคชะตานี้ น่าอิจฉาจริง ๆ

กู่ซงได้ก้าวถอยไปเล็กน้อยพรางทำท่าทางถูถู แล้วพูดว่า “หยูนเฉียว จูนเสี่ยวเหล่ย พวกเจ้ามาถูไถ่เร็วเข้า เผื่อความโชคดีของจูนจิ่วจะได้ ตกมาถึงพวกเราบ้าง ไม่แน่อาจจะได้รับคัดเลือกโดยไม่ต้องสอบก็เป็นได้”

“มีเหตุผล” หยูนเฉียวพยักหน้ารับ

จูนเสี่ยวเหล่ยใช้ความเป็นผู้หญิง ถูที่มือของจูนจิ่วโดยตรง ได้เห็นสายตาที่อิจฉาของหยูนเฉียวและกู่ซงก็ตาร้อนขึ้นมา