บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 167

บทที่ 167 จูนจิ่วเป็นยาถอนพิษของเขา

“เป็นอาจารย์ของเสี่ยวจิ่วเอง พลังอำนาจเก่งกาจมาก ถึงแม้ข้าไม่เคยเห็นเขาลงมือต่อสู้ แต่โดยสัญชาตญาณข้ามั่นใจว่าข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแน่” เฟิ่งเซียว พูดอธิบายไปด้วยและพูดต่ออีกว่า “หากข้าไปที่อู๋อจงยังไงซะก็คงได้เป็นถึงผู้อาวุโส? จูนหยูนเสวี่ยจะเก่งกาจแค่ไหน ก็คงทำได้แค่พึ่งผู้อาวุโสและยังจะมีใครอีกล่ะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โล่ชิวเห้อเข้าใจทันที อาจารย์ของจูนจิ่วเก่งกาจกว่าผู้อาวุโสของอู๋อจง ฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่าจูนหยูนเสวี่ยจะมาไม้ไหนอีก

ทว่ากันไว้ย่อมดีกว่าแก้ โล่ชิวเห้อจึงพูดกำชับจูนจิ่ว “จูนจิ่ว เจ้าจะต้องระวังตัวด้วย อย่าไปหลงกลอุบายของจูนหยูนเสวี่ย นางอยู่ที่สำนักเทียนโจ้ง ข้าจะส่งคนคอยสะกดรอยตามนางไว้ เพื่อไม่ให้นางได้มีโอกาสใดๆ”

“อืม” จูนจิ่วพยักหน้าเบาๆ

นางพูดในใจ จูนหยูนเสวี่ยคงไม่ตุกติกที่สำนักเทียนโจ้งหรอก นางมีโอกาสถมไป รอจนถึงวันที่คัดเลือกศิษย์ดีเด่น ตอนอยู่ที่เวทีประลองแสดงการต่อสู้ ทว่าหากรอจนถึงขึ้นเวทีประลอง……จูนจิ่วยิ้มหยันกระตุกมุมปาก ท่าทีโหดร้ายยิ่ง นางจะนั่งรอจูนหยูนเสวี่ยที่ส่งมาถึงที่ ตบหน้าดังเพียะๆๆจะต้องดังมากแน่นอน

จูนจิ่วลูบสัมผัสเสี่ยวอู่ แล้วพูดว่า “การคัดเลือกศิษย์ดีเด่นจะเริ่มขึ้นเมื่อไหร่?”

“เริ่มพรุ่งนี้ เวลายืดเยื้อมากไปก็ไม่มีประโยชน์ ศิษย์ที่เข้ารอบคัดเลือกมีสิบคน และพักผ่อนพอสมควรแล้ว” โล่ชิวเห้อพูด

การคัดเลือกศิษย์เข้ารอบทั้งหมดสิบคน ซึ่งหนึ่งในนั้นมี กู่ซง หยูนเฉียว และจูนเสี่ยวเหล่ยอยู่ด้วย ส่วนจูนจิ่วได้สิทธิพิเศษเข้ารอบศิษย์ดีเด่นตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว บวกกับจูนหยูนเสวี่ยที่บุกเข้ามากลางคัน รวมทั้งสิ้นสิบสองคน

“สิบสองคน แล้วศิษย์ดีเด่นมีกี่สิทธิ?”

“เบื้องต้นมีสามสิทธิ จูนหยูนเสวี่ยมาปุ๊บ ถูกแย่งไปหนึ่งสิทธิ น่าเกลียดที่สุด” โล่ชิวเห้อเกลียดคนที่ไม่ทำตามกฏกติกา ใช้วิธีสกปรกเข้าทางลัดมากที่สุด ในตอนนั้นเหอจงก็เคยพูดถึงเรื่องนี้ ซึ่งทำให้เขารู้สึกเกลียดชังมาก มาถึงตอนนี้เหอจงไม่อยู่แล้ว จูนหยูนเสวี่ยก็ยังคว้าสิทธิไปได้

โล่ชิวเห้อนวดคลึงระหว่างคิ้ว เขาลอบถอนหายใจยาว “จูนจิ่ว เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้การคัดเลือกศิษย์ดีเด่นเริ่มขึ้นแล้ว เจ้าต้องสู้ ข้าเชื่อว่าเจ้าจะต้องเป็นที่หนึ่งของสำนักเทียนโจ้ง หากเจ้าคว้าที่หนึ่งของสำนักเทียนโจ้งได้ เมื่อไปถึงอู๋อจงเจ้าจะมีสิทธิพิเศษที่ดีกว่าลูกศิษย์คนอื่นๆ”

“ได้ ข้าจะพยายามแน่นอน” จูนจิ่วอุ้มเสี่ยวอู่ไว้ เฟิ่งเซียวรีบลุกขึ้นยืนเดินตามนางกลับไปด้วย

ระหว่างทางกลับ เลี่ยงไม่ได้ที่จะมีคำพูดรังเกียจและตำหนิจูนหยูนเสวี่ยอีกรอบ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของจูนจิ่วที่มีอาการเฉยเมย เฟิ่งเซียวก็ไม่ได้พูดถึงมันอีก ให้จูนจิ่วได้พักผ่อนดีๆ เพื่อไม่ให้กระทบกับการคัดเลือกศิษย์ดีเด่นในวันพรุ่งนี้

เมื่อกลับถึงที่พัก เสี่ยวอู่พุ่งเข้าไปจัดเตรียมที่นั่งให้เรียบร้อย เพื่อให้จูนจิ่วนั่ง ขณะที่เพิ่งจะนั่งลง ข้างลำตัวมีพลังงานบางอย่างเคลื่อนตัวออกมา มีมารตนหนึ่งกำลังปรากฏตัวอย่างเงียบๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างขี้เกียจ “หรือว่าฆ่าจูนหยูนเสวี่ยทิ้งซะ เจ้าจะได้ไม่ต้องรำคาญใจ”

“ข้าไม่รำคาญใจ เจ้าจะรู้สึกรำคาญเพราะมดตัวนิดเดียวด้วยหรือ?” จูนจิ่วย้อนถามโม่อู๋เยว่

นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นโม่อู๋เยว่ก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของเขาเหมือนเสียงต้องมนต์สะกดวิญญาณ น้ำเสียงเฉื่อยชาเร้าใจคน เสียงดังผ่านเข้าหู ไออุ่นที่พุ่งขึ้นสูงทำให้ร้อนไปทั้งตัว

โม่อู๋เยว่ยิ้มเจ้าเล่ห์ “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดถูก ก็แค่มดเอง จะทำให้เจ้ารำคาญใจได้อย่างไหร่?

“ข้ายังรู้สึกแปลกใจมาก จูนหยูนเสวี่ยที่ตกลงไปในหลุมเหวลึก นางปีนขึ้นมาได้อย่างไร? อีกทั้งยังติดต่อกับคนของอู๋อจงได้? นี่อาจจะเกี่ยวพันกับเรื่องที่ทำไมตระกูลจูนถึงมีหินทิพย์ชั้นห้า” จูนจิ่วนำหินทิพย์ชั้นห้าออกมาพินิจพิเคราะห์ดู

สัญชาตญาณนางแม่นยำมาก ตอนที่ได้ยินคำพูดอู๋ซานศิษย์ของเจ้าสำนักตันจง จูนจิ่วก็ตั้งข้อสงสัยนี้แล้ว