บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 168

บทที่ 168 การคัดเลือกศิษย์ดีเด่นเริ่มขึ้นแล้ว

“มาแล้ว” ผู้คนโห่ร้องตะโกนเสียงดัง

ทุกคนหันหน้าไปที่ปากทางเข้าของสนามฝึกซ้อมวิทยายุทธ นำโดยจูนจิ่ว กู่ซง หยูนเฉียวและจูนเสี่ยวเหล่ยที่ขนาบซ้ายขวา ศิษย์เจ็ดคนที่เหลือยืนล้อมรอบจูนจิ่วเช่นกัน เหมือนดั่งหมู่ดาวที่โอบล้อมดวงจันทร์ไว้ เพียงแค่มองไป สายตาตกอยู่ที่ร่างกายของจูนจิ่วจนยากที่จะละสายตาทิ้งได้

ทั้งๆที่สวมใส่ชุดลูกศิษย์สีอ่อนของสำนักเทียนโจ้งเหมือนๆกัน ทว่าพออยู่บนร่างกายของจูนจิ่ว กลับดูโดดเด่น ส่องประกายตา คิ้ว ตา จมูกและริมฝีปากแดงของนาง งามจนไม่มีที่ใดน่าติเตียน งามจนมิอาจเทียบเทียม

“นางคือจูนจิ่ว?” อู๋ซานพูดเสียงเบาอย่างรู้สึกสนอกสนใจ ทำให้จูนหยูนเสวี่ยตื่นตัวขึ้นมา

นางจ้องไปที่จูนจิ่วตกตะลึงตาค้างเช่นกัน เมื่อดึงสติกลับมา ใบหน้าบึ้งตึงทันที โชคดีที่นางเอาผ้าปิดหน้าตาไว้เพื่อปิดบังสถานะของนางไม่ให้ถูกเปิดเผย เพราะจูนหยูนเสวี่ยนางรู้ตัวดี นางกังวลว่าหากลูกศิษย์ของสำนักเทียนโจ้งเห็นนางแล้วจะโกรธยกกลุ่มและเปิดโปงนาง หากศิษย์อู๋อจงเห็นเข้าจะกระทบอนาคตของนางได้

ตอนนี้จูนจิ่วหันหน้าไปทางเหอซ่าน ซึ่งเหอซ่านนั่งอยู่บนที่นั่งแขกอาคันตุกะเช่นกัน จูนหยูนเสวี่ยพูดเสียงต่ำ “ท่านเหอ คนนี้แหละนังจูนจิ่วผู้ต่ำทราม”

“จูนจิ่ว” เหอซ่านพูดพึมพำไปประโยคหนึ่ง สายตาเพ็งเล็งไปที่จูนจิ่วโดยไม่ละสายตา ดวงตาจูนหยูนเสวี่ยพึงพอใจมาก ท่านเหอจะต้องจำหน้าจูนจิ่วไว้แล้วแน่ๆ กลับไปจะต้องลงมือฆ่านางแน่

ทว่าจูนหยูนเสวี่ยกลับไม่รู้ว่า เหอซ่านกำลังตกตะลึงต่างหากเล่า

เหมือนมากจริงๆ

แวบแรกที่เห็นจูนหยูนเสวี่ย เขายังรู้สึกสงสัยไม่เชื่อ แต่ว่าเมื่อเห็นจูนจิ่ว เหอซ่านไม่คิดเลยแม้แต่น้อย ในหัวมีเพียงความคิดที่ว่า นางเหมือนฮูหยินมาก หากมองดูอย่างละเอียด คิ้วและตาเหมือนท่านแม่ทัพ ส่วนอื่นๆล้วนเหมือนฮูหยินมาก เหอซ่านเกือบคุมตัวไม่อยู่พุ่งตัวออกไป

เขาเงยหน้ามองเห็นจูนหยูนเสวี่ย ความกระตือรือร้นในนัยน์ตาเย็นลงทันที เหอซ่านลูบที่คาง คิดทบทวนดู นี่มันมีความไม่ชอบมาพากล

ข้างหูก็ได้ยินซูเหินกับชิวหยุนหยุนร้องเสียงตกใจ “คือนาง”

“พวกเจ้าสองคนรู้จักหรือ?” อู๋ซานเอียงคอมองมาที่ทั้งสองคน

ซูเหินและชิวหยุนหยุนพยักหน้าพร้อมกัน ชิวหยุนหยุนพูด “ศิษย์พี่อู๋ซาน ข้าเคยพูดกับพี่แล้วไม่ใช่หรือ? พวกข้ามาเพื่อแก้แค้นให้กับหลัวหยางพวกเขา ระหว่างทางบังเอิญเจอเข้ากับจู๋หมู่ตระกูลจูน แล้วก็นางด้วย คิดไม่ถึงว่านางจะมาปรากฏตัวที่นี่”

“พวกเจ้าได้เจอกับจู๋หมู่ตระกูลจูนรึ” จูนหยูนเสวี่ยควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ หันหน้ากลับไปถลึงตาใส่ชิวหยุนหยุนและซูเหิน

เมื่อเห็นว่านางมาพร้อมกับเหอซ่าน ชิวหยุนหยุนจึงมองบนใส่ เก็บความดูหมิ่นและเย่อหยิ่งไว้ โบกสะบัดมือไปที พูดลอยๆว่า “ก็ใช่สิ ศิษย์พี่ฆ่านางด้วยดาบ น่าเสียดายคนที่ถูกฆ่าไม่ใช่จูนหยูนเสวี่ย อ้อ ไม่ได้ว่าเจ้านะ”

“คนที่เราจะฆ่าชื่อจูนหยูนเสวี่ยเหมือนกัน เป็นคนของตระกูลจูนแคว้นเทียนโจ้ง” ซูเหินพูดอธิบายเพิ่มอีกประโยคหนึ่ง

จูนหยูนเสวี่ยเย็นเฉียบไปทั้งตัว นางตัวสั่นเทาและกำหมัดแน่น เกือบจะทนไม่ไหวสั่งให้เหอซ่านฆ่ามันสองคนนี้ทิ้งเสีย พวกเขาฆ่าท่านแม่ คือพวกเขานั่นเอง พวกมันสมควรตายเหมือนกับจูนจิ่ว

“จูนหยูนเสวี่ยเจ้าควรลงไปแล้ว” ต่อหน้าคนอื่น เหอซ่านจะไม่ขานเรียกแม่นายจูนหยูนเสวี่ย

พอได้ยินคำพูดของเหอซ่าน จูนหยูนเสวี่ยเพิ่งจะมีไออุ่นเล็กน้อย นางเก็บสายตา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อกผายไหล่ผึ่งเดินลงจากที่นั่งแขก จูนหยูนเสวี่ยยังคงรักษาท่าทีทะนงตนไว้ กระโปรงสีขาวที่สะบัดออกมาดุจดั่งดอกบัวขาว

สำนักเทียนโจ้งขับไล่นางออกไปแล้วจะทำไม? ตอนนี้นางกลับมาแล้ว

จูนหยูนเสวี่ยกลับไม่รู้ว่า ลูกศิษย์รอบๆตัวเพ็งมองมาที่นาง และพูดนินทาขึ้นมา “ทำไมคนนี้เหมือนจูนหยูนเสวี่ยไอ้คนทรยศนั่นมากเลย?”

“จริงด้วย ยิ่งดูยิ่งเหมือน จูนหยูนเสวี่ยยิ่งชอบเสแสร้งอยู่ด้วย แสร้งเป็นดอกบัวขาว ตอนนี้พอนึกย้อนไป นางทำให้ดอกไม้อย่างดอกบัวต้องเป็นมลทิน”

“ไม่รู้ว่านางเป็นใคร? เอ๊ะ ทำไมนางเดินขึ้นไปบนเวทีประลองล่ะ”