บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 171

บทที่ 171 ใครกันที่ให้ความมั่นใจกับนาง

การประลองคู่ของจูนหยูนเสวี่ย จูนจิ่วตั้งใจดูเสียหน่อย ทว่าจูนจิ่วกลับไม่เห็นว่าจูนหยูนเสวี่ยจะมีพัฒนาการอันใด ยังคงเหมือนกับแต่ก่อน ไม่รู้ว่าใครกันที่ให้ความมั่นใจกับนาง ยังกล้ากลับมาอีก?

จูนจิ่วลูบคาง หรือบางทีคนที่อยู่เบื้องหลังจูนหยูนเสวี่ยอาจจะเก่งกาจมาก? ฉะนั้นนางถึงได้มีความมั่นใจเต็มเปี่ยมขนาดนี้

ขณะที่กำลังคิด จูนหยูนเสวี่ยชนะการแข่งขันอย่างรวดเร็ว สิ่งแรกที่นางทำคือเดินตรงมาหาจูนจิ่ว ท่าทีเย่อหยิ่งจองหอง ราวกับว่าชนะการแข่งขันรอบนี้แล้วจะทำให้ความภาคภูมิใจของนางกลับคืนมาอีกครั้ง จนลืมเรื่องที่น่าอับอายเมื่อครู่ไปจนหมด

จูนหยูนเสวี่ยเดินมายืนอยู่ตรงหน้าจูนจิ่วและถลึงตาใส่นาง “จูนจิ่ว ทางที่ดีเจ้าควรภาวนาการแข่งขันรอบต่อไปอย่าให้ข้าต้องเจอเจ้า มิเช่นนั้น ฮื้ม เจ้าจะต้องแพ้อย่างราบคาบแน่”

“จริงเหรอ? ข้าน่ะอยากจะเจอเจ้านะ ยังจำภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ได้ไหม? ครั้งต่อไปข้าจะถีบที่ก้นเจ้าตกลงไปข้างล่างเลยล่ะ เจ้าจะรู้สึกอย่างไร?” จูนจิ่วยิ้มเย็นเฉียบมองนางด้วยความเย้าหยอก

จูนหยูนเสวี่ยโกรธจัดจนทนไม่ไหว ชี้นิ้วไปที่จูนจิ่ว กำลังจะพูดจาข่มขู่ต่อ

ใครจะไปคิดว่าจูนจิ่วจะลงมือกะทันหัน กร๊อบแกร๊บ จูนหยูนเสวี่ยรู้เพียงว่าเจ็บจี๊ดที่นิ้วมือ นางถลึงตาโตเห็นนิ้วมือของตัวเองที่ชี้ไปหาจูนจิ่วเมื่อสักครู่ถูกบีดจนหัก น้ำเสียงเย็นเยือกของจูนจิ่วลอยผ่านมา “ข้าไม่ชอบให้ใครมาชี้หน้าข้า หากมีครั้งต่อไป ข้าจะหักคอเจ้าทิ้งซะ ”

“โอ๊ย” เสียงเจ็บปวดโหยหวนส่งผ่านมา เจ็บจนใจจะขาด

ความเจ็บปวดที่เท้ายังไม่หายดี ตอนนี้นิ้วยังมาโดนจูนจิ่วบิดจนหักอีก จูนหยูนเสวี่ยเจ็บจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ว่ามีคนอยู่เยอะ จูนหยูนเสวี่ยอดใจแทบไม่ไหวอยากจะกระโจนเข้าใส่จูนจิ่วเสียให้เข็ด

นางมองจูนจิ่วด้วยสายตาอาฆาต สีหน้าบูดบึ้ง “จูนจิ่ว ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ ข้าจะทำให้เจ้าไม่ได้ตายดี แล้วก็คนข้างกายเจ้าด้วย ข้าจะไม่ปล่อยไว้สักคน ”

ขณะที่พูดจูนหยูนเสวี่ยเพ็งมองที่จูนเสี่ยวเหล่ย นางพูดด้วยน้ำเสียงชั่วร้าย “ไอ้คนทรยศ ยังมีเจ้าด้วยอีกคน เจ้าทรยศต่อตระกูลจูน ข้าจะแทงเจ้าทั้งเป็นเลย”

“ถุยๆๆ ยังกล้าจะพูดโอ้อวดน่าไม่อาย” จูนเสี่ยวเหล่ยไม่กลัวจูนหยูนเสวี่ยหรอก แค่นางเปิดปากพูด ทำให้จูนหยูนเสวี่ยโกรธจนตัวสั่นเทา

ยังจะมาปากดีอีก ทว่ารอบต่อไปถึงตาจูนเสี่ยวเหล่ยขึ้นเวทีแล้ว ความโกรธของนางไม่มีที่ระบาย ทำได้เพียงกัดฟันแน่นด้วยความโกรธแค้น พูดสาปแช่งว่า “ข้าขอสาปให้เจ้าแพ้การแข่งขันมิฉะนั้นรอข้าเจอตัวเจ้า ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งเสีย”

“หน้าไม่อาย ไสหัวไปไกลๆหน่อย คำพูดโอ้อวดของเจ้ามันน่าขำยิ่งนัก ข้าเหนื่อยจนไม่อยากจะหัวเราะอีกแล้ว” กู่ซงที่พิงอยู่บนหัวไหล่ของหยูนเฉียว เห็นได้ชัดว่าใบหน้ามีสีหน้าที่กำลังกลั้นหัวเราะจนลำบากใจมาก

จูนหยูนเสวี่ยหน้าไม่อายจริงๆ ใครกันที่ให้ความมั่นใจกับนาง ถึงกล้ามาพูดจาวิพากษ์วิจารณ์ตรงนี้?

กู่ซงรีบเก็บรอยยิ้ม ลุกขึ้นยืนจ้องไปที่จูนหยูนเสวี่ยวด้วยความเย็นเยือก “ไสหัวไป มิเช่นนั้นจูนจิ่วไม่สั่งสอนเจ้า ข้าคงทนไม่ไหวที่จะตบหน้าเจ้าจนพังเละเทะแน่ ดูซิว่าหน้าของเจ้ามันหนาแค่ไหนกันแน่?”

“เจ้า พวกเจ้าจำไว้ให้ดี ข้าไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่ ” จูนหยูนเสวี่ยโกรธจนตัวสั่น พูดด้วยความโกรธแค้น

ไม่มีใครสนใจนาง และไม่ได้เอาคำพูดของนางไว้ในสายตา ข่มขู่เหรอ? ฟังจนเบื่อแล้ว

จูนเสี่ยวเหล่ยเป็นรอบสุดท้าย หลังจากที่นางชนะการแข่งขัน จะเข้าสู่ช่วงที่สอง รอบตัดสินสิทธิ์ลูกศิษย์ดีเด่นครั้งสุดท้าย โดยมีทั้งหมดหกคน จูนจิ่ว กู่ซง หยูนเฉียว จูนเสี่ยวเหล่ย จูนหยูนเสวี่ย แล้วก็มีศิษย์สำนักเทียนโจ้งอีกคนที่ชื่อว่าโหลไป๋เฉิง คนที่ชนะสามคนสุดท้ายจะได้รับสิทธิ์ลูกศิษย์ดีเด่น

ทว่าตอนที่โล่ชิวเห้อเรียกพวกเขาขึ้นไป ขณะที่กำลังจะประกาศการแข่งขันต่อ จูนหยูนเสวี่ยคิดแผนชั่วขัดจังหวะขึ้นมา

“รอก่อน” จูนหยูนเสวี่ยตัดคำพูดของโล่ชิวเห้อ นางลุกขึ้นยืน เผยให้เห็นนิ้วมือที่หักของตัวเอง “มือข้าได้รับบาดเจ็บเพราะถูกจูนจิ่วลอบทำร้ายที่ข้างล่างเวที เรื่องนี้ข้าขออโหสิกรรมให้ไม่คิดถือสานาง แต่ข้าขอหยุดการแข่งขันลงหนึ่งวัน รอให้ข้าพักผ่อนจนหายดีก่อน พรุ่งนี้ค่อยแข่งขันต่อ ”