บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 172

บทที่ 172 นี่คือลูกพายุฝน

สถานที่ที่ซั่งกวนอี่หรงซ่อนของมีค่าไว้นั้น ไม่เคยมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลจูนเลย ที่นั่นคือบ้านพักท่ามกลางภูเขาใหญ่ลูกหนึ่งของบ้านแม่ของนางพระตำหนักเฉิงเสี้ยง ซึ่งใต้ดินถูกขุดให้เป็นห้องลับที่มีความลึกมาก ของมีค่าถูกซ่อนไว้ข้างในนั้น จูนหยูนเสวี่ยรู้สถานที่ก็จริง แต่นางไม่มีกุญแจเข้าไป

ดังนั้นตอนที่จูนหยูนเสวี่ยถูกขับไล่ออกจากสำนักเทียนโจ้ง จึงทำได้เพียงไปรอที่จวนอ๋องฉี่ เพราะนางก็ไม่กล้าหาคนไปช่วยเปิด เพราะอัญมณีที่นั่นนางเฝ้าคนเดียวไม่ได้

เมื่อยืนอยู่หน้าประตู จูนหยูนเสวี่ยมองไปทางเหอซ่านแล้วพูดว่า “แม่เลี้ยงยังไม่ทันได้เอากุญแจให้ข้าก็ถูกจูนจิ่วสังหารเสียแล้ว”

“กุญแจอยู่ในมือเจ้าตลอด ”

“หา? ว่ากระไร?” จูนหยูนเสวี่ยตกตะลึง กุญแจอยู่ในมือนางตลอด มันจะเป็นไปได้อย่างไร?

เหอซ่านมองไปที่นางด้วยท่าทีอึมครึม แล้วเอ่ยปากพูดว่า “เอาป้ายคำสั่งของเจ้าออกมา แล้วนำไปเสียบที่ตรงช่องว่างกลางประตู” พอพูดจบ เหอซ่านใช้มือเตะที่ประตูห้องลับ มองดูอย่างละเอียด และสังเหตเห็นว่าระหว่างวงแหวนสิงโตบนบานประตูใหญ่มีช่องว่างที่ยากจะพบเห็นซ่อนอยู่

จูนหยูนเสวี่ยลองเอาป้ายคำสั่งเสียบเข้าไป พอเหมาะลงตัว เสียงกร๊อบแกร๊บ ดังขึ้นมา ประตูห้องลับถูกเปิดออก จูนหยูนเสวี่ยดีอกดีใจ “เปิดได้แล้ว”

เหอซ่านเดินนำเข้าไปในห้องลับก่อน จูนหยูนเสวี่ยรีบเดินตามไปติดๆ คอยประเมินสถานการณ์ ภายในห้องลับมีชั้นวางของวางชิดผนัง ของมีค่าที่วางอยู่บนชั้นวางของบางส่วนจูนหยูนหสวี่ยพอจะเรียกชื่อออกมาได้บ้าง แต่บางส่วนก็ไม่รู้จัก ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้นางไม่รู้ว่า ทรัพย์สมบัติเหล่านี้แค่ชิ้นใดชิ้นหนึ่งก็มีราคาสูงริบหรี่ มิน่าล่ะซั่งกวนอี่หรงถึงได้พูดว่าหินทิพย์ชั้นห้าเป็นเพียงระดับที่ต่ำสุดในนี้

ดวงตาที่สุกสกาว จูนหยูนเสวี่ยรู้สึกตื่นเต้นดีใจ นางไม่อิจฉาจูนจิ่วหรอก เพราะตอนนี้นางคือลูกสาวของจูนหมิงเย่ แม่นายของกองทัพสิงเย่ ทรัพย์สมบัติเหล่านี้ล้วนเป็นของนาง ฮ่าๆๆ เป็นของนางเท่านั้น

เหอซ่านตรวจสอบรายการสมบัติที่ส่งมาให้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาในใจ เขาขมวดคิ้วแน่น “แม่นาย ท่านไม่ได้ใช้ของเหล่านี้บ้างเลยหรือ?”

ในรายการสมบัติ ตัดของรางวัลที่ส่งมอบให้ตระกูลจูนออกไป ของที่ให้แม่นาย ถูกใช้ไปเพียงแค่นิดเดียว ล้วนเป็นของที่ธรรมดา เหอซ่านมองไปที่จูนหยูนเสวี่ย สายตาดูเฉียบคม ภายใต้ดวงตาของเขา จูนหยูนเสวี่ยดูไม่รีบไม่ร้อนใดๆเลย

นางพูดว่า “พ่อแม่บุญธรรมต้องการฝึกฝนข้า และเพื่อปกป้องข้าด้วย จึงไม่ได้นำสมบัติเหล่านี้ออกมา ท่านเหอท่านน่าจะรู้ดี ในแคว้นเทียนโจ้งทรัพย์สมบัติเหล่านี้จะนำมาซึ่งภยันอันตรายได้ ไม่แน่ จูนจิ่วอาจจะพุ่งมาที่ทรัพย์สมบัติเหล่านี้ก็เป็นได้ ถึงได้ฆ่าล้างโครตตระกูลจูน ”

จูนหยูนเสวี่ยกัดฟันแน่ นางไม่ยอมปล่อยผ่านทุกโอกาสที่สามารถใส่ร้ายป้ายสีจูนจิ่วได้

เหอซ่านไม่ได้พูดต่อ เขาเก็บสายตาไว้ มองดูทรัพย์สมบัติในห้องลับอย่างเงียบสงบ เขากำลังใคร่ครวญอะไรบางอย่าง ส่วนจูนหยูนเสวี่ยกลับถูกทรัพย์สมบัติล่อลวงตา เดินเล่นไปทั่วห้องลับพร้อมทั้งเลือกสรรของมีค่า เมื่อเจออันที่ไม่รู้จักชื่อ นางจะถามเหอซ่าน ส่วนเหอซ่านก็จะตอบนาง

จูนหยูนเสวี่ยถือลูกกลมๆกะทัดรัดอันหนึ่งไว้ “นี่คืออะไรรึ?”

“ลูกพายุฝน สามารถยิงอาวุธลับนับร้อยแท่งภายในพริบตาเดียว ปลิดชีพศัตรูอย่างไร้ร่องรอย”

“ลูกพายุฝน” จูนหยูนเสวี่ยแววตาเป็นประกายขึ้นมา สามารถยิงอาวุธลับนับร้อยแท่งภายในพริบตาเดียว หากนำไปใช้ในการแอบลอบสังหาร คงต้านไม่อยู่แน่ ในหัวนางกำลังจินตนาการภาพที่นางใช้ลูกพายุฝนบนเวทีประลอง ไม่ว่าศัตรูนางเป็นใคร จะต้องแพ้แน่นอน

หากเป็นจูนจิ่ว งั้นก็ดียิ่งนัก ลูกพายุฝนจะต้องทำให้นางได้รับความทนทุกข์ทรมานอย่างสาสม จูนหยูนเสวี่ยคิดได้เช่นนั้นจึงเงยหน้าถามเหอซ่าน “ท่านเหอ อาวุธลับข้างในนี้สามารถเอาออกมาได้ไหม?”

นางอยากวางยาพิษไว้ข้างใน

อาวุธลับย่อมเอาออกมาได้ ทว่าท่านเหอชำนาญ มองแค่แวบเดียวก็อ่านความคิดของจูนหยูนเสวี่ยออก เขาพูดเสียงเย็นชา “ไม่ได้”

“เอาล่ะ ลูกพายุฝนอันนี้ข้าจะเอาไปด้วย” จูนหยูนเสวี่ยรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง ไม่สามารถอาบยาพิษได้ ก็จะไม่สามารถฆ่าจูนจิ่วได้ในครั้งเดียว ทว่าหากสามารถทำให้นางได้รับบาดเจ็บ นางก็ดีใจและซะใจมากเหมือนกัน คิดได้เช่นนั้น จูนหยูนเสวี่ยหัวเราะเย้ยหยัน

เหอซ่านไม่มองไปที่นางอีก แล้วพูดว่า “แม่นาย ท่านควรจะกลับไปได้แล้ว”