บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 186

บทที่ 186 ไอ้สารเลวด่าใครหรือ

การขัดจังหวะนี้ อู๋ซานไม่ใส่ใจนัก เขายังคงก้มลงมองจูนจิ่วอยู่ รอคอยคำตอบของนาง “เจ้าเห็นว่ากระไร? อาจารย์ข้าเป็นถึงเจ้าสำนักตัวจงเลยทีเดียว ในบรรดาลูกศิษย์แต่ละรุ่น มีลูกศิษย์ไม่กี่คนที่จะได้เป็นศิษย์ของเจ้าสำนัก”

น่าดึงดูดพอไหม？

เมื่ออู๋ซานอยู่ในประเทศเทียนโจ้ง ได้ซื้อยาของจูนจิ่วมาหลายกล่อง ท่าทางเหนื่อยอ่อนของเขาในตอนนี้มาจากการใช้เวลาแรมเดือนศึกษาวิจัย แต่ไม่ว่าจะทำกระไรก็ไม่อาจเข้าใจได้ วิธีปรุงยาแบบเดียวกัน แต่ทำไมคุณภาพยาของจูนจิ่วจึงดีกว่ามาก ประสิทธิภาพชั้นเยี่ยม！ถึงกับกดเขาที่ได้ชื่อว่าเป็นศิษย์ของเจ้าสำนักตัวจงเลยทีเดียว

จูนจิ่วยังเยาว์วัยนัก ยังไม่ถึงสิบห้าปี！ความเก่งกาจนี้ สำนักตันจงของพวกเขาต้องได้ตัวไว้! เมื่อได้จูนจิ่ว การแข่งขันอู๋จงในปีนี้ สำนักตันจงของพวกเขาจะต้องคว้าชัยชนะที่หนึ่งได้อย่างแน่นอน

ดังนั้นอู๋ซานจึงมองไปยังนัยน์ตาของจูนจิ่ว เอ่ยอย่างตื่นเต้น “เสี่ยวจูนจิ่วเจ้าคิดได้หรือยัง？เจ้ามีพรสวรรค์ในการปรุงยาขนาดนี้ หากไม่มาตันจงนับว่าน่าเสียดายมากเหลือเกิน หากไปยังสำนักอื่น จะเสียดายพรสวรรค์ของเจ้ายิ่งนัก！”

จูนเสี่ยวเหล่ยและหยูนเฉียวมองสบตากัน ไม่เอ่ยอะไร พวกเขาคิดเงียบๆ เหมือนจูนจิ่วจะเคยบอกว่าจะไม่ไปตันจง

“อู๋จงมีห้าสำนัก จะไปที่ไหนข้ายังไม่ได้คิด เดี๋ยวค่อยว่ากัน” จูนจิ่วอุ้มเสี่ยวอู่ไป เดินเลี่ยงอู๋ซานไปทางเวทีอู๋จงด้านหลัง อู๋ซานตะลึงค้างไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่ได้คิดอีกหรือ？

เขาไม่สบอารมณ์นัก ยิ่งเมื่อมองไปยังจูนเสี่ยวเหล่ยและหยูนเฉียวแล้ว อู๋ซานเอ่ยเสียงเย็น “พวกเจ้าเองก็ได้ยินแล้วใช่ไหม？พยายามโน้มน้าวเสี่ยวจูนจิ่ว หากนางมายังตันจงอนาคตต้องรุ่งโรจน์แน่ๆ！”

จูนเสี่ยวเหล่ย หยูนเฉียว ...

ส่งสายตาส่งอู๋ซานที่สะบัดกายหายไป ทั้งสองรีบเร่งเดินตามจูนจิ่วไป ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากเวทีอู่จงแล้ว ไม่กี่ก้าวก็ไปถึง เมื่อเงยหน้าไปมอง มีบ้านหลังหนึ่งอยู่ตีนเขา สร้างขึ้นจากไม้ไผ่ทั้งหลัง มองไปทำให้คนสงบใจได้ดีทีเดียว

จากนั้นโดยรอบบริเวณนี้ต่างมีหนุ่มสาวมากมายทั้งชายหญิงโดยรอบ พวกเขาต่างใช้สายตาไม่เป็นมิตรมองจับจ้องมายังพวกจูนจิ่ว หลังจากพินิจพิเคราะห์กันแล้ว ต่างมาล้อมรอบจูนจิ่วเอาไว้ ต่างมีความอิจฉาและไม่พอใจอย่าไม่ปิดบัง

จูนจิ่วไม่ได้มองพวกเขา ถือบัตรประจำตัวเดินไปยังบ้านหลังนั้น ตลอดเส้นทางได้ยินเสียงผู้คนถกเถียงกัน “นางก็คือนาง？อาจารย์สำนักตันจงอยากให้นางเข้าร่วมสำนักตันจง？”

“ถึงกับได้รับคำเชิญจากเจ้าสำนักตันจง ไม่รู้ว่าได้โชคดีอะไรเช่นนั้น？จูนจิ่ว？ดังเหรอ? ทำไมข้าไม่เคยได้ยินชื่อนางมาก่อน ไม่แน่อาจจะใช้วิธีอื่นๆ เพื่อให้เจ้าสำนักเชิญนาง”

หยูนเฉียวเดินเข้าข้างๆ หยูนเฉียว ขมวดคิ้วพลางเอ่ยเสียงต่ำ “แม่นางจูน ดูไปแล้วน่าจะเป็นสตรีนางเมื่อครู่แพร่ข่าวออกไป”

เพราะงั้นคนเหล่านี้ถึงรู้ แทบไม่ต้องคิด แต่ละคนต่างกำลังอิจฉาอยู่

สำนักตันจงและเจี้ยนจงนับเป็นสองสำนักที่เข้ายากที่สุด รับเพียงนักปรุงยาและนักฝึกดาบ สำนักตันจงเป็นที่นับถือของผู้คน จำนวนนักปรุงยาที่น้อย ไม่ว่าจะไปที่ไหนต่างได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี มีนักจิตไม่รู้กี่คนที่ใฝ่ฝัน สำนักหลังมีชื่อในเรื่องฝีมือดาบ และผู้คนต่างชื่นชมเลื่อมใส

จูนจิ่วเพิ่งมาถึงอู่จง ก็ได้รับคำเชิญจากตันจง และยังเสนอให้นางเป็นศิษย์ของเจ้าสำนักอีกด้วย แถมยังเป็นศิษย์น้องของอู๋ซาน จะไม่ให้อิจฉาได้กระไร？หากสายตาเป็นดังมีดสามารถฆ่าคนได้ เกรงว่าตอนนี้จูนจิ่วคงพรุนไปทั้งตัวแล้ว

“ไม่ต้องสนใจพวกเขา ถึงห้องแล้ว จูนเสี่ยวเหล่ย หยูนเฉียวพวกเจ้าอยู่ห้องด้านขวาสองห้อง” จูนจิ่วชี้ไปยังห้อง

เมื่อพวกเขากำลังเข้าไปนั่นเอง ด้านหน้าพลันมีสองคนพุ่งมาบังทางไว้ นั่นคือแฝดสองคน สายตาไม่เป็นมิตรจับจ้องไปยังจูนจิ่ว หนึ่งในคนนั้นเอามือคาดเอว อารมณ์ปะทุรุนแรง “เจ้าก็คือจูนจิ่วใช่ไหม？ข้าชอบห้องของเจ้าแล้ว ข้าจะแลกกับเจ้า！”

“ยังมีพวกเจ้าอีก ห้องทั้งสามนี้พวกเราจะเอาแล้ว เห็นห้องตรงนั้นไหม？จากนี้เป็นต้นไป ตรงนี้เป็นของพวกเรา ตรงนั้นเป็นห้องของพวกเจ้า！”

เมื่อมองไปทางที่ฝาแฝดชี้ ตรงนั้นเป็นห้องมุม ทำจากไม้ไผ่ผุพังเก่า ไม่ได้ซ่อมแซมมาหลายปี ไม่รู้ว่าพังมากี่ปีแล้ว

จูนเสี่ยวเหล่ยเดือดดาลขึ้น เอ่ยเจือโทสะ “เรื่องอะไรจะให้พวกเจ้าเปลี่ยน？ห้องนั่นดูก็รู้ว่าพังมาหลายปีแล้ว จะเข้าพักได้กระไร？พวกเจ้าตั้งใจมาหาเรื่องใช่ไหม？”