บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 187

บทที่ 187 ศัตรูของข้า

มู่หรงหนันจีน อายุราวสิบห้าสิบหกปี ลำตัวตั้งตรง ใบหน้าดั่งหยกสลัก แต่คิ้วเรียวยกสูงขึ้นเด่นชัด ทำลายรูปงามบนใบหน้า ทำให้เขาดูเป็นคนบ้าอำนาจ มั่นใจในตัวเองมากล้น

ก้าวเดินเข้ามาด้วยความดุดันขึงขัง สายตามู่หรงหนันจีนราวคมมีดปักจ้องมายังจูนจิ่ว “เจ้าเป็นใคร？ถึงกลับกล้าทำร้ายคนของมู่หรงหนันจีน!”

ฝาแฝดทั้งสองเอ่ยปากขึ้น “พี่ใหญ่ นังแพศยาคนนี้ไม่รู้ที่สูงที่ต่ำ พี่ต้องช่วยพวกข้าแก้แค้น！”

“พี่ใหญ่！พวกเราได้ยินศิษย์พี่อู๋ซานชวนนางเข้าสำนักตันจง นางมีสิทธิ์อะไร？คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเราเดินมาถามความจริงกับนางดีๆ นางไม่เอ่ยคำใดก็ลงมือกับพวกเราเลย พี่ใหญ่ พี่ต้องสั่งสอนนังคนนี้！”

“พวกเจ้าพูดเหลวไหล！” จูนเสี่ยวเหล่ยกระทืบเท้า ชี้หน้าพวกมันอย่างโกรธแค้น “เป็นพวกเจ้าเองที่มาหาเรื่อง ให้พวกเราแลกห้อง！พอมาถึงตอนนี้กลับฟ้องความเท็จ พวกเจ้ายังมีหน้าอยู่อีกหรือ？”

“เจ้าพวกโง่！” หยูนเฉียวหน้าเครียด

ฝาแฝดทั้งสองไม่เกรงกลัวพวกเจ้า เพียงเห็นมู่หรงหนันจีนมา ก็รีบเอ่ยปากฟ้องทันที พวกเขากุเรื่องใส่ไข่ เปลี่ยนขาวเป็นดำ แต่เมื่อจูนจิ่วปรายตาเย็นเยียบมองพวกเขา ความเจ็บปวดบนร่างกายพลันเจ็บปวดยิ่งขึ้น สันหลังเย็นวาบ ต้องเงียบเสียงลง

มู่หรงหนันจีนมองจูนจิ่วประเมินอย่างไม่อยากเชื่อ “เจ้าเองหน่ะหรือ？ศิษย์พี่อู๋ซานเชิญเจ้าเข้าสำนักตันจง？”

“ไม่เชื่อ？เป็นบุรุษก็ไม่ต้องพูดมากความ ไม่ไสหัวไป ก็เรียนจากพวกมันสองคนนี้” จูนจิ่วยิ้มเยาะอย่างอวดดี คำพูดชัดเจน

หากไม่ไสหัวไปก็จะมีจุดจบเหมือนแฝดทั้งสอง

มู่หรงหนันจีนบันดาลโทสะ กำหมัดจ้องจูนจิ่ว “ดี！ให้ข้าได้เห็นความสามารถของเจ้าก็แล้วกัน ในเมื่อกล้าพูดจาอวดดีนัก！”

จูนจิ่วยิ้มเย็น นางกระตุกนิ้วชี้ไปยังมู่หรงหนันจีน

นี่นับเป็นการท้าทาย！

มู่หรงหนันจีนเบอกตาโพลง เท้าหน้าก้าวไปข้างหน้าด้วยน้ำหนักเต็มที่ พุ่งตรงไปยังจูนจิ่ว คลังยาเปิดออก พลังนักจิตชั้นสามกดลงมา พลังทั้งหมดรวมตัวกันอยู่ในกำปั้น กำปั้นนี้พลังรุนแรงยิ่งนัก ราวกับจะแสดงกำลังให้จูนจิ่วได้เห็น

ผู้คนโดยรอบต่างเงียบเสียง “พวกเราที่อยู่โดยรอบนี้ ต่างคงไม่มีใครรับกำปั้นนี้ได้แน่？”

“ไม่ได้แน่นอน มู่หรงหนันจีนเป็นถึงนักจิตขั้นสาม！เจ้าจูนจิ่วนั่นช่างไม่รู้ต่ำสูง ทำร้ายฝาแฝดนั่นแล้วยังไม่ขอโทษ ยังกล้าท้ามู่หรงหนันจีน นางตายแน่แล้ว！”

ผู้คนโดยรอบต่างล้อมเข้ามาด้วยความตื่นเต้น เพียงเห็นจูนจิ่วไม่มีทีท่าจะกังวลใจใดๆ มือหนึ่งของนางยังคงอุ้มแมวอยู่ เพียงยกมือขวาขึ้นแล้วกางนิ้วออก เมื่อเห็นท่าทางของนาง ราวกับจะกำกำปั้นของมู่หรงหนันจีน ผู้คนต่างพากันอ้าปากค้าง จูนจิ่วบ้าไปแล้วหรือ？

ตุ้บ！

พลังทั้งสองพุ่งกระทบกัน พลังในกำปั้นรุนแรงจนทุกคนต้องหรี่ตาลง ต่างพากันยกมือขึ้นบังหน้า เสียงข้างหูได้ยินเพียงเสียงฉีกขาดดังอื้ออึง！

ต้องเป็นมือของจูนจิ่วฉีกขาดเป็นแน่แท้！

แต่เมื่อดึงมือลง ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้าง ทั่วทั้งสนามต่างตะลึกค้างไปสิ้น！ที่ฉีกขาดไม่ใช่จูนจิ่ว แต่เป็นกำปั้นของมู่หรงหนันจีน จูนจิ่วกำกำปั้นของมู่หรงหนันจีนเอาไว้ เพียงบิดนิดเดียว ข้อมือก็ถูกบิดจนกระดูกหักไป เจ็บปวดจนมู่หรงหนันจีนใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ

มู่หรงหนันจีน “เป็นไปได้กระไร？เจ้า เจ้าก็เป็นนักจิตระดับสามหรือ！”

จูนจิ่วยิ้มมุมปาก เสียงหัวเราะเยียบเย็น นางเพียงสะบัดมือ พลันผลักมู่หรงหนันจีนสะบัดออกไป กระแทกกับร่างฝาแฝด ร่างของทั้งสามคนกองรวมกัน มือกอดอกไว้ จูนจิ่วปรายตาลงมองพวกเขาอย่างเย่อหยิ่ง “ต่อไปถ้าอยากจะก่อเรื่อง หัดดูสารรูปตัวเองก่อนค่อยมา ไสหัวไปซะ！”