บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 191

บทที่ 191 กุญแจผ่านด่าน

สายตานิ่งสงบของโจ่ฉีมองไปทางจูนจิ่ว เขาเอ่ยปากพูดว่า “ข้าคิดว่าท่านเหอเคยพูดไว้แล้วว่า ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือผ่านด่านการแข่งขันบนเวทีอู๋อจงให้ได้ก่อน ส่วนเรื่องอื่น ควรพักไว้ก่อน”

จูนหยูนเสวี่ยสูดลมหายใจลึก นางลูบคลำรอยบีบตรงคอที่ทิ้งความเจ็บแสบเอาไว้ มืออีกข้างกำหมัดแน่น โจ่ฉีกับเหอซ่านก็เป็นเหมือนๆกัน หลอกยาก ถึงแม้นางอยากได้กระไรก็ได้ตามนั้น แต่พวกเขาไม่เหมือนถูหยุนที่ยอมลงมือฆ่าจูนจิ่วเพื่อนางได้ ทั้งๆที่เรียกนางว่าแม่นาย ท่าทีก็ดูเคารพนับถือ แต่กลับกำหนดภารกิจมากมาย ให้นางทำให้สำเร็จ

จูนหยูนเสวี่ยไม่พอใจเป็นอย่างมาก ถ้าหากเมื่อครู่โจ่ฉียอมออกหน้าแทนนาง จูนจิ่วคงไม่กล้าเหิมเกริมถึงเพียงนี้ ถึงขั้นบีบคอนางอย่างไม่เกรงกลัว

สีหน้าท่าทางของจูนหยูนเสวี่ยล้วนอยู่ในสายตา โจ่ฉีหรี่ตานิดๆ เขาเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าของจูนหยูนเสวี่ย พูดเสียงทุ้มต่ำว่า “แม่นายยังไม่เคยเจอกองทัพเย่สิง ถ้าหากท่านอยากให้กองทัพเย่สิงยอมสิโรราบต่อท่าน ก็จำเป็นต้องมีมาดความเป็นแม่ทัพ โดยท่านต้องผ่านการแข่งขันเท่านั้น ถึงจะมีสิทธิ์เจอพวกเขาได้”

“เมื่อเจอพวกเขาแล้ว ข้าก็ใช้การพวกเขาได้แล้วใช่หรือไม่? ในใจจูนหยูนเสวี่ยคิดเพียงใช้ประโยชน์ และกุมอำนาจให้ได้ โจ่ฉีที่ฟังอยู่ถึงกับขมวดคิ้วแน่น ทว่าจำต้องยอมอดทนไว้

เขาไม่ได้ตอบคำถามนี้ของจูนหยูนเสวี่ย ทว่ากลับพูดว่า “ถ้าหากท่านสามารถได้ผลคะแนนที่ดีจากการแข่งขันบนเวทีประลองอู๋อจง ข้ากับท่านเหอสามารถทำให้เจ้ากลายเป็นศิษย์สายหลักของเจ้าสำนักอู๋อจงได้ ซึ่งเป็นสถานะที่นับว่าไม่ธรรมดาในอู๋อจง พอถึงตอนนั้นเจ้าอยากทำกระไร ยังกลัวว่าจะทำไม่ได้อีกหรือ?”

จูนหยูนเสวี่ยได้ยินเช่นนั้น สายตาสะท้อนประกายแวววาว “จริงหรือ?”

โจ่ฉีพูด “จริงแน่นอน ข้าจะโหกแม่นายได้กระไร?

“ดี ข้าจะทำให้พวกเจ้าต้องเปลี่ยนมุมมองใหม่ ผู้ที่มีความสามารถที่แท้จริง มีเพียงจูนหยูนเสวี่ยเท่านั้น ” เมื่อพูดจบ จูนหยูนเสวี่ยเก็บสีหน้าไม่พอใจและความเกลียดชังไว้ แล้วเดินไปยังที่หมายปลายทางด้วยความตื่นเต้นดีใจ

ความพ่ายแพ้เพียงชั่วครั้งคราวจะนับประสากระไรได้? ขอเพียงแค่นางได้เป็นศิษย์สายหลักของเจ้าสำนัก สถานะของนางจะอยู่เหนือคนนับหมื่น พอถึงตอนนั้นจะฆ่าจูนจิ่ว ใช้เพียงแค่คำพูดเดียวก็สั่งการได้แล้ว เมื่อคิดได้เช่นนี้ ในใจของจูนหยูนเสวี่ยเบิกบานยิ่งนัก

นางกลับมองไม่เห็นสีหน้าของโจ่ฉีที่มองนางจากทางด้านหลัง ด้วยสายตารังเกียจไม่ชอบใจ จูนหยูนเสวี่ยเหมือนแม่ของนางซั่งกวนอี่หรงไม่มีผิด โลภมากไร้ยางอาย แม่ของนางหลอกกองทัพเย่สิงมาเป็นระยะเวลาสิบกว่าปี ตอนนี้จูนหยูนเสวี่ยยังคิดจะสวมรอยแม่นาย ทำเรื่องชั่วช้าสารพัด ทั้งยังวางอำนาจบาตรใหญ่อีกหรือ?

นัยน์ตาฉายแววความอาฆาตอย่างรวดเร็ว หากไม่ใช่แผนการของเหอซ่านล่ะก็ เขาจะยอมอดทนจูนหยูนเสวี่ยกำมะลอคนนี้ได้กระไร?

เมื่อคิดถึงแผ่นการของเหอซ่านหลังจากนี้ ในใจของโจ่ฉีเหมือนมีลมจุกอยู่ที่อกไว้ ทำให้ไม่สบายตัว การสร้างพลังอำนาจเพื่อจูนหยูนเสวี่ย ผลักดันนางไปถึงจุดสูงสุด ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่แม่นายควรจะได้รับต่างหาก แต่ตอนนี้กลับต้องให้นางกำมะลอคนนี้ หวังแค่ว่าแผนการของพวกเขาจะสำเร็จ และจูนหยูนเสวี่ยจะสามารถล่อให้คนที่อยู่ในที่ลับออกมาได้จริง

โจ่ฉีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ทั้งหมดทั้งสิ้นก็เพื่อความปลอดภัยของแม่นาย ให้จูนหยูนเสวี่ยกำมะลอคนนี้ถือดีไปก่อน ยิ่งนางยืนสูงแค่ไหนตอนล้มลงก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น ตอนนี้สิ่งที่นางกลืนเข้าไปล้วนจะต้องคายออกมาทั้งหมด ”

……

ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วยาม ทุกคนมาถึงที่หมายปลายทางอย่างราบรื่นและตรงเวลา พวกเขาหายใจเหนื่อยหอบ โดยที่ไม่ได้ซ่อนสายตาที่ตื่นเต้นดีใจไว้ พร้อมเหลียวซ้ายแลขวา รอการมาของศิษย์อู๋อจง และไม่รู้ว่าใครตะโกนเสียงดังว่า “มากันแล้ว”

“พี่สาวเก้า คนของอู๋อจงมากันแล้ว เอ๊ะ นั่นมันกู่ซงไม่ใช่หรือ?” จูนเสี่ยวเหล่ยเปล่งเสียงตกใจ

จูนจิ่วและหยูนเฉียวเงยหน้ามองไปพร้อมกัน ท่ามกลางขบวนคณะของอู๋อจง มีสองคนที่พวกเขารู้จัก คนหนึ่งเป็นอู๋ซาน อีกคนเป็นกู่ซง พวกเขายืนขนาบซ้ายขวาอยู่ด้านหลังของผู้เฒ่าคนหนึ่ง เมื่อเห็นพวกเขา กู่ซงแสดงท่าทางทะเล้นขยิบตาส่งมาให้ ดูแล้ว ยังน่าต่อยเหมือนเดิม

หยูนเฉียวหัวเราะ “ดูท่าแล้วกู่ซงไม่ได้โกหกพวกเรา เขาเป็นคนของอู๋อจงจริงๆ แต่ว่าไม่รู้ว่าเขาเป็นศิษย์ของอู๋อจงสำนักไหน”

จูนจิ่วตอบ “สำนักหุ้นหยวน”