บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 224

บทที่224 ไม่พอใจก็จะสู้จนกว่าเจ้าจะพอใจ

ที่บอกว่าสำนักเทียนอู่จงมีคนเป็นอาวุธ คำพูดนี้ไม่เป็นเท็จเลยสักนิด ในมือไร้อาวุธ หนึ่งหมัดที่ชกออกมาเหมือนโล่หนักทุ่มลงมา เสียงหมัดที่แหวกผ่านอากาศทั้งแข็งแกร่งและไร้เทียมทาน ทำให้คนไม่กล้ารับหมัดนี้โดยง่ายดาย

ขณะที่ลูกศิษย์ยืนอึ้งมองตาค้าง เปิดปากกล่าวว่า “ศิษย์พี่หวางพลังหมัดของท่านช่างร้ายกาจยิ่งนัก หมัดหนักเช่นนี้ คงศึกษาวิชามวยป่าหินจนชำนาญแล้ว เป็นไปได้ว่าปีนี้ศิษย์พี่หวางอาจจะสามารถศึกษาวิชาฝึกร่างกายชั้นที่สามแล้ว”

“แต่ข้าประหลาดใจมากกว่าอาจารย์อารับหมัดนี้ได้อย่างไรกัน”

หมัดหนักเพิ่งจะพุ่งมาอย่างน่ากลัว หากถูกหมัดนี้ซัดเข้าให้คงต้องกระดูกหักเป็นแน่ จากการคาดเดาต่างๆนานาของเหล่าลูกศิษย์ จูนจิ่วคงเลือกที่จะหลบหลีกเป็นแน่ กระบวนท่าที่หนึ่งนั้นจูนจิ่วใช้ความเร็วที่เร็วมาก เร็วจนไม่ทันให้คนอื่นตั้งตัว ใช้ความเร็วในการหลบหมัดถึงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ในเวลาต่อมา เหล่าลูกศิษย์ต่างก็ต้องตะลึงตาค้างอย่างตื่นตกใจ

เป็นไปได้อย่างไร

พวกเขาตาลายหรืออย่างไร เมื่อเห็นจูนจิ่วจับมือเป็นหมัด หมัดข้างหนึ่งเผชิญกับหมัดหนักของหวางฉี่อ๋างเข้าอย่างจัง กำปั้นที่แสนบอบบางนั้น ผิวเนียนขาวดุจหยก เมื่อเปรียบเทียบกันกับหมัดของหวางฉี่อ๋างแล้วเล็กกว่าครึ่งหนึ่ง ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงข้อมืออันบอบบางของจูนจิ่ว จะมีแรงกี่ส่วนกัน

มีลูกศิษย์ทนไม่ได้ตะโกนขึ้นว่า “อาจารย์อารีบหลบเร็ว ท่านรับหมัดหนักของศิษย์พี่หวางไม่ได้แน่ อาจารย์อา”

“ศิษย์พี่หวางท่านรีบยั้งมือ ท่านจะทำให้อาจารย์บาดเจ็บได้นะ”

“รีบหยุดเถอะ ”เหล่าลูกศิษย์ต่างตะโกนขึ้น ต่างก็พร้อมใจกันเป็นห่วงจูนจิ่ว ทุกคนต่างเป็นกังวล สีหน้าร้อนรนจนขาวซีด หากหมัดนี้โดนเข้าแล้ว กระดูกของอาจารย์อาคงหักเป็นแน่ แย่แล้ว

หวางฉี่อ๋างได้ยินแล้ว มองเห็นด้วย แต่พอหมัดหนักพุ่งออกไป พลังหมัดมหาศาล เขาจะเก็บมือกลับก็ไม่ได้แล้ว เบิกตากว้าง เห็นเพียงหมัดชนเข้ากับหมัดของจูนจิ่ว

ปัง

เสียงชนหมัดที่หนักอึ้ง มาพร้อมกับเสียงคุกเข่าดังพรึ่บ

“หมดกัน”มีลูกศิษย์กุมหน้าร้องคร่ำครวญ อาจารย์อากระดูกหักแล้ว ผู้อาวุโสและเจ้าสำนักรู้เข้าคงถลกหนังพวกเขาเป็นแน่

ขณะที่เหล่าลูกศิษย์กำลังเจ็บปวดเสียใจ จู่ๆหวางฉี่อ๋างก็ร้องขึ้น ดึงดูดความสนใจของพวกเขา ต่อมาก็ปรากฏภาพที่ทำให้พวกเขาต่างต้องนิ่งอึ้งเหมือนก้อนหิน

สีหน้าหวางฉี่อ๋างที่เพิ่งจะแสดงถึงความตื่นตกใจและเป็นห่วง จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดจนเขียวคล้ำ ร่างกายเขาสั่นงั่นงก ยื่นมือซ้ายออกมากุมแขนขวาของตน แต่ทว่าก็ค่อยๆเก็บมือกลับไป

คนที่กระดูกหักไม่ใช่จูนจิ่ว แต่เป็นเขา

หวางฉี่อ๋างกุมแขนของตน ความเจ็บปวดที่เสียดแทงหัวใจส่งผ่านไปยังหัวสมอง หวางฉี่อ๋างมองไปทางจูนจิ่วอย่างงุนงง “อาจารย์อา หมัดของท่านทำจากเหล็กกล้าหรือไร”

เขาเป็นถึงคนฝึกฝนหมัดหนัก อะไรคือหมัดหนัก ก็คือหนึ่งหมัดสามารถชกหักกระดูกของนักจิตชั้นสามได้ สามารถชกอาวุธของพวกเขาให้หักได้อย่างง่ายดาย ยังสามารถผ่าหินผ่าไม้ด้วยมือเปล่า หวางฉี่อ๋างถือว่าตนเองเป็นศิษย์ที่โดดเด่นในรุ่น เรียกได้ว่าหมัดหนักไร้เทียมทาน

สรุปแล้วที่แท้คือหัวเถียหรูอยู่ในร่างของจูนจิ่ว ดวงตาเบิกกว้าง มองจูนจิ่วอย่างยากที่จะเชื่อในหมัดที่แสนจะบอบบางงดงามนั้น ทำไมเขาถึงถูกหมัดแบบนี้ ทำให้ข้อมือของเขาหักได้นะ

ฟู่

เมื่อได้สติรับรู้ว่าคนที่กระดูกหักคือหวางฉี่อ๋าง ลานฝึกการต่อสู้เกิดเสียงสูดลมหายใจเข้าอย่างพร้อมเพรียงกัน อาจารย์อาที่แท้ก็ร้ายกาจขนาดนี้เชียว เงียบสงบลงในพริบตา เสี่ยวอู่ร้องเหมียวๆอย่างลิงโลดจนเกือบจะเป็นเพลงแล้ว เจ้านายของเขาก็ร้ายกาจเช่นนี้เอง ร้ายกาจมาก พอใจหรือไม่ หากไม่พอใจก็จะสู้จนกว่าเจ้าจะพอใจ

จูนจิ่วเลิกคิ้ว นางเองก็ไม่คาดคิดว่าพลังของตนจะก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ จากการแลกหมัด นางรับรู้ได้ถึงพลังหมัดอันตรายของหวางฉี่อ๋าง หากเป็นนางเมื่อก่อน หมัดนี้คงไม่สามารถเผชิญหน้าจังๆได้ แต่ทว่านางก็อยากทดสอบความก้าวหน้าของตัวเอง จึงได้รับหมัดซึ่งๆหน้า

ไม่คิดว่าการเผชิญหน้าครั้งนี้ จะทำให้กระดูกข้อมือของหวางฉี่อ๋างหัก แต่นางขยับนิ้วมือ ข้อมือและแขน พลังชนหมัดเมื่อสักครู่ แค่ทำให้นางรู้สึกชาบ้างเล็กน้อยเท่านั้น

จูนจิ่วคิดในใจ วิชาฝึกร่างกายของสำนักเทียนอู่จงช่างแข็งแกร่งจริงๆ