บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 225

บทที่225 บรรลุ

“อาจารย์อา อาจารย์อาโปรดรอก่อน”หวางฉี่อ๋างวิ่งกระหืดกระหอบมา มือเขายังคงกำอยู่ที่แขนที่ยังคงบวมอยู่ เงยหน้ามองไปทางจูนจิ่วอย่างตื่นตะลึงว่า “อาจารย์อาท่านยังจะไปฝึกฝนที่น้ำตกหินอีกหรือ”

“มีปัญหาอะไรอย่างนั้นหรือ ”จูนจิ่วเงยหน้ามองเขาอย่างเฉยเมย เสี่ยวอู่นั่งอยู่ข้างเท้านาง ก็ทำหน้าตั้งคำถามกับหวางฉี่อ๋างว่ามีเรื่องอะไรกัน

หวางฉี่อ๋างสูดลมหายใจเข้าหนึ่งเฮือก รีบร้อนพูดว่า “อาจารย์อา ท่านเพิ่งจะศึกษาแลกเปลี่ยนกับพวกเรา พละกำลังยังไม่กลับคืน ไปน้ำตกหินนั้นไม่ควร จะบาดเจ็บได้ง่าย”

มองจูนจิ่วอยู่เป็นนาน กว่าจะเค้นเสียงเอ่ยคำว่าพละกำลังยังไม่กลับคืน ลานฝึกการต่อสู้มีคนมากกว่าห้าสิบคน ผลัดกันต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า แม้แต่ปลายเสื้อผ้าของจูนจิ่วยังไม่สามารถแตะต้องได้ ช่างยอดเยี่ยมผิดปกติอย่างหาอะไรกล่าวมิได้แล้ว

แต่ไม่ว่าจะร้ายกาจเพียงใด ย่อมสูญเสียพละกำลัง ตามหลักควรพักผ่อนฟื้นฟูพละกำลังจึงจะถูก จะไปฝึกฝนต่อที่น้ำตกหินเลยได้อย่างไร ใจหนึ่งก็คิดว่าอาจารย์อาช่างมุ่งมั่นตั้งใจเหลือเกิน อีกใจก็คิดเป็นห่วงจูนจิ่ว

หวางฉี่อ๋าง “อาจารย์อา”

เห็นสายตาที่มองมาทางนางปริบๆ สีหน้าแสดงความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด จูนจิ่วยิ้ม เอ่ยว่า “ข้ารู้ตัวข้าดี ขอบใจในความห่วงใยของเจ้า ”

พูดแล้ว จูนจิ่วก็หมุนตัวเดินไปทางน้ำตกหินต่อไป เมื่อเห็นว่าตนไม่สามารถขอร้องได้ หวางฉี่อ๋างก็เป็นกังวล ตอนนี้เองลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งมาจากข้างหลัง “ศิษย์พี่หวางท่านขอร้องอาจารย์อาสำเร็จหรือไม่”

“ไม่ อาจารย์อาบอกว่านางรู้ตัวเองดี”

“หรือไม่พวกเราก็ตามไปด้วยกันทั้งหมด หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น พวกเราจะได้ช่วยเหลืออาจารย์อาได้ทันท่วงที ”เหล่าลูกศิษย์ต่างมองตากัน ต่างก็พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนี้ ส่วนบาดแผลบนร่างกายของพวกเขา บาดแผลของลูกผู้ชายคือความภาคภูมิใจ นี่เป็นการชี้แนะจากอาจารย์อา แม้จะแพ้แต่ก็ภูมิใจ พวกเขามันหนังหนา ยังไงซะอาจารย์ย่อมสำคัญกว่า

และแล้ว ด้านนอกของน้ำตกหินก็ล้อมรอบด้วยกลุ่มลูกศิษย์ ต่างก็จดจ้องไปยังจูนจิ่ว

จูนจิ่วทำเหมือนมองไม่เห็น นางยืนอยู่บนเสาหินด้วยเท้าเปล่า ก้าวทีละก้าวไปยังเสาหินแกนกลางน้ำตกหินอย่างมั่นคง ทุกย่างก้าว น้ำตกหินที่ตกลงมาปะทะร่างยิ่งแรงขึ้น หลังของจูนจิ่วยืนตัวตรงไม่ขดงอ หลับตารับแรงดันน้ำของน้ำตกหินที่โจมตีลงมา

เปิดจุดตันเถียน วิชาฝึกร่างกายหมุนเวียนอย่างบ้าคลั่ง พลังทิพย์เดินไปทั่วร่าง ชะล้างเอ็นกระดูก

ซู่ซ่า เสียงน้ำดังจนแทบจะทำให้หูดับ เสียงแจ่มใสแฝงความเกียจคร้านของโม่อู๋เยว่ก็ส่งผ่านเข้ามายังหัว เขาถาม “ต้องการให้ข้าไล่พวกเขาไปให้หมดหรือไม่ ”

โม่อู๋เยว่อยู่ข้างกายจูนจิ่ว เขาเดินห่างจากข้างหลังจูนจิ่วเพียงหนึ่งเสาหิน สายตามองลึกไปทางจูนจิ่ว เสียงน้ำไหลกระแทกลงมา เหมือนโม่อู๋เยว่ไร้ตัวตน กระแสน้ำไหลก็ไม่หยุดพักและขัดขวางเลยสักนิด แสงน้อยนิดที่หางตา มองกวาดลงไปยังเหล่าลูกศิษย์ที่อยู่รอบนอกน้ำตกหิน

หากไม่เป็นเพราะสายตาของพวกเขาที่มองจูนจิ่วด้วยความห่วงใย ไม่มีแววตาอื่นใดแอบแฝง ไม่จำเป็นต้องถามจูนจิ่ว โม่อู๋เยว่คงลงมือไล่พวกพวกเขาออกไปหมดแล้ว เพียงแค่ไล่ตะเพิดเท่านั้น ไม่ใช่ฆ่าพวกเขา ถือว่าเขาเมตตาแล้ว

เสาหินตระหง่านอยู่ใต้น้ำตกหิน ผ่านเวลามานานหลายปีจนลื่นและเงามาก ยากที่จะยืนขึ้นไป อีกทั้งยังมีแรงน้ำที่ตกลงมากระแทกจากข้างบนหัวอีก ทุกย่างก้าวจะชะล่าใจไม่ได้เลย

จูนจิ่วหลับตาก้าวเท้าต่อไปอีกก้าว นางส่งกระแสจิตให้โม่อู๋เยว่ “ไม่ต้องสนใจพวกเขา”

“ก็ได้”

จูนจิ่วอยู่ใกล้กับแกนกลางของน้ำตกหินมากขึ้นแล้ว เหลือระยะอีกสามเสาหินเท่านั้น