บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 227

บทที่227 อู๋เยว่ผู้รู้ใจ

ชิงหยู่นั้นจงใจ แต่ทำไมเขาต้องทำเช่นนี้

จูนจิ่วลูบคาง “ศิษย์พี่ข้าคนนี้นอกจากลึกลับแล้ว ยังไม่เคยปฏิบัติตามกฎเกณฑ์เลย”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สามารถฆ่าเขาปิดปาก ก็สิ้นเรื่องสิ้นราวแล้ว”

จูนจิ่วได้ยินดังนั้น เงยหน้าขึ้นมองไปยังโม่อู๋เยว่ บุรุษที่แสนจะมีเสน่ห์ชั่วร้าย หัวคิ้วเผยท่าทีสูงส่งดูผยอง พอสบตาเขากลับพบกับความเย็นชาไร้จิตใจ มีเพียงเวลาที่สบตากับนางเท่านั้น เหมือนระลอกคลื่นในทะเลสาบที่หนาวเย็นและโหดร้ายค่อยๆมลายหายไป

ฆ่าชิงหยู่หรือ

จูนจิ่วส่ายหัว “ไม่ แม้ว่าเขาจะแอบฟังแต่ก็ยังจงใจเตะก้อนหินเตือนข้า เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ศัตรูของข้า ไม่จำเป็นต้องฆ่าเขาปิดปาก และไม่ต้องสนใจเขาด้วย”

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์คิดเช่นนั้นจริงหรือ”โม่อู๋เยว่ค่อยๆโน้มตัวมองดูจูนจิ่ว ดวงตาเหมือนน้ำวน ค่อยๆดึงดูดจูนจิ่วเข้าไป

จูนจิ่วพยักหน้า นางหมุนตัวเดินเข้าเรือนไป พร้อมคว้าเมล็ดแตงโมขึ้นมาไว้ในมือหนึ่งกำ “ห่างจากการแข่งขันทั้งห้าสำนักอีกแค่ครึ่งปีเท่านั้น จูนหยูนเสวี่ยได้ทำให้ตัวเองมีเสถียรภาพในการเป็นแม่นายแห่งกองทัพเย่สิงแล้ว ครึ่งปีนี้ คนหลังม่านต้องมีความเคลื่อนไหวแน่”

จูนจิ่วกำลังเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

โม่อู๋เยว่ไม่ได้สนใจไยดีในตัวชิงหยู่นัก เพียงแค่เปรยๆเท่านั้น เพราะฉะนั้นเขาก็ตามหัวข้อสนทนาของจูนจิ่วไป กล่าวว่า “จูนหยูนเสวี่ยทำอะไรที่สำนักเจี้ยนจง”

“เขาทำให้ลูกศิษย์ของเจ้าสำนักเจี้ยนจงเป็นพิการ หักเอ็นมือเท้า ทั้งยังทำลายโฉม เพียงเพราะว่าลับหลังนางสงสัยว่าจูนหยูนเสวี่ยจะใช้วิธีการสกปรก ลูกศิษย์สายตรงของเจ้าสำนักเจี้ยนจงที่เพิ่งดำรงตำแหน่ง พอดีจูนหยูนเสวี่ยได้ยินเข้า ก็เลยเกิดเรื่องขึ้น”

จูนจิ่วยิ้ม ในตาประกายแววมาดร้ายและเจ้าเล่ห์ นางพูดต่อไปว่า “จูนหยูนเสวี่ยเมื่อก่อนไม่ได้มีนิสัยบ้าบิ่นแบบนี้ กล้าขนาดนี้ ดูเหมือนว่าการใช้พลังจิตชักนำของข้าก็ไม่เลว ดีเกินความคาดหมาย”

โม่อู๋เยว่ “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์คิดจะให้จูนหยูนเสวี่ยกวนน้ำของสำนักเจี้ยนจงให้ขุ่น ได้ยินชื่อทั้งห้าสำนัก กระตุ้นให้คนที่อยู่เบื้องหลังรีบชิงลงมือ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า โม่อู๋เยว่ผู้รู้ใจข้า ก็เป็นเช่นนี้ไม่ผิด เสียดายเหอซ่านพวกเขายังไม่กล้าพอ อีกทั้งกังวลว่าจูนหยูนเสวี่ยจะทำเสียเรื่อง นางแม้จะถูกฆ่าก็ไม่เป็นไร เพียงแค่ตายอย่างมีประโยชน์ก็พอ”

นางให้ความสำคัญกับผลลัพธ์ ส่วนวิธีการจะเป็นอย่างไรนั้น จูนหยูนเสวี่ยยิ่งทำยิ่งดี

ขณะใช้ความคิด จูนจิ่วชะงักการกระทำ นางเอียงคอมองไปยังโม่อู๋เยว่ หรี่ตา “ทำไมกัน”

โม่อู๋เยว่มองนางตลอด เหมือนจะกลืนกินนางเข้าไป จูนจิ่วแปลกใจ เมื่อสักครู่มีคำพูดคำไหนของนางไม่ถูกต้องหรือ ไม่มีนี่

โม่อู๋เยว่เปิดปากพูด เสียงแหบทุ้มทรงเสน่ห์ “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ มีคำหนึ่งที่เจ้าพูดผิดไป”

“คำไหน”

“โม่อู๋เยว่ผู้รู้ใจข้า เจ้าควรพูดว่า อู๋เยว่ผู้รู้ใจข้า ”โม่อู๋เยว่นั่งอยู่ตรงข้ามกับจูนจิ่ว ตั่งนุ่มมีเพียงโต๊ะเหลี่ยมอันเล็กกั้นอยู่ โม่อู๋เยว่เพียงแค่ก้มหน้า ค่อยๆยันกายขึ้นช่องว่างระหว่างสองคนก็จะร่นสั้นลง

จูนจิ่วเงยหน้า จ้องไปยังดวงตาที่แสนลึกซึ้งคู่นั้น แม้กระทั่งหลังสีหมึกที่ปกปิดอยู่ ก็ยังคงมีเสน่ห์ชวนหลงใหล ดวงตาเหมือนฝิ่น ดึงดูดอย่างเอาชีวิต ทำให้คนไม่สามารถถอนตัวได้

เสียงพูดทีทรงเสน่ห์น่าหลงใหล ค่อยๆหยอกล้อกับหัวใจของจูนจิ่ว พูดช้าๆว่า “อู๋เยว่ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดสิ”

ชื่อโม่อู๋เยว่แท้ๆ ก็ไม่เห็นจะมีอะไร แต่ตอนนี้โม่อู๋เยว่กลับกำลังหยอกล้อนาง ทำให้จูนจิ่วมีความรู้สึกอันตรายหากพูดออกไปจะนำเอาไฟมาเผาตน นางกลัวหรือ แน่นอนว่าไม่

ไม่เพียงแต่จะไม่กลัว ยังไม่ถอยร่น จูนจิ่วกลับยื่นมือไปคว้าคอของโม่อู๋เยว่ ดึงลงมาร่นระยะห่างระหว่างสองคนอีกครั้ง

สองคนใกล้จนลมหายใจปะทะกัน ปากแดงของจูนจิ่วมีรอยยิ้มมาดร้ายเต็มที นางจงใจพูดทีละคำ“โม่อู๋เยว่ อู๋เยว่ ได้ยินชัดเจนหรือยัง”