บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 228

บทที่228 กับจูนจิ่วข้ายากจะควบคุมตัวเองได้

เหลิ่งยวนเพิ่งจะสำลักเสียงดังฟู่ แววตาดุร้ายของโม่อู๋เยว่ก็หันมามอง เหลิ่งยวนรีบหุบปากก้มหน้า สายตาแหลมคมทิ่มอยู่บนร่าง แรงกดดันมหาศาลมีไม่น้อยกว่าความรู้สึกทรมาน เหลิ่งยวนนิ่งคิดสักพักและเอ่ยเสียงสั่นว่า “เจ้านาย ใช้เกี่ยวข้องกับโซ่ผูกมังกรหรือไม่”

“โซ่ผูกมังกร ”โม่อู๋เยว่พึมพำ ดวงตาสีทองประกายแววกระหายเลือดอย่างดุดัน

เหลิ่งยวนพยักหน้าติดๆกัน กล่าวต่อว่า “สัญชาตญาณมังกรไม่น่าจะกระทบต่อเจ้านาย มีเพียงสาเหตุจากโซ่ผูกมังกรเท่านั้น จึงทำให้เจ้านายท่านยากที่จะควบคุมตนเองได้”

โม่อู๋เยว่ไม่ใช่ชาวมังกรธรรมดา เขามีสถานะสูงส่งหาใดเปรียบได้ พูดได้ว่าอาศัยสายเลือดเท่านั้น บนโลกนี้ก็ไม่มีใครสามารถเคียงไหล่ได้ สัญชาตญาณมังกรกระหายเลือด โม่อู๋เยว่ได้พบกับจูนจิ่วเดิมเขาก็อยากจะกลืนกินนาง แต่เพราะมีโซ่ผูกมังกรอยู่กับตัว ทั้งยังกดทับพลังที่แท้จริง และความตั้งใจของเขาเอาไว้

โม่อู๋เยว่เข้าใจความหมายของเหลิ่งยวน สายตาเขาแฝงแววอันตรายอยู่ลึกๆ โซ่ผูกมังกรสำหรับเขามันไม่ได้เป็นภัยอะไร อันตรายก็จริง เขาค้นพบว่าแท้ที่จริงแล้วคือความรู้สึกที่ตนมีต่อจูนจิ่วนั้นยากจะควบคุมได้

เขาไม่สนใจว่าความหมายในคำพูดเหลิ่งยวนที่ว่า “กิน”นั้นหมายถึงอะไร จูนจิ่วตอนนี้ก็ไม่สามารถทนรับได้

เขาเพิ่งจะกัดวิญญาณของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไปหนึ่งคำ แต่ยังดีที่ทำเพียงแค่กัดไปหนึ่งครั้งแต่ยังไม่ได้กลืน ฉะนั้นจึงไม่ได้ก่อให้เกิดบาดแผล แต่โม่อู๋เยว่ก็ไม่แน่ใจว่าครั้งต่อไปที่ใจหวั่นไหวยากจะควบคุม จะยังกระทำการหุนหันพลันแล่นเช่นนี้อีกหรือไม่

วิญญาณสำคัญขนาดไหน หากกลืนเข้าไปหนึ่งคำจริงละก็ โม่อู๋เยว่คิดถึงภาพนั้น ดวงตาสีทองพลันหม่นหมองลง อุณหภูมิลดลงกะทันหัน ลดต่ำลงจนเหลิ่งยวนหมอบลงไปกับพื้น เกือบครึ่งของร่างกายฝังอยู่ในหิมะ ไม่กล้าจะหายใจแรง เหลิ่งยวนพยายามลดความรู้สึกในการมีตัวตนของตัวเองลง

เวลาทุกวินาทีช่างเดินไปอย่างเชื่องช้า หนักอึ้งจนทำให้เหลิ่งยวนแทบหายใจไม่ออกแล้ว ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ความกดดันสลายไป เหลิ่งยวนรีบหายใจเข้าเฮือกใหญ่

โม่อู๋เยว่เปิดปากเอ่ยขึ้น “เจ้ากลับไปทำเหมือนเช่นเคย เฝ้าอยู่ข้างกายรับฟังคำสั่งเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์”

“ขอรับ”เหลิ่งยวนรับบัญชา

เงียบไปชั่วครู่ เหลิ่งยวนค่อยๆแอบเงยหน้าขึ้นไปมองเห็นเพียงพื้นหิมะขาวโพลนว่างเปล่า รอบๆไม่มีแม้แต่เงาของโม่อู๋เยว่ เหลิ่งยวนหายใจอีกเฮือก ถูไถจมูก “นี่เจ้านายหนีไปแล้ว”

เหลิ่งยวนคิดในใจ ตอนนี้เจ้านายคงไปสะสางเรื่องโซ่ผูกมังกร เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นอีก ดูแล้วเจ้านายยิ่งอยู่ยิ่งจะใส่ใจจูนจิ่วมากขึ้นทุกที

คิดถึงตรงนี้ เหลิ่งยวนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขึ้นมา ดีที่เขาไม่ได้เป็นชาวมังกร ไม่เช่นนั้นหากพบเจอคนที่รักก็คงอยากจะกลืนกินเขาอะไรทำนองนั้น ช่างโหดร้ายเสียจริง หากไม่ระวังทนไม่ได้ ทั้งชีวิตคงได้เป็นหมาหงอย น่าสมเพชจริง

เหลิ่งยวนหยิบแผ่นหยกออกมา หลังจากเชื่อมต่อกับยินหันได้ ก็ได้ยินเสียงขอร้องอย่างจริงจังของเหลิ่งยวนว่า “ยินหัน ภายหน้าหากเจ้ารักผู้ใดเข้าก็ตาม อย่าได้หุนหันพลันแล่นเด็ดขาด เจ้าต้องเรียกข้าไปเฝ้าสังเกตการณ์เจ้า ไม่เช่นนั้นเจ้าอาจโดดเดี่ยวไร้คู่ตลอดชีวิต เจ้าได้ยินหรือไม่”

“นี่เจ้าบ้าไปแล้ว”ยินหันตัดเพี๊ยะทำลายใบหยก ใบหน้าเย็นชาเปลี่ยนเป็นสีดำ

……

เมื่อจูนจิ่วรู้ตัว เป็นวันแรกที่ไม่ได้พบกับโม่อู๋เยว่ ยังคิดว่าโม่อู๋เยว่มีธุระ พอวันที่สอง วันที่สาม หลังจากวันที่เจ็ด จูนจิ่วทนไม่ไหวไปหาเหลิ่งยวน

ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆอย่างเป็นจังหวะ จูนจิ่วหรี่ตามองไปทางเหลิ่งยวน “เหลิ่งยวน โม่อู๋เยว่ไปที่ใดกันแน่”

“เจ้านายมีเรื่องต้องจัดการ ”สายตาเหลิ่งยวนมีแววไม่มั่นใจ ไม่กล้ามองจูนจิ่ว เขารู้ว่าจูนจิ่วฉลาดหลักแหลม เขาจะโกหกก็คงไปไม่รอด แต่ก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าเจ้านายของตนเป็นเพราะหวั่นไหวไปชั่วขณะ เกือบจะกินแม่นางจูนแล้ว ฉะนั้นจึงหนีไปหาทนทางแก้ไขอยู่

เหลิ่งยวนคิดว่าหากตนพูดเช่นนี้แล้ว เขาอาจจะสูญเสียนายหญิงในอนาคตไปก็เป็นได้ และชีวิตน้อยๆของตนด้วย ประการหลังแน่นอนว่าต้องถูกโม่อู๋เยว่ตีจนตาย

จูนจิ่วเลิกคิ้ว “เรื่องสำคัญมากหรือ”

“ใช่”เหลิ่งยวนพยักหน้าหนักๆ ในใจกล่าวว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่นางจูน ย่อมสำคัญมาก