บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 229

บทที่229 ข้าจะกินเจ้าก่อน

“ใครกัน”

“โม่อู๋เยว่”

ชิงหยู่？？โม่อู๋เยว่คือใคร？ไม่เคยได้ยินชื่อบุคคลนี้มาก่อน

จูนจิ่วสองมือเท้าคาง ยิ้มสดใสให้ชิงหยู่ “ศิษย์พี่ก็คิดซะว่าช่วยเหลือข้า ข้าต้องการเพียงชื่อ ไม่ต้องการอำนาจ อีกทั้งข้ายังสามารถดึงยอดฝีมือมาให้สำนักเทียนอู่จงเปล่าๆโดยไม่ต้องเสียอะไรเลยด้วย ”

เห็นจูนจิ่วยิ้ม ชิงหยู่รู้สึกมึนๆจนหน้าแดง ศิษย์น้องของเขาช่างน่าดูจริงๆ ดาวเจ้าสำนักที่แสนจะอ่อนโยน ใครจะกล้าไม่เห็นดีด้วยได้ พอเหล้าแก้วที่สองกรอกลงไป ชิงหยู่เหมือนเมาแล้ว พยักหน้าและยิ้มอย่างซื่อบื้อ “ก็ได้”

“ขอบคุณศิษย์พี่ ”จูนจิ่วยิ้มอย่างมีเลศนัย รอยยิ้มดุจดอกไม้

ในสถานะผู้อาวุโสนอกสำนัก ไม่ต้องผ่านพวกเหอซ่าน ป้ายคำสั่งได้มาอยู่ในมืออย่างง่ายดาย จูนจิ่วนั่งเล่นรอโม่อู๋เยว่กลับมา จากกลางวันจนพลบค่ำ ในที่สุดปีศาจบางตนก็กลับมาในช่วงพลบค่ำ บนร่างยังมีไอน้ำเย็นยะเยือก

เหมือนเขาเพิ่งจะอาบน้ำ ไม่เห็นไอความร้อน เห็นเพียงไอเย็นปกคลุมเป็นเกล็ดน้ำแข็งไปทั่วร่าง ผมและคิ้วสีเงิน นัยน์ตาสีทอง หยดน้ำบนใบหน้าของโม่อู่เยว่ค่อยๆหยดลงบนแผงอกที่เผยอยู่นิดๆ เย้ายวนน่าลิ้มลอง

ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อย เสียงห้าวทุ้ม “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์”

มีบางอย่างบินมาขัดจังหวะการพูดของโม่อู๋เยว่ ยื่นมือออกไปรับ โม่อู๋เยว่ก้มหน้าลงมองแววตาหม่นลงบางส่วน “นี่เป็นป้ายคำสั่งของสำนักเทียนอู่จง”

“ถูกต้อง ในเมื่อข้าเรียกท่านว่าอาจารย์ อาจารย์จะทิ้งศิษย์ไม่เหลียวแลได้อย่างไรกัน เพราะฉะนั้นข้าเป็นอาจารย์อาของสำนักเทียนอู่จง ท่านก็เป็นอาจารย์นอกสำนักของสำนักเทียนอู่จง สอนข้าได้อย่างสง่าผ่าเผย ดีไหมล่ะ” จูนจิ่วกะพริบตาปริบๆ มุมปากมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

มือทั้งสองข้างของนางไขว้อยู่ข้างหลัง ก้าวเท้าไปยังโม่อู๋เยว่ แกล้งพูดอย่างได้ใจว่า “อู๋เยว่ เจ้าคิดว่าอย่างไร”

จูนจิ่วมองปฏิกิริยาของโม่อู๋เยว่ตาไม่กะพริบ นางเห็นม่านตาของโม่อู๋เยว่หดแน่นขึ้นชั่วขณะ ริมฝีปากที่แสนเย้ายวนนั้นกระตุกขึ้น

เขาทั้งตกใจและดีใจ เพราะในที่สุดนางก็ทำตามที่เขาปรารถนา จากโม่อู๋เยว่เปลี่ยนเป็นเรียกเขาว่าอู๋เยว่

เห็นกิริยาที่เปลี่ยนไปของโม่อู๋เยว่ จูนจิ่วยิ่งแน่ใจว่าที่โม่อู๋เยว่หนีไปนั้นต้องเกี่ยวข้องกับนางโดยตรง การคาดเดานี้ไม่ผิด เพียงชั่วครู่รอยยิ้มที่มุมปากยิ่งทวีความเจ้าเล่ห์มากขึ้น จูนจิ่วเขย่งปลายเท้าเงยหน้าขึ้นมองโม่อู๋เยว่ นางพูดยิ้มๆว่า “อู๋เยว่ วันนั้นทำไมเจ้าต้องหนีไปกะทันหัน หรือเพราะอาย อู๋เยว่ อู๋เยว่”

นางจงใจทำเสียงน่ากลัว แกล้งเรียกชื่อของโม่อู๋เยว่

เสี่ยวอู่ซบหน้ากับเท้าอยู่บนตั่ง ในตาแมวมีแววปั่นป่วน เจ้านาย ท่านจุดชนวนไฟแล้ว คนที่เสียเปรียบคือท่านนะเหมียว

จูนจิ่วหยอกเย้าเขาอย่างไม่สำรวมกิริยาเช่นนี้ โม่อู๋เยว่ย่อมมีการตอบสนอง ยื่นมือคว้าตัวจูนจิ่วมาอยู่ในอ้อมอก โม่อู๋เยว่ใช้มือขวาค่อยๆเชยคางจูนจิ่วขึ้นให้มองมาที่ตน โม่อู๋เยว่ “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์คิดว่าข้าอายอย่างนั้นหรือ”

“ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะ”จูนจิ่วเลิกคิ้มถามเขา

นางถูกโม่อู๋เยว่กอดรัดไว้ในอ้อมอก แต่ไม่มีทีท่าจะอ่อนลงสักนิด กลับยิ่งเปิดปากยิ้มกว้างอย่างไม่เกรงกลัวอะไร แววตาหยอกล้อมองไปที่โม่อู๋เยว่