บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 281

บทที่281 แผนสูง ยั่วยวนเก่ง

ซื้อมาจากถนนขายวัตถุโบราณ ขณะที่ปลดล็อกสร้อยข้อมือโดยไม่ได้ตั้งใจ จูนจิ่วพบกับเสี่ยวอู่ อยู่ด้วยกันมาโดยตลอด สองชาติรวมกันสิบกว่าปี นางกลับไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้ววิญญาณทิพย์ของเสี่ยวอู่ขาดไปครึ่งหนึ่ง!

วิญญาณทิพย์สำคัญมากขนาดไหน จูนจิ่วเข้าใจดี นางก้มหน้าลูบขนของเสี่ยวอู่เบาๆ จูนจิ่วพูดขึ้น: “ตอนที่ข้าเจอมัน มันก็เป็นเหมือนสัตว์แรกเกิด ไม่รู้อะไรเลย สิ่งนี้เกิดจากการสูญเสียวิญญาณทิพย์ครึ่งหนึ่งของมัน ใช่ไหม?”

“ใช่” โม่อู๋เยว่พยักหน้า

ดวงตาสีทองของเขามองไปที่จูนจิ่วอย่างลึกซึ้ง ความสดใสในดวงตาและมีเสน่ห์ ไม่มีใครรู้ความคิดของโม่อู๋เยว่ เพียงแค่พูดกับจูนจิ่ว: “วิญญาณทิพย์ มีเพียงมันเท่านั้นที่จะสามารถหากลับมาเองได้ แต่การหาร่างกายนั้นเป็นเรื่องง่าย จับลูกเสือขาวแรกเกิดมาตัวหนึ่งก็สามารถแก้ปัญหาได้แล้ว”

จูนจิ่ว: “……”

หว่าเท่อ？จับลูกเสือขาวแรกเกิดเป็นเรื่องง่าย? เสือขาว คือเสือขาวสี่สัตว์แห่งเทพในตำนานที่นางเข้าใจสินะ นี่มันดูง่ายตรงไหน! ​​​​​​​

“แต่สี่สัตว์แห่งเทพในตำนานที่มีเลือดบริสุทธิ์นั้นสูญพันธุ์ไปหมดแล้ว สามารถหาลูกหลานของเสือขาว เช่นนี้ก็สามารถหล่อเลี้ยงวิญญาณทิพย์ครึ่งหนึ่งของมันได้ จะไม่เกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้นอีก” สายตาของโม่อู๋เยว่เหลือบมองไปที่เสี่ยวอู่ที่อยู่ในอ้อมแขนของจูนจิ่วอย่างเย็นชา

ลูกหลานของเสือขาวนั้นหาได้ไม่ง่ายนัก แต่ในวังของเขามีผ้าห่มหนังเสือขาวมากมาย อย่างไรก็ตามเสี่ยวอู่มีความสำคัญต่อเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มาก เขายินดีที่จะใช้เวลาตามหามัน

จูนจิ่วเงียบอยู่ครู่หนึ่ง นางกำลังคิดถึงบางสิ่งที่ถูกนางละเลยมาตลอด เสี่ยวอู่ไม่ใช่แมวหรือ? ทำไมต้องหาเสือขาวแรกเกิดหรือลูกหลาน? ย้อนนึกไปถึงตอนที่เสี่ยวอู่กลายร่างเป็นตัวใหญ่ ลักษณะที่สง่าผ่าเผย จูนจิ่วก้มมองเสี่ยวอู่ นางเอื้อมมือไปบีบอุ้งเท้าของเสี่ยวหวู่

พอพินิจพิเคราะห์ดู จูนจิ่วเข้าใจแล้ว จริงๆ แล้วแมวของนางซ่อนความลับเล็กๆ น้อยๆ มาโดยตลอด ความลับนี้โม่อู๋เยว่ก็รู้ แต่นางไม่รู้เลย

อยากจับเสี่ยวอู่มาปู้ยี่ปู้ยำสักที แต่มองไปที่เสี่ยวอู่ที่นุ่มนิ่มและหดตัวกลม จูนจิ่วถอนหายใจและยกมือแล้วลดมือลง สุดท้ายก็ทำได้เพียงกอดรัดแมวอย่างนุ่มนวล ความลับเล็กๆ น้อยๆ ก็คือความลับเล็กๆ น้อยๆ นางจะคอยดูเมื่อไหร่เสี่ยวอู่จะเก็บซ่อนไม่อยู่ หางโผล่ออกมา?

ส่วนวิญญาณทิพย์ของเสี่ยวอู่ที่หายไปครึ่งหนึ่งและการค้นหาร่างกายนั้น จูนจิ่วได้ให้ความสนใจไว้ในใจแล้ว

โม่อู๋เยว่: “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์？”

จูนจิ่วเงยหน้า สบตากับดวงตาสีทองของโม่อู๋เยว่ ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวสีทองที่งดงามดูดผู้คนราวกับอยู่ในวังวน ขนตากระพือเบาๆ จูนจิ่วไม่ได้สับสน เต็มไปด้วยสติ “มีเรื่องอะไร?”

“เหลิ่งยวนพูดผิดไปคำหนึ่ง ข้าไม่ใช่คนที่แบ่งแยกชายหญิง แต่กำลังรอคนคนหนึ่งมาโดยตลอด รอใครสักคนที่ทำให้ข้าริเริ่มเข้าใกล้ก่อน ใกล้ชิดกับนาง ก่อนที่จะพบกับนาง คนที่ไม่สำคัญไม่มีสิทธิ์ทำให้ข้าเสียเวลา”

ยิ้มงดงามดั่งปีศาจนำภัยพิบัติมาสู่ประเทศชาติและพลเมือง ทุกรอยยิ้มล้วนเป็นการกระทำที่ยั่วยวนในระดับของหายนะ

โม่อู๋เยว่พูดต่อ: “ตอนนี้ข้าได้พบแล้ว มีเพียงนางเท่านั้นที่สามารถทำให้ข้าเสียเวลา ฟุ่มเฟือยได้อย่างเต็มที่”

จูนจิ่ว: ……อ่อนระทวย ขาอ่อนแรงแล้ว!

เหลิ่งยวน: ……แม่เจ้า เจ้านายแผนสูง หยอกเย้าเก่ง! ทั้งๆ ที่ตอนแรกถูกกำหนดให้เดียวดาย ยังอยากจะกินวิญญาณทิพย์ของแม่นางจูน ตอนนี้ หยอกเย้าเก่งมากขึ้นทุกวัน เรื่องของความรู้สึกสามารถเข้าใจได้ด้วยตนเองโดยไม่มีครูจริงๆ งั้นหรือ？

จูนจิ่วกอดรัดแมวอยู่หลายที ทำให้หัวใจที่เต้นแรงตุ๊บๆ ผ่อนคลายลง นางพูดขึ้นเสียงเบา: “รอคอยอยู่ตลอด? ไม่กลัวพลาดไปหรือ”

“ไม่มีทางพลาด”