บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 29

บทที่29ไม่ใช่คนบ้าก็ต้องเป็นปีศาจ

“แกะออกแล้ว！”

แสงอาทิตย์ส่องกระทบไปยังภายในของหินดิบที่ถูกเปิดออกแสงเปล่งประกายสะท้อนออกมาคือแสงสีที่เต็มไปด้วยความงดงามปราณที่ประณีตบริสุทธิ์เต็มล้นทะลักออกมาเสียงซุบซิบนินทาวาจาทิ่มแทงเหล่านั้นก็สลายหายวับไป

ทุกคนต่างพากันถลึงตาโตมองด้วยความตกตะลึง！

หินทิพย์！

คิดไม่ถึงว่าที่เปิดออกมาจะมีหินทิพย์！

หยูนเฉียวยกริมฝีปากขึ้นยิ้มอย่างบางๆ“ขอแสดงความยินดีกับแม่นางจูนด้วยที่เพิ่งแกะออกมันเป็นหินทิพย์”

ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ก้อนที่เขาเป็นผู้เลือกแต่ทว่าของจูนจิ่วแกะออกมาก็เป็นหินทิพย์เหมือนกันนั่นก็ทำให้หยูนเฉียวรู้สึกโล่งหายใจได้ทั่วท้องชนะก็ดีแล้ว

จูนหวั่นเอ๋อร์มองดูด้วยสายตาที่ดูเขลาลงไปถนัดนางเบิกตาโตจดจ้องทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็วเป็นไปได้อย่างไร！นางเปิดออกมาเป็นหินทิพย์ได้อย่างไร？เจ้าเด็กน้อยที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าผู้นี้สามารถแกะหินทิพย์ออกมาได้อย่างไร

จูนจิ่วไม่ได้สนใจจูนหวั่นเอ๋อร์เลยด้วยซ้ำกลับหยิบหินดิบก้อนอื่นๆที่เหลืออยู่นำออกมาให้ช่างแกะหินช่วยเปิดออก

หินแต่ละก้อนที่ถูกแกะออกมาทำให้ผู้คนทั่วทั้งลานต่างต้องตกใจตื่นตะลึงอ้าปากหวออย่างโง่เขลา

คาดไม่ถึงว่านาง……คาดไม่ถึงเลยว่าหินดิบทุกก้อนที่เปิดออกจะมีหินทิพย์อยู่ข้างใน！

สร้างความสั่นสะเทือนก้องไปทั่วทั้งงานชมหินทุกคนต่างพากันล้อมวงเข้ามาดูสายตาที่พวกเขาจับจ้องไปที่จูนจิ่วเหมือนเห็นคนเสียสติคนหนึ่งอายุอานามเพียงเท่านี้แต่ทว่ากลับสามารถคัดสรรหินดิบที่มีหินทิพย์ซ่อนตัวหากไม่ใช่คนบ้าก็ต้องเป็นปีศาจ

หยูนเฉียวเองก็มองไปที่จูนจิ่วอย่างตกตะลึงเช่นกันจูนจิ่วไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่พวกเขาต่างพากันตกตะลึงราวกับไม่ได้สัมผัสเลยด้วยซ้ำนางให้ผู้ดูแลนำหินทิพย์เก็บใส่ห่อรวบรวมเอาไว้เมื่อจัดแจงเสร็จถึงหันมามองที่จูนหวั่นเอ๋อร์ด้วยสายตาที่เรียบเฉย“เจ้าแพ้แล้วทำตามข้อที่ตกลงเอาไว้ซะ”

“อะไรนะ！”

จูนหวั่นเอ๋อร์ใจเต้นไม่เป็นระส่ำให้นางต้องคุกเข่าขอโทษต่อจูนจิ่วผู้นี้น่ะหรือ？ไม่มีวัน！อย่าฝันไปนักเลย！

ดวงตานางจ้องมองเขม็งค่อยๆก้าวเท้าถอยหลัง“คุณหนูผู้นี้ไม่รู้ว่าเจ้ากำลังทำอะไร！”

“ไม่รู้？”จูนจิ่วเลิกคิ้วขึ้นยิ้มออกมาอย่างเย็นชา“ถ้าเช่นนั้นข้าจะไม่เกรงใจช่วยทบทวนความจำให้เจ้าเสียหน่อย”

เสียงของนางเยือกเย็นอย่างไร้หัวใจราวกับถือปลายดาบพุ่งตรงเข้ามาหมายมาดว่าต้องเอาเลือดออกมาล้างแค้นให้ได้