บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 31

บทที่31ต้องสังหารจูนจิ่วให้ได้

วันนี้ปี้หลั๋วเป็นคนนำข่าวกลับมาบอกเล่าให้กับจูนจิ่ว“นายหญิงคุณหนูหวั่นและฮูหยินกลับจวนแล้วเจ้าค่ะ”

ในที่สุดก็กลับมาแล้วจูนจิ่วเม้มริมฝีปากน้ำเสียงดูไม่สนใจ“แล้วยังไงต่อ？”

“คุณหนูหวั่นยังพาแขกคนหนึ่งกลับมาด้วยเหมือนกับว่าจะเป็นพ่อบ้านดูแลตระกูลใหญ่นามว่าจูนเหลย”

เสี่ยวอู่หรี่รูม่านตาลงเนื้อกลับเข้าปากเสืออยู่เพียงแค่ใต้กรงเล็บส่งเสียมแหลมขู่คำรามออกมาจากลำคอเหมือนกับตอนก่อนจะเข้าต่อสู้“เจ้านายพวกเขามากันแล้ว！”

“ไม่ต้องรีบร้อนหากศัตรูยังไม่รู้ตัวข้าจะไม่ลงมือ”จูนจิ่วค่อยๆลูบสางขนให้เสี่ยวอู่แมวสีขาวที่ขนเพิ่งจะผงาดชูชันด้วยความเกรี้ยวกราดแค่ครู่เดียวก็กลายเป็นแมวน้อยตัวนุ่มนิ่มที่ออดอ้อนออเซาะโชคดีที่ปี้หลั๋วก็เป็นเพียงแค่หุ่นเชิดไม่ได้มีความรู้สึกเป็นของตัวเองถ้าไม่เช่นนั้นแล้วคงคิดว่าแมวตัวนี้กำลังประสาทกลับ

ดวงตาจูนจิ่วมองต่ำลงน้ำเสียงเรียบเย็นเฉยเมย“นับตั้งแต่วันนี้ปี้หลัวเจ้าไม่จำเป็นต้องทำเรื่องอื่นอีกจับตาเฝ้าดูจูนไห่เทียนพวกเขาเอาไว้ให้ดีโดยเฉพาะจูนหวั่นเอ๋อร์กับจูนเหลยอีกไม่นานพวกเขาจะต้องมาตามให้ข้าไปพบต้องระวังให้มากอย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น”

“เจ้าค่ะ”ปี้หลั๋วย่อกายแสดงความเคารพก่อนถอยตัวออกไป

ก้าวพ้นออกจากประตูห้องสีหน้าของนางก็ปรับเปลี่ยนมีชีวิตชีวาอย่างรวดเร็วเหมือนกับท่าทีแต่ก่อนไม่กระโตกกระตากให้คนอื่นรับรู้ถึงความผิดปกติ

จูนจิ่วพูดได้อย่างแม่นยำนักแค่เพียงครู่เดียวจูนไห่เทียนก็ส่งคนให้มาตามปี้หลั๋วกลับไป

จวนจู่เรือนหนาน

จูนหวั่นเอ๋อร์สีหน้ามืดดำคล้ำหนักเล็บสวยที่ถูกบรรจงตัดแต่งไว้อย่างงดงามจิกลึกลงบนกลางฝ่ามือจูนหวั่นเอ๋อร์มองตรงแน่นิ่งไปยังร่างของจูนเชียนเชียนที่นอนอยู่บนเตียงจูนเชียนเชียนจ้องมองนางกลับมาพร้อมหยาดน้ำตาที่ค่อยๆหยดไหลรินไม่มีอะไรจะน่าสงสารและน่าเวทนามากไปกว่านี้แล้ว

“ท่านพ่อท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมเป็นจูนจิ่วนังหน้าโง่ผู้นั้นแน่ใช่ไหม”