บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 396

มือที่บีบคอของชิงหยู่ไว้ ไม่รู้ว่าถูกของมีคมอะไรตัดเป็นสองท่อน ชิงหยู่หล่นลงกับพื้นรีบดิ้นรนหนีออกจากมือที่ขาดออกของผู้อาวุโสใหญ่ เขาใช้มือข้างหนึ่งกุมลำคอเอาไว้ทั้งกลิ้งทั้งคลานไปอยู่ข้างกายจูนจิ่ว

“อ๊า”ผู้อาวุโสใหญ่เจ็บปวดจนร้องเสียงแหลม เขาจ้องไปยังชิงหยู่ “คิดหนีหรือ ข้าจะฆ่าเจ้า”

ฉับ

เสียงดังขึ้นอีกครั้ง แขนอีกข้างของผู้อาวุโสใหญ่ขาดเป็นสองท่อน ตามติดด้วยเสียงฉับสองเสียง ขาทั้งสองข้างขาดออกจนไม่สามารถยืนได้ ใบหน้าของผู้อาวุโสใหญ่กระแทกลงไปกับพื้น

เขาเจ็บปวดจนร้องโหยหวน เจ็บเจียนตายกลิ้งไปกับพื้น ในใจเกิดความหวาดกลัวมากขึ้น

เป็นใครกัน ใครกันที่สามารถทำร้ายนักจิตใหญ่ชั้นห้าอย่างเขาอย่างไร้ตัวตน เขายังไม่เห็นแม้กระทั่งเงาคนด้วยซ้ำ เป็นคนที่จูนจิ่วเพิ่งเรียกขานเมื่อครู่หรือ

สายลมพัดผ่านเบาๆ แฝงไอแห่งความเผด็จการอ่อนๆที่ไม่อาจจะละความสนใจได้

เหมือนจะมีกลิ่นหอมอ่อนๆพัดมาจากข้างหลัง จมูกได้กลิ่นอายที่คุ้นเคย ชั่วขณะจูนจิ่วอยากจะหันกลับไปมอง แต่นางไม่เคลื่อนไหว ได้แต่จ้องมองผู้อาวุโสใหญ่ที่กลิ้งอยู่กับพื้นอย่างเย็นชาเข้ากระดูก

เสียงฝีเท้าส่งมา โม่อู๋เยว่เดินผ่านข้างกายจูนจิ่ว น้ำเสียงหยอกเย้า แฝงไว้ด้วยน้ำเสียงปลอบประโลมที่ดึงดูดใจ “มอบเขาให้ข้า ข้าจะทำให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พอใจ”

“ได้”

จูนจิ่วมองโม่อู๋เยว่ที่เดินไปทางผู้อาวุโสใหญ่ เขาขยับปลายนิ้วมือเบาๆ พลังไร้ตัวตนจับตัวผู้อาวุโสใหญ่แขวนไว้กลางอากาศ โม่อู๋เยว่ชี้นิ้วอีกตั้ง เสียงของกิ่งไม้บนต้นไม้ใหญ่สูงใหญ่บินเข้ามา ปลายกิ่งไม้กลายเป็นหนามแหลมคมกลางอากาศ พุ่งตรงเสียบเข้าไปยังแขนขาที่ขาดของผู้อาวุโสใหญ่ ตรึงเขาไว้กับต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

ฉากนองเลือดนี้ วิธีการรุนแรงโหดร้าย เห็นทั้งหมดแล้ว จูนจิ่วกลับรู้สึกมีความสุขกว่าปกติ หินที่ทับอยู่ในใจได้สลายหายไปแล้ว

ชิงหยู่กุมลำคอไอหลายเสียง เขายังคงอยู่ในความตกใจ “ผู้อาวุโสโม่อยู่แถวนี้หรือ”

จูนจิ่วพยักหน้า นางเลื่อนสายตาออก ก้าวเท้าไปยังมู่จิ่งหยวน

คุกเข่าลงตรงหน้ามู่จิ่งหยวน จูนจิ่วยื่นมือไปจับที่เส้นชีพจรข้อมือและลำคอของมู่จิ่งหยวน จากนั้นก็ฉีกเสื้อของเขาเพื่อดูแผลที่หน้าอก สัมผัสที่รู้สึกได้นั้นมู่จิ่งหยวนยังตัวอุ่นอยู่ แม้ว่าลมหายใจจะแผ่งจนเกือบจะไม่มีแล้ว แต่ก็ยังมี

จูนจิ่วรีบจี้จุดชีพจรของมู่จิ่งหยวนเอาไว้ จากนั้นก็ยัดโสมเข้าไปในปากเขาหนึ่งแผ่น แล้วก็ยังมีน้ำหยกทิพย์อีกหนึ่งหยดเพื่อต่อชีวิต

จูนจิ่วหันไปทางชิงหยู่ “ศิษย์พี่ท่านมาช่วยประคองมู่จิ่งหยวน พวกเราต้องไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ”ระหว่างพูด ก็ทิ่งเข็มเงินไปที่หลังของมู่จิ่งหยวนไม่ต่ำกว่าสิบเข็ม

เมื่อครู่ผู้อาวุโสใหญ่ปล่อยพลุสัญญาณ เวลาผ่านไปนางแล้ว แม้ว่าจะไกลแค่ไหน คนของสำนักศึกษาทั้งสามเห็นเข้าคงต้องเร่งเดินทางมาแน่ พวกเขาต้องรีบไปจากที่นี่

ช่วยชิงหยู่ เอาตัวมู่จิ่งหยวนขึ้นไปไว้บนหลังชิงหยู่อย่างระมัดระวัง จูนจิ่วเงยหน้ามองไปทางโม่อู๋เยว่ “อู๋เยว่พวกเราต้องไปแล้ว ไม่ช้าคนของสำนักศึกษาทั้งสามคงตามพลุสัญญาณมาแน่ ”

โม่อู๋เยว่ “สิ้นสุดเดี๋ยวนี้ล่ะ”

ยิ้มมุมปาก ยิ้มอย่างเลือดเย็น โม่อู๋เยว่ยื่นมือออกไปจับแสงก้อนหนึ่งออกมาจากสมองของผู้อาวุโสใหญ่ ขั้นตอนระหว่างนั้นไม่เห็น แต่สามารถได้ยินเสียงร้องอย่างอนาถและบิดไปมาอย่างทรมานที่สุด โม่อู๋เยว่เก็บก้อนแสงนั้นอย่างลวกๆ

หมุนตัวหันไปเห็นคนชุดดำและลูกศิษย์ที่ถูกยาสลบนอนเกลื่อนเต็มพื้น แววตาสีทองของโม่อู๋เยว่แวววาว ระเบิดหัวคนพวกนี้จนหมด ตายอย่างอนาถ จากนั้นเขาค่อยเดินตามจูนจิ่วไปยังป่าลึก

……