บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 397

หยุนหนียังไม่ตาย

ที่คอของนางมีรอยเลือดเป็นเส้นเล็กๆ เป็นเพราะความคมของดาบโยวยิ่ง ที่จริงบาดแผลแม้จะเล็ก แต่กลับบาดคอหยุนหนีไปเกือบครึ่ง เลือดนองเต็มพื้น ผิวหนังซีดขาวเพราะเสียเลือดไปมาก ร่างกายไม่มีความอบอุ่นเลย

แต่นางกลับดวงแข็ง แม้จะเหลือลมหายใจเฮือกเดียว หยุนหนีก็ยังคงอดทนรอจนเจ้าสำนักศึกษาเทียนซูมาถึง

เจ้าสำนักศึกษาเทียนซูกับชายคนนั้นมองหยุนหนีอย่างประหลาดใจที่ยังมีชีวิตอยู่ พวกเขารีบสั่งการทันที ให้นักกลั่นยามารักษาหยุนหนี นางจะมีชีวิตรอดกี่วันนั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือข้อมูลจากปากของหยุนหนี มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

บาดแผลบนคอถูกเย็บเรียบร้อย ทิ้งไว้เพียงร่องรอยที่โหดร้าย หยุนหนีสีหน้าขาวซีดเหมือนผี นางนอนอยู่บนเตียงมองเจ้าสำนักศึกษาเทียนซูอย่างหวาดกลัว ชายที่อยู่ข้างๆนั้นนางไม่รู้จัก แต่หยุนหนีก็ไม่กล้ามองเขาแม้สักแวบเดียว

เจ้าสำนักศึกษาเทียนซู “เล่ามา เล่ามาให้หมด หากกล้าจะปิดบังหรือเล่าอะไรขาดไปสักนิดละก็ ข้าคิดว่าหงยิงคงยินดีมากที่จะมีของเล่นเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งชิ้น ”

หยุนหนีได้ยินก็ตัวสั่น เหมือนเข้าใกล้ความตายอย่างไม่สิ้นสุด หยุนหนีได้ประสบการณ์มาแล้ว นางไม่อยากตาย ฉะนั้นนางจึงกอดความหวังที่จะมีชีวิตรอดรอให้คนมาช่วยนาง ตอนนี้ก็รอดมาได้อย่างไม่ง่ายเลย หยุนหนีกลัวตายอย่างสุดขีด

นางเอ่ยขึ้น พูดอย่างยากลำบาก แต่ก็ยังอดทนต่อความเจ็บปวดที่เหมือนภายในจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เล่าออกไปต่อเนื่อง

หลอกเจ้าสำนักศึกษาเทียนซู หยุนหนีไม่กล้าแม้แต่จะคิด ท่านปู่ยอมละทิ้งนาง เพื่อวิชาจิตของวิชาฝึกตน เช่นนั้นนางก็ต้องเล่าหมดเปลือกเพื่อมีชีวิตรอด ท่านปู่คงสามารถให้อภัยได้ ในแววตาของหยุนหนีมีความสะใจที่ได้แก้แค้น นางยังไม่รู้ว่าผู้อาวุโสใหญ่ตายแล้ว

เล่าตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่รอให้เจ้าสำนักศึกษาเทียนซูมีปฏิกิริยาอะไร ผู้ชายที่อยู่ข้างๆหัวเราะฮ่าฮ่า“ผู้เฒ่านะผู้เฒ่า สายลับที่ท่านวางไว้ในสำนักศึกษาไท่ชูมีใจโลภมากไม่เบาเลย ทำงานเพื่อท่านยังจะกล้าทรยศ”

“ซิงโล่เฉิน”เจ้าสำนักศึกษาเทียนซูตำหนิเสียงต่ำ

ชายคนนั้นหรือก็คือซิงโล่เฉินไม่ได้รู้สึกอะไร ยังคงยิ้มในความโชคร้ายของคนอื่น “ตอนนี้ท่านจะทำอย่างไร ตีหญ้าให้งูตื่นแล้ว จูนจิ่วน่าจะซ่อนตัวไปแล้วแน่”

“แม้ว่านางจะหลบไปอยู่สุดหล้าฟ้าเขียว ข้าก็จะลากตัวนางออกมา ”เจ้าสำนักศึกษาเทียนซูยิ้มอย่างอำมหิต เขาก้มหน้ามองไปทางหยุนหนี “หยุนหนี ข้าจะให้คนส่งเจ้ากลับไปที่สำนักศึกษาไท่ชู เจ้ากลับไปบอกเจ้าสำนักศึกษาไท่ชูว่า จูนจิ่วทรยศ”

“นางฆ่ามู่จิ่งหยวน ผู้อาวุโสใหญ่ แล้วก็ลูกศิษย์ของสำนักศึกษาไท่ชูที่ไปด้วยกัน ส่วนเจ้า โชคดีที่รอดมาได้ ตอนนี้ก็ต้องยืนยันว่านางเป็นศิษย์ทรยศของสำนักศึกษาไท่ชู เข้าใจหรือไม่ ”

หยุนหนีเบิกตากว้าง “อะไรนะ ท่านปู่ของข้าตายแล้ว ”

“ถูกต้อง ตายได้น่าอนาถนัก แขนขาถูกตัดขาด ยังถูกขึงไว้บนต้นไม้เพื่อเป็นตัวประดับ เห้อ ไม่รู้ว่าก่อนตายต้องทนรับความเจ็บปวดมากแค่ไหน ”ซิงโล่เฉินแสร้งทำเสียงน่าสงสาร แต่ถ้าฟังดีๆก็สามารถฟังออกถึงความสะใจในความโชคร้ายของผู้อื่นที่ซ่อนอยู่

แต่หยุนหนีไม่ได้ยิน นางจมดิ่งอยู่ในความตกใจและเศร้าใจที่ท่านปู่ถูกฆ่า แม้จะแค้นใจท่านปู่แค่ไหน แต่พอได้รับรู้ว่าท่านปู่ต้องทรมานก่อนตาย ความคิดทั้งหมดก็พังทลายเหลือเพียงความแค้น

“ใครฆ่าท่านปู่”

ซิงโล่เฉินยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย “คนที่อยู่ตรงนั้นนอกจากพวกเจ้าแล้วยังมีใคร ”

“จูนจิ่ว”

เดินออกไปนอกห้อง เจ้าสำนักศึกษาเทียนซูสั่งการ “ให้คนในเทียงฉิวทั้งหมดออกปฏิบัติการ ค้นหาตัวจูนจิ่วทุกซอกทุกมุม”

เมื่อซิงโล่เฉินได้ยิน เขาก็หัวเราะฮ่าฮ่าทำให้เจ้าสำนักศึกษาเทียนซูมองไปทางเขา ขมวดคิ้วไม่พอใจ