บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 40

บทที่40เจ็บปวดที่ใจราวกับโดนมีดกรีด

เพี๊ยะ！

จูนจิ่วสีหน้าเย็นชายื่นมือตบลงไปที่มือของโม่อู๋เยว่“ไม่ต้องมาโดนเนื้อต้องตัวพวกเราไม่ได้สนิทกัน”

“ไม่สนิท？”นัยน์ตาสีทองสะท้อนออกมาให้เห็นถึงความโมโหกึ่งฉุนแค่กระพริบตาลงก็ปรับเปลี่ยนกลับมาให้เป็นสีที่แฝงไปด้วยเสน่ห์ร้ายแบบเดิม

โม่อู๋เยว่ยิ้มขึ้นเขาก้าวถอยหลังลงหนึ่งก้าวสะบัดหายตัวลงมานั่งที่ฝั่งตรงข้ามของจูนจิ่วจูนจิ่วมองขึ้นอย่างสงสัยท่วงท่าฝีไม้ลายมือเต็มไปด้วยความรวดเร็วแบบนี้หมอกพิษไม่ได้มีผลอะไรกับโม่อู๋เยว่เลยสักนิดดูท่าความสามารถของเขาจะต้องมีมากกว่ากว่าที่นางคาดการณ์เอาไว้อย่างแน่นอน

โม่อู่เยว่ไม่ได้สนใจร่างของจูนเหลยที่บุบเน่าอยู่ที่ปลายเท้าดวงตาสีทองคู่นั้นกลับจ้องมองที่จูนจิ่วอย่างตั้งอกตั้งใจ

เขากล่าวขึ้น“ความหมายของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อะไรที่นับว่าสนิทกัน？พวกเราเคยกอดกันมาแล้วหรือว่าจะให้จูบ？หรือว่าหมายถึงต้องร่วมหลับนอนด้วยกันถึงจะพอ？”

“เห้ย！”เจ้าแมวรู้สึกขัดหูเข้าให้

เสี่ยวอู่：เจ้าคนนี้ช่างไร้ยางอายเกินไปแล้ว！กล้ามากล่าววาจาแทะโลมสกปรกกันซึ่งๆหน้ากับเจ้านาย！

จูนจิ่วเกร็งที่ริมฝีปากอย่าไปเต้นตามกับเจ้าคนประสาทกลับเช่นนี้วิธีที่ดีที่สุดก็คือไม่ต้องสนใจเขา！มือของจูนจิ่วลูบวนตามตัวของเสี่ยวอู่เสียจนสะอาดลูบวนไปวนมาก็ทำให้สบายใจขึ้นเป็นกอง

จูนจิ่วไม่สนใจโม่อู๋เยว่นางหันหน้าไปมองจูนไห่เทียนท่าทีเงียบขรึมดูจริงจังราวกับว่าห้องนี้ไม่ได้มีโม่อู่เยว่อยู่ด้วย

โม่อู๋เยว่เองก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญใจเขามองตามสายตาของจูนจิ่วหยุดลงที่จูนไห่เทียน“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เจ้าคิดจะจัดการกับเขาอย่างไร？หากเจ้าไม่อยากให้มือของเจ้าสกปรกข้าจะจัดการเขาให้เอง”

“สังหารเขา？”จูนจิ่วยกคิ้วขึ้น

นางอุ้มเสี่ยวอู่เดินตรงเข้าไปก้มหัวลงมองจูนไห่เทียนด้วยสายตาอันเย็นชาเมื่อเห็นว่านางใกล้เข้ามาสีหน้าของจูนไห่เทียนก็ยิ่งซีดเผือดมากยิ่งขึ้นเปลือกตาสั่นกระตุกไม่ยอมหยุด

หึแกล้งเป็นลมงั้นหรอ

จูนจิ่วยกเท้าขึ้นเหยียบลงบนที่หลังมือของจูนไห่เทียนรู้สึกได้ถึงมือที่ใต้ฝ่าเท้ากำลังสั่นเทานางก็ยิ่งออกแรงมากขึ้นกล่อก！

“โอ๊ย——”เสียงร้องดังโหยหวนออกมาไม่เป็นภาษา

จูนไห่เทียนลืมตาขึ้นยื่นมืออีกข้างไปจับที่ข้อมืออีกฝั่งพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะดึงมือออก“โอ๊ย！เจ็บ！จูนจิ่วปล่อยเสีย！”

จูนจิ่ว“ลุกขึ้นแล้วนำทางไปจูนไห่เทียนข้ารู้มาว่าห้องเก็บสมบัติไม่ได้มีแค่ห้องเดียวถ้าหากเจ้าคิดจะเล่นตลกหลอกลวงข้าหากขาดไปแม้แต่ที่เดียวข้าจะตัดมือเจ้าทิ้งเสียข้างหนึ่ง”

จูนไห่เทียนได้ยินก็ตัวสั่นเทาเป็นลูกนกด้วยความหวาดกลัว“ไม่มีทางให้ข้าหลอกใครก็หลอกได้แต่ไม่กล้าหลอกเจ้า！นายหญิงน้อยคุณหนูจิ่ว！ข้าจะพาเจ้าไปที่ห้องเก็บสมบัติขอเจ้าอย่าได้คิดสังหารข้าเป็นพอ！”

“นำทางไม่ต้องเสียเวลาพ่นน้ำลาย！”

“ขอรับๆ”จูนไห่เทียนหยัดกายลุกขึ้นยืนผ่านร่างของจูนเหลยก็รู้สึกหวาดกลัวจนต้องปิดตาสนิทไม่กล้ามอง

ออกจากเรือนไห่ถังจูนจิ่วมองเห็นร่างของหญิงรับใช้ของจวนจูนที่ล้มลงนอนอยู่บนพื้นหยิบดาบติดมือขึ้นมาดื่มเลือดไปตามทางจิตใจช่างโหดเหี้ยมทำให้จูนไห่เทียนตกใจตั้งไม่รู้กี่ครั้งจนแทบอยากจะเป็นลมล้มลงไปแต่ก็ไม่กล้า

นายใหญ่ของจวนจูนตระกูลรองตกในสถานะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้เกรงว่าหากจะพูดให้ใครฟังคงไม่มีใครอยากจะเชื่อ

เมื่อได้ประจักษ์กับความดุร้ายของจูนจิ่วจูนไห่เทียนก็นำทางไปอย่างว่านอนสอนง่ายจ้องมองเห็นจูนจิ่วที่กำลังขโมยของไปจากจวนจูนของทุกชิ้นที่มีค่ามีราคาไม่สามารถหลุดพ้นเงื้อมมือของนางไปได้จูนไห่เทียนรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งดวงใจราวกับถูกมีดกรีด

เจ้าหัวขโมย！