บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 40

บทที่40เจ็บปวดที่ใจราวกับโดนมีดกรีด

เพี๊ยะ！

จูนจิ่วสีหน้าเย็นชายื่นมือตบลงไปที่มือของโม่อู๋เยว่“ไม่ต้องมาโดนเนื้อต้องตัวพวกเราไม่ได้สนิทกัน”

“ไม่สนิท？”นัยน์ตาสีทองสะท้อนออกมาให้เห็นถึงความโมโหกึ่งฉุนแค่กระพริบตาลงก็ปรับเปลี่ยนกลับมาให้เป็นสีที่แฝงไปด้วยเสน่ห์ร้ายแบบเดิม

โม่อู๋เยว่ยิ้มขึ้นเขาก้าวถอยหลังลงหนึ่งก้าวสะบัดหายตัวลงมานั่งที่ฝั่งตรงข้ามของจูนจิ่วจูนจิ่วมองขึ้นอย่างสงสัยท่วงท่าฝีไม้ลายมือเต็มไปด้วยความรวดเร็วแบบนี้หมอกพิษไม่ได้มีผลอะไรกับโม่อู๋เยว่เลยสักนิดดูท่าความสามารถของเขาจะต้องมีมากกว่ากว่าที่นางคาดการณ์เอาไว้อย่างแน่นอน

โม่อู่เยว่ไม่ได้สนใจร่างของจูนเหลยที่บุบเน่าอยู่ที่ปลายเท้าดวงตาสีทองคู่นั้นกลับจ้องมองที่จูนจิ่วอย่างตั้งอกตั้งใจ

เขากล่าวขึ้น“ความหมายของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อะไรที่นับว่าสนิทกัน？พวกเราเคยกอดกันมาแล้วหรือว่าจะให้จูบ？หรือว่าหมายถึงต้องร่วมหลับนอนด้วยกันถึงจะพอ？”

“เห้ย！”เจ้าแมวรู้สึกขัดหูเข้าให้

เสี่ยวอู่：เจ้าคนนี้ช่างไร้ยางอายเกินไปแล้ว！กล้ามากล่าววาจาแทะโลมสกปรกกันซึ่งๆหน้ากับเจ้านาย！

จูนจิ่วเกร็งที่ริมฝีปากอย่าไปเต้นตามกับเจ้าคนประสาทกลับเช่นนี้วิธีที่ดีที่สุดก็คือไม่ต้องสนใจเขา！มือของจูนจิ่วลูบวนตามตัวของเสี่ยวอู่เสียจนสะอาดลูบวนไปวนมาก็ทำให้สบายใจขึ้นเป็นกอง

จูนจิ่วไม่สนใจโม่อู๋เยว่นางหันหน้าไปมองจูนไห่เทียนท่าทีเงียบขรึมดูจริงจังราวกับว่าห้องนี้ไม่ได้มีโม่อู่เยว่อยู่ด้วย

โม่อู๋เยว่เองก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญใจเขามองตามสายตาของจูนจิ่วหยุดลงที่จูนไห่เทียน“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เจ้าคิดจะจัดการกับเขาอย่างไร？หากเจ้าไม่อยากให้มือของเจ้าสกปรกข้าจะจัดการเขาให้เอง”

“สังหารเขา？”จูนจิ่วยกคิ้วขึ้น

นางอุ้มเสี่ยวอู่เดินตรงเข้าไปก้มหัวลงมองจูนไห่เทียนด้วยสายตาอันเย็นชาเมื่อเห็นว่านางใกล้เข้ามาสีหน้าของจูนไห่เทียนก็ยิ่งซีดเผือดมากยิ่งขึ้นเปลือกตาสั่นกระตุกไม่ยอมหยุด

หึแกล้งเป็นลมงั้นหรอ

จูนจิ่วยกเท้าขึ้นเหยียบลงบนที่หลังมือของจูนไห่เทียนรู้สึกได้ถึงมือที่ใต้ฝ่าเท้ากำลังสั่นเทานางก็ยิ่งออกแรงมากขึ้นกล่อก！

“โอ๊ย——”เสียงร้องดังโหยหวนออกมาไม่เป็นภาษา

จูนไห่เทียนลืมตาขึ้นยื่นมืออีกข้างไปจับที่ข้อมืออีกฝั่งพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะดึงมือออก“โอ๊ย！เจ็บ！จูนจิ่วปล่อยเสีย！”