บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 416

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะไปสอบสวนหยุนหนีหรือ”โม่อู๋เยว่ได้ยินบทสนทนาของพวกเขาแล้ว พอโม่อู๋เยว่มา ชิงหยู่กับลูบจมูกเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง รีบโบกไม้โบกมือลาไปก่อนทันที เหลือช่องว่างไว้ให้พวกเขาสองคน จูนจิ่วพยักหน้า ความโค้งที่มุมปากนั้นเยือกเย็น “หยุนหนีเป็นคนของเทียงฉิว นางมีข่าวที่ข้าต้องการรู้”

“ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่ ”โม่อู๋เยว่เดินไปตรงหน้าจูนจิ่ว ยกมือขึ้นใช้นิ้วเกี่ยวกับปอยผมที่ข้างหู เขายิ้มชั่วร้าย “ข้าสามารถจับดวงวิญญาณของนาง การสอบสวนวิญญาณไม่สามารถปิดบังอะไรได้ ขอเพียงเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ถาม ล้วนได้คำตอบทั้งสิ้น”

จูนจิ่วรู้สึกสนใจอยู่บ้าง แต่นางก็ยังคงส่ายหน้าปฏิเสธไป การสอบสวนวิญญาณจะทำให้หยุนหนีตาย อาจดึงความสงสัยของเจ้าสำนักศึกษาไท่ชูได้ แม้ว่าหยุนหนีจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยก็ตาม แต่ตอนนี้ไม่สามารถตายด้วยน้ำมือนางได้

ไปช่วยหยุนหนีแก้พิษกู่ นี่คือโอกาสที่ส่งมาถึงที่ เวลาไม่มาก นางต้องรักษาไว้อย่างดี

แต่ว่าจูนจิ่วมีความเชื่อมั่น นางยิ้มมองไปทางโม่อู๋เยว่ “ข้าจัดการนางได้”

……

เจ้าสำนักศึกษาจื่อเซียวอยู่ในคุกใต้ดิน

ไม่ว่าจะเป็นคุกใต้ดินของที่ไหน ล้วนมืดมิดอับชื้น แฝงไปด้วยกลิ่นเน่าเหม็นและไอแห่งความตาย หยุนหนีถูกขังไว้ในที่ลึกสุด มีลูกศิษย์ของสำนักศึกษาจื่อเซียวกับไท่ชูร่วมกันจับตาควบคุมนาง ในมือของจูนจิ่วมีป้ายคำสั่งของเจ้าสำนักศึกษาไท่ชู เหล่าลูกศิษย์เปิดประตูให้นางเข้าไป ตอนที่เงยหน้าขึ้นมองนาง สายตาของเหล่าลูกศิษย์มีแววชื่นชมและประหลาดใจ

ตอนที่เดินผ่านพวกเขา จูนจิ่วได้ดีดผงสีขาวออกจากมือไปยังเสื้อผ้าของลูกศิษย์เหล่านั้น นี่คือหมอกหอม จะทำให้คนตกอยู่ในภวังค์มึนงงในระยะเวลาสั้นๆ ไม่ได้ยินสิ่งที่นางกับหยุนหนีพูดคุยกัน

ครืดคราด

เสียงโซ่ตรวนดังขึ้น หยุนหนีเงยหน้าขึ้นเห็นเป็นจูนจิ่ว ดวงตาของนางมีแววแค้นอย่างสุดขีดพุ่งออกมา รวมทั้งความหวาดกลัวด้วย

ดีดนิ้ว เข็มสีเงินหลายเล่มปักเข้าไปในร่างของหยุนหนี นางร่างแข็งทื่อ ดวงตาเบิกกว้าง เหมือนที่เจ้าสำนักไทชูบอก หยุนหนีถูกพิษกู่ไม่สามารถพูดออกจาได้ ทำได้เพียงเบิกตากว้าง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครเป็นคนวางพิษกู่

มองหยุนหนีอย่างเย็นชา จูนจิ่วก้าวเท้าเข้าไปคว้าแขนของหยุนหนีขึ้นมาจับชีพจร เข็มเงินสกัดจุด หยุนหนีไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ได้แต่ขยับไปตามที่จูนจิ่วจัดแจง

ผ่านไปครู่หนึ่ง จูนจิ่วก็ได้ข้อสรุป นางมองหยุนหนีด้วยสายตาสงสาร“เห็นทีเทียงฉิวจะไม่เชื่อในความจงรักภักดีของเจ้า”แลกมากับสายตาของหยุนหนีที่ยิ่งเบิกกว้างมากขึ้น ราวกับจะเบิกตาจ้องให้ทะลุตัวนาง

มุมปากโค้งขึ้นอย่างเย็นชา จูนจิ่วยื่นมือเข้าไปในแขนเสื้อ ที่จริงคือยื่นเข้าไปในช่องว่างของกำไลข้อมือหยิบเอายาเม็ดหนึ่งออกมา ง้างปากของหยุนหนีแล้วยัดเข้าไป

ลุกขึ้น จูนจิ่วตบมือเบาๆ “พิษกู่ของนักกลั่นยาพิษเฟยชิงก็แค่นี้เอง แก้พิษได้ง่ายดายนัก หยุนหนีเจ้าพูดได้แล้ว ยังจะแสร้งเป็นใบ้อีกหรือ”

“เจ้า”หยุนหนีเสียงแหบแห้งไม่น่าฟัง พอนางเปิดปากพูดแม้แต่ตัวเองยังตกใจ นางสามารถพูดได้แล้ว หลังจากถูกจับที่ตำหนักใหญ่ หยุนหนีพูดออกมาไม่ได้แม้แต่คำเดียว นางรู้ว่านักกลั่นยาพิษเฟยชิงได้วางยานาง

แต่หยุนหนีคิดไม่ถึงเลยว่า ยาเม็ดเดียวของจูนจิ่วจะแก้พิษได้ นางไม่ต้องไปผสมยาแก้พิษหรือ นั่นมันเป็นพิษกู่ของนักกลั่นยาพิษเฟยชิงเชียวนะ

ตกตะลึง ไม่อยากเชื่อจนกลายเป็นความหวาดกลัวขึ้นมา หยุนหนีอยากจะหลบ แต่เข็มเงินสกัดจุดนางเอาไว้จนขยับตัวไม่ได้ ทำได้เพียงจ้องมองจูนจิ่วด้วยความแค้นและกลัว ตะโกนเสียงดัง “จูนจิ่วเจ้าจะทำอะไร”

“ข้าต้องการข่าวของเทียงฉิว เจ้ารู้เท่าไหร่ ก็พูดมาเท่านั้น”

“เจ้าฝันไปเถอะ”หยุนหนีแค้นจนอยากให้จูนจิ่วตาย จะไปช่วยนางทำไม

การตอบสนองของนางจูนจิ่วคิดไว้อยู่แล้ว มุมปากยิ้มเย็น ท่าทีผ่อนคลาย แล้วก็มองไปทางหยุนหนีอย่างสงสารและดูถูกนาง จูนจิ่วขยับปลายนิ้ว พลังทิพย์ทำให้เข็มเงินขยับ ชั่วขณะนั้นร่างของหยุนหนีก็สั่นเหมือนเจ้าเข้า ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเจียนตาย