บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 426

เคร้งเคร้งเคร้ง

เสียงดาบโค้งกับโยวยิ่งปะทะกัน จูนจิ่วไม่มีทีท่าจะเหนือกว่าเลยสักนิด ถูกซิงโล่เฉินโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว สถานการณ์ยิ่งดูอันตราย

จ้องมองจูนจิ่วอย่างโหดเหี้ยมอำมหิต ซิงโล่เฉินยิ้มโหดร้าย “จูนจิ่ว ไม่มีลูกไม้แล้วสินะ เจ้ามันคนต่ำช้า คิดว่าพลังที่ใช้ยาเพิ่มการฝึกฝน ก็สามารถสู้กับข้าได้แล้วหรือ คิดว่าจะขู่พวกเราได้หรืออย่างไร เจ้าฝันไปแล้ว”

“ไหนเลยจะมีคนที่สามารถบรรลุสามชั้นในเวลาสามเดือนได้ เจ้าก็แค่แสร้งทำขึ้น ”ซิงโล่เฉินไม่ปล่อยโอกาสที่จะได้เยาะเย้ยจูนจิ่วเลยสักนิด

ตอนที่เขาได้ยินคำพูดนี้จากปากหงยิง ซิงโล่เฉินก็หัวเราะออกมาทันที สามเดือนบรรลุสามขั้น จะเป็นไปได้อย่างไร ตำหนักไท่หวงของพวกเขายังไม่มีคนมีพรสวรรค์เช่นนี้เลย แม้จะเป็นพี่ชายเขา เร็วสุดก็ต้องใช้เวลาเป็นครึ่งปีจึงจะบรรลุหนึ่งชั้น

ดาบโค้งแหวกอากาศฟาดฟันลงมา ทุกดาบของซิงโล่เฉินนั้นอำมหิตมาก เคร้ง

ปะทะกันอีกครั้ง จูนจิ่วถูกแรงกระแทกจนรู้สึกชา เท้าทั้งคู่ของนางไถลไปกับพื้นห่างจากจุดเดิมกว่าห้าก้าวจึงหยุดลง จูนจิ่วนวดที่ข้อมือ ขมวดคิ้วเบาๆ “จูนจิ่วเจ้าอย่าหลบ ”ซิงโล่เฉินหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม แล้วก็พุ่งเข้ามาอีก

จูนจิ่วเงยหน้า มุมปากมีรอยยิ้มแฝงเลศนัย ในใจของซิงโล่เฉินกระตุกเบาๆ

นางไม่มีทางถอยหนีแล้ว ต้องเป็นการแสร้งทำแน่ๆ

ฟันดาบลงไป ทุกคนต่างก็กลั้นลมหายใจเอาไว้ จุดจบจะเป็นเช่นไร

พวกเขาต่างก็เบิกตากว้าง เกรงว่าจะพลาดเวลาสำคัญไป และตอนที่พวกเขาต่างก็เบิกตากว้างนั่นเอง จูนจิ่วกลับหายวับไปกลางอากาศ ดาบโค้งฟันอากาศ ใบหน้าของซิงโล่เฉินเผยแววมึนงง

คนเล่า

หนาวสันหลังขึ้นมาทันที ซิงโล่เฉินรีบหมุนตัวกลับไป แต่ก็ไม่พบอะไร และตอนนี้เอง ที่มีอาการเจ็บขึ้นมาอย่างกะทันหัน ซิงโล่เฉินเจ็บจนต้องคลายมือที่มีดาบโค้งถืออยู่จนหล่นลงไป ตอนนี้เอง ตอนนี้เองที่เขาเพิ่งจะมองเห็นจูนจิ่วที่ปรากฏตัวอยู่ทางด้านขวาของเขาซึ่งมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขาได้ใจมาก จึงไม่มีการเตรียมป้องกันใดๆไว้เลย ในเมื่อจูนจิ่วถูกโจมตีจนประชิดตัวขนาดนั้นแล้ว เขาไม่รู้ว่า ที่จูนจิ่วทำไปก่อนหน้านี้จะเป็นการเจาะจุดอ่อนของเขา

พริบตาต่อมา ซิงโล่เฉินก็ต้องเบิกตากว้างมองมีดสั้นสีดำไร้เงาของจูนจิ่วที่ถืออยู่ในมือแทงมาทางลำคอของเขา ใจกระตุกวูบ ซิงโล่เฉินรีบเอามือขึ้นมาบังทันที ในช่วงวินาทีสุดท้ายเขาให้มือจับมีดโยวยิ่งเอาไว้ เลือดสดๆไหลตามมีสั้นและข้อมือลงไป โยวยิ่งคมกริบได้อย่างน่ากลัว

จูนจิ่วถอยหลังดึงมีดโยวยิ่งออก ไม่ว่าซิงโล่เฉินจะกำไว้แน่นแค่ไหน ก็จับมีโยวยิ่งไว้ไม่อยู่ แต่ทางกลับกันมีดโยวยิ่งที่ถูกดึงออกจากมือยิ่งทำให้ฝ่ามือเกิดแผลที่ใหญ่และลึกมากขึ้น เลือดไหลทะลักออกมามากยิ่งขึ้น

ทั้งเจ็บทั้งโมโห ซิงโล่เฉินโมโหจนเกิดแรงปะทะเข้าที่ใจมือซ้ายกำหมัดซัดไปทางจูนจิ่ว “จูนจิ่ว”

ปัง

จูนจิ่วก็ใช้มือด้านซ้ายเหมือนกัน จับกำปั้นของซิงโล่เฉินเอาไว้ พลังที่แล่นพล่านอย่างรุนแรงทั้งสองปะทะกัน เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น ล้อมอยู่รอบตัวพวกเขาทั้งสองคน ทำให้เกิดพายุพัดจนคนที่อยู่รอบๆตรงนั้นต้องยกมือขิ้นมาบังหน้าเอาไว้

“ฟู่”มุมปากของจูนจิ่วมีรอยเลือดไหลออกมา

ซิงโล่เฉินหัวเราะชั่วร้าย “จูนจิ่ว พลังหมัดนี้ของข้าคงยากจะต้านได้สินะ”เขาได้รับบาดเจ็บภายนอก แต่จูนจิ่ว ด้วยหมัดนี้ ซิงโล่เฉินมีความมั่นใจว่าจะทำให้อวัยวะภายในของจูนจิ่วปริแตก เจ็บจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่

แต่พอเห็นปฏิกิริยาของจูนจิ่วแล้ว ใบหน้าของซิงโล่เฉินก็แข็งทื่อรอยยิ้มโหดเหี้ยมจางหายไป

เห็นเพียงจูนจิ่วเก็บมือกลับไป เช็ดเลือดที่มุมปากออกไปเบาๆสบายๆ ที่มุมปากมีรอยเลือดเพียงจางๆเท่านั้น แต่ไม่ได้ลดความงามของนางลงเลย กลับยิ่งเพิ่มความงดงามที่ดูเย็นชามากขึ้น จูนจิ่วยิ้ม ยิ้มให้กับซิงโล่เฉิน

นางเปิดปากเอ่ยขึ้นว่า “ข้าต้องขอบคุณเจ้า ที่ช่วยให้บรรลุ”