บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 436

มือหนึ่งจับเชือก เท้าข้างหนึ่งเหยียบอยู่ที่หวัของลิงกิเลน ร่างของมันดูอย่างไรก็ใหญ่กว่าจูนจิ่วเป็นสองเท่า แต่กลับถูกเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของจูนจิ่วขยับตัวไม่ได้เอาแต่ร้องเจี๊ยกๆขอความเมตตา จูนจิ่วมีกำลังมากขนาดนั้นเชียวหรือ ทุกคนต่างก็คิดอย่างเงียบๆ

เสี่ยวอู่เดินอย่างสง่างามเข้ามา ยืนอยู่หน้าลิงกิเลนแล้วยกอุ้งเท้าขึ้น ลิงกิเลนชะงักจนไม่กล้าส่งเสียงใดๆอีก

ทุกคน ……

สีหน้าของฝู้หลินจ้านเหมือนยากที่จะบรรยาย“นี่มันลิงกิเลนที่เป็นสัตว์ทิพย์ชั้นเจ็ดจริงหรือ ทำไมจึงได้อ่อนนัก แม้แต่เสี่ยวอู่มันก็กลัว ”

“เหมียวๆๆ”เสี่ยวอู่หันไปแยกเขี้ยวให้กับฝู้หลินจ้าน

ฝู้หลินจ้านรีบยกสองมือขึ้นกล่าวขอโทษ “ไม่ๆๆ ข้าพูดผิดไป เสี่ยวอู่เจ้าร้ายกาจเกินไปแล้ว ”

เสี่ยวอู่ร้องอย่างภูมิใจเสียงหนึ่ง เขาย่อมต้องร้ายกาจแน่ แต่ว่าที่ร้ายกาจที่สุดน่าจะเป็นเจ้านายของมัน ทุกคนต่างเข้าใจสีหน้าของเสี่ยวอู่ ที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณของมนุษย์ ฉลาดจนทำตกตะลึง จูนจิ่วเห็นแล้วมุมปากก็โค้งขึ้น

นางมองไปยังทุกคนอีกครั้ง เปิดปากพูดว่า “ลิงกิเลนนั้นเป็นสัตว์ทิพย์ที่ชำนาญเรื่องไฟ อากาศหนาวเย็นของที่นี่ทำให้พลังของมันลดลง อีกอย่างถ้าพวกเราไม่ช่วยกันล้อมมันไว้ บวกกับกรงเล็บแหลมคมของเสี่ยวอู่ คนทั่วไปคิดจะจับมันนั้นยากมาก”

ชิงหยู่พยักหน้าเห็นด้วย คนปกติถ้าไม่ใช่เพราะมีพลังที่แข็งแกร่งกว่า เห็นลิงกิเลนชั้นเจ็ดยังต้องรีบวิ่งหนี ไหนเลยจะกล้าจับมัน

จูนจิ่ว “พวกใจใครจะปราบพยศมันก่อน ”

ชิงหยู่กำลังจะพูด ก็ถูกเสี่ยวหยิ่งที่อยู่ในแขนเสื้อสะกิดทีหนึ่ง เสี่ยวหยิ่งส่งสัญญาณเสียงมาว่า ‘ถ้าเจ้าคิดจะปราบพยศเจ้าลิงนี่ ก็คืนข้าให้จูนจิ่วเสีย ข้าไม่อยากจะอยู่กับเจ้าลิงตัวเหม็นหรอกนะ ’

ชิงหยู่ ‘ข้ายังไม่คิดจะอยากได้มัน และเจ้าแน่ใจนะว่าอยากจะกลับไปอยู่กับศิษย์น้อง นอกจากเสี่ยวอู่ ยังมีผู้อาวุโสโม่นะ ’

เสี่ยวหยิ่ง พยักหน้า

ท่านแมวผู้ยิ่งใหญ่ที่ชอบหึง บวกกับปีศาจขี้หึงอีกตน ฉับพลันก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างที่พูดไม่ออก เขาทำสัญญาแลกเปลี่ยนกับใครกันแน่ ไม่เคยมีสักวันที่เขาได้อยู่กับจูนจิ่วเลย จูนจิ่วเห็นว่าไม่มีใครขยับ จึงพูดขึ้นอีกว่า “เข้ามาลองดูกันทุกคนเลย ปราบพยศนั้นไม่ยาก ลองสื่อสารกับมัน มันไม่เชื่อฟังก็ตี ตีจนกว่ามันจะเชื่อฟัง”ทุกคนเห็นได้ชัดว่าเจ้าลิงกิเลนนั้นตัวสั่นอยู่ใต้ฝ่าเท้าของจูนจิ่ว

ฝู้หลินจ้าพูดขึ้นก่อนว่า “ข้าก่อนก็ได้”

และแล้วฝู้หลินจ้าน ฝู้หลินซวงกับมู่จิ่งหยวนต่างก็ลองแล้ว ลิงกิเลนไม่ไว้หน้าพวกเขาเลย สุดท้ายจี้อีหมิงออกมา ลิงกิเลนกับยินยอมพร้อมใจทันที

ทุกคนต่างมองออกถึงแผนการชั่วร้ายของลิงกิเลน เพราะมันเห็นว่าจี้อีหมิงพลังอ่อนสุด จะตีก็ตีมันไม่ได้จึงได้เลือกเขา ลิงยังไงมันก็เจ้าเล่ห์อยู่วันยังค่ำ จูนจิ่วคลายลิงกิเลนออก มันรีบวิ่งไปอยู่หลังจี้อีหมิงทันที

ปราบพยศสัตว์ทิพย์ชั้นเจ็ดได้สำเร็จตัวหนึ่ง ก็สามารถออกไปได้ แต่ตอนนี้พวกเขาได้เข้ามายังจุดที่ลึกมากของพื้นที่แอ่งที่เป็นลานสัตว์ทิพย์ ตอนนี้ให้จี้อีหมิงออกไปคนเดียวจะไม่ปลอดภัย ฉะนั้นจึงให้เขาอยู่ต่อก่อน รอให้มีอีกคนที่ปราบพยศสัตว์ทิพย์ได้ ค่อยให้ออกไปพร้อมกัน

เมื่อวางแผนแล้ว พวกเขาก็เดินต่อเข้าไปยังจุดที่ลึกขึ้นเพื่อหาสัตว์ทิพย์ชั้นเจ็ด

กลางคืนของช่วงฤดูหนาวคืบคลานเข้ามาเร็วมาก เมื่อเห็นดวงอาทิตย์เพิ่งจะย้ายจากจุดตรงกลางของท้องฟ้า พวกเขาก็ต้องหาที่พักสำหรับค่ำคืนนี้แล้ว ลมหนาวยิ่งพัดก็ยิ่งรุนแรงขึ้น ลมหนาวจับใจทำให้พวกเขายากจะก้าวเท้าเดินต่อได้

แล้วก็มีลมหนาวอีกระลอกพัดมา ขณะที่จูนจิ่วยื่นมือออกไปจับหมวกเสื้อคลุมเอวไว้ จมูกนางก็พลันได้กลิ่นบางอย่าง จูนจิ่วได้กลิ่นคาวสายหนึ่ง

เจี๊ยกๆ

นางรีบเงยหน้าขึ้น เห็นลิงกิเลนที่เดินอยู่ข้างหลังจี้อีหมิงเกิดตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างกะทันหัน และใช้มือข้างหนึ่งของมันดึงแขนเสื้อของจี้อีหมิงเอาไว้ กระตุกจนจี้อีหมิงเซเกือบจะคะมำลงไป จี้อีหมิงยังไม่เข้าใจ “เจ้าทำอะไรน่ะ”

“ทุกคนอย่าขยับ ”คนที่เอ่ยเตือนเสียงต่ำคือฝู้หลินซวง

เหมือนเขาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างเช่นกัน จึงรีบเงยหน้าขึ้นมองไปทางจูนจิ่ว สายตาประสานกัน ทั้งสองสีหน้าเคร่งขรึมลง พวกเขามีสัมผัสทั้งห้าที่ไวมาก รับรู้ได้ถึงอันตราย