บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 437

จี้อีหมิงได้ถูกอินทรีเสือดาวสามตาจับตัวขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้ว คิดถึงภาพจุดจบของลิงกิเลนเมื่อครู่ ทุกคนตื่นเต้นจนยากจะหายใจ ในเวลานี้เอง มีเงาสีดำสายหนึ่งแหวกอากาศมา ฟิ้ว จูนจิ่วโยนโยวยิ่งไป ด้วยความแม่นยำเพื่อโจมตีกรงเล็บของอินทรีเสือดาวสามตาที่จับจี้อีหมิงเอาไว้ด้วยความดุดัน โยวยิ่งแหลมคม อินทรีเสือดาวสามตาร้องคำรามอย่างเจ็บปวดหนึ่งเสียง กรงเล็บคลายออก จี้อีหมิงตกลงมาจากกลางอากาศร้องด้วยเสียงโหยหวน

ความสูงนี้ ไม่ถูกอินทรีเสือดาวสามตาฆ่าตาย ก็คงต้องตกลงไปตาย

ในสถานการณ์อันตราย เสี่ยวอู่พุ่งเข้าไป กลายร่างใหญ่ระหว่างทาง สุดท้ายก็สามารถรับตัวจี้อีหมิงได้อย่างปลอดภัย ขนสีขาวที่แสนหนานุ่ม ผ่อนคลายแรงกระแทกไม่สร้างความเจ็บปวดต่อบาดแผลบนร่างของจี้อีหมิง ขณะเดียวกัน เสี่ยวอู่ยังใช้หางม้วนโยวยิ่งที่ตกลงมาเอาไว้ด้วย

วิ่งเข้ามาด้วยความเร็วดุจสายฟ้า เสี่ยวอู่คืนโยวยิ่งให้จูนจิ่ว เสี่ยวอู่อ้าปากพูดขึ้นว่า “เจ้านายรีบหนี ”

อินทรีเสือดาวสามตาได้รับบาดเจ็บ เพราะกรงเล็บแหลมคมและหนาของมันเกือบจะถูกโยวยิ่งตัดขาดเป็นสองท่อน ตอนนี้มันจำจูนจิ่วอย่างแค้นฝังใจ บวกกับจี้อีหมิงและเสี่ยวอู่ที่ร่างกายใหญ่โตต่างก็อยู่ข้างกายนาง อินทรีเสือดาวสามตาคำรามอย่างโกรธแค้น หันหัวบินกลับมา

“โฮก ”เสี่ยวอู่รีบตั้งท่าพร้อมโจมตีทันที พร้อมปะทะ

ตอนนี้เอง เสี่ยวหยิ่งก็กลายร่างเป็นจิ้งจอกจักรกลขนาดใหญ่พุ่งเข้ามา เขาพูดกับจูนจิ่วว่า “พวกเข้าสู้อินทรีเสือดาวสามตาไม่ได้แน่ รีบหนีไป ถ้ายังอยู่จะตายเสียเปล่า ข้าจะขวางมันไว้ก่อน พวกเจ้าวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ “

พูดแล้ว เสี่ยวหยิ่งก็หันหน้าพุ่งตรงเข้าไปหาอินทรีเสือดาวสามตาด้วยตนเอง ร่างจิ้งจอกจักรกลของเขาขยายใหญ่ขึ้น ความใหญ่โตของมันไม่น้อยไปกว่าอินทรีเสือดาวสามตาเลย

หางสำริดของมันสะบัด ฟาดไปยังร่างของอินทรีเสือดาวสามตาดังปัง ทำให้มันถูกฟาดจนบินกระเด็นไป

เสี่ยวหยิ่งตะโกนเสียงดัง “รีบหนีไปสิ”

จูนจิ่วรีบออกคำสั่งทันที “เสี่ยวอู่เจ้าพาจี้อีหมิงรีบหนีไปก่อน คนอื่นๆบุกเข้าไปพร้อมข้า รีบไป ”พวกชิงหยู่รีบวิ่งเข้ามารวมตัวข้างจูนจิ่ว ทุกคนต่างใช้ความเร็วดุจหนีเอาชีวิตรอด ยิ่งเร็วยิ่งดี

ระหว่างนั้นจูนจิ่วยื่นมือเข้าไปในช่องว่างในกำไลข้อมือหยิบเอายามาโยนให้พวกเขา “บีบแตกแล้วทาไปที่คอเสื้อกับแขนเสื้อ นี่สามารถบดบังกลิ่นไม่ให้อินทรีเสือดาวสามตาหาเจอได้ ”

ขณะพูด นางก็รั้งท้ายอยู่ข้างหลังทุกคนเล็กน้อย อยู่ในตำแหน่งท้ายสุด สาดผงยาเพื่อปิดบังและกลบกลิ่นร่องรอยไม่หยุด อินทรีเสือดาวสามตามีสามตา ดวงตาตรงกลางสามารถมองไกลได้ร้อยลี้ ป่าทึบสามารถบดบังร่างของพวกเขาได้ แต่ร่องรอยอย่างไรก็ต้องหาทางลบไป

ชิงหยู่หันกลับมามองนาง “ทิ้งเสี่ยวหยิ่งเอาไว้จะไม่เป็นอะไรหรือ”

“เขารู้ว่าควรจะทำอย่างไร ”เสี่ยวหยิ่งเป็นคนไม่ใช่จิ้งจอกสำริดจริงๆเสียหน่อย ถ้าเขาสู้ไม่ได้ก็ต้องรู้จักหนีอยู่แล้ว อีกทั้งเสี่ยวหยิ่งกับนางมีสัญญาแลกเปลี่ยนกัน ย่อมต้องสามารถวิ่งตามหาพวกเขาจนเจอ ตอนนี้ได้แต่หวังว่าเสี่ยวหยิ่งจะสามารถถ่วงเวลาได้นานหน่อย ให้พวกเขามีเวลาหาที่ซ่อนได้มากหน่อย

เวลาในการใช้หายใจเฮือกหนึ่งยังไม่มี พวกเขาวิ่งไปไม่หยุด วิ่งเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามจึงพบกับถ้ำถ้ำหนึ่ง

ให้เสี่ยวอู่ปล่อยจี้อีหมิงลง จูนจิ่วพลางทำให้ลมหายใจนิ่ง ปรับจิตใจให้สงบ พลางก็เดินไปเริ่มตรวจดูอาการบาดเจ็บของจี้อีหมิง พอตรวจสอบดูแล้ว จูนจิ่วก็ขมวดคิ้วแน่น บาดแผลของจี้อีหมิง ไม่ดีเลย

พวกชิงหยู่เหนื่อยจนนอนไปกับพื้น พอเงยหน้าขึ้นมามองเห็นจูนจิ่วที่ขมวดคิ้วดูท่าไม่ดี ต่างก็ลุกขึ้นมา ก้มหน้าดู ต่างก็ต้องสูดหายใจยาว

เห็นเพียงขาของจี้อีหมิงที่เต็มไปด้วยเลือด บางส่วนยังมือเห็นไปถึงกระดูก นี่แค่ภายนอก ไม่รู้ว่าจี้อีหมิงกระดูกหักหรือไม่ เมื่อเทียบกับจุดจบของลิงกิเลนแล้ว จี้อีหมิงนับว่าโชคดีมากแล้ว

อย่างน้อยเขาก็ถูกจับที่ขา ไม่ใช่ที่หน้าอกหรือศีรษะ ไม่เช่นนั้น ตอนนี้ศพของเขาก็คงเย็นชืดไปแล้ว ไร้หนทางจะช่วยได้

ชิงหยู่เลิกแขนเสื้อขึ้นพร้อมเดินเข้ามา “ศิษย์น้อง เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร”