บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 45

บทที่ 45 ดูพอหรือยัง

จูนจิ่วมองตัวเองที่ไม่มีอะไรปกปิด แล้วเงยหน้ามองโม่อู๋เยว่ แล้วเขาก็มองนาง ริมฝีปากบางแย้มออก ยั่งยวนเป็นพิเศษ

หลังจากเงียบไปสองวิ จูนจิ่วเอ่ยขึ้น “ ดูพอหรือยัง ”

ท่าทางนางสงบ เหมือนไม่มีเรื่องใหญ่อะไร ทางด้านเสี่ยวอู่ตกตะลึงจนจะกลายเป็นหินแข็งแกะสลักแล้ว นายของมันถูกคนเห็นหมดแล้ว

คุ้มกัน รีบคุ้มกัน เสี่ยวอู่รีบหันคำรามออกไป

ที่เดิม โม่อู๋เยว่ยังคงกอดจูนจิ่วอยู่ มือข้างหนึ่งของเขาโอบเอวจูนจิ่ว ใกล้แค่ปลายนิ้วสัมผัสผิวที่อ่อนโยน จูนจิ่วเนื้อตัวร้อนเพราะออกมาจากในบ่อ เหมือนไฟลุกไหม้ตามจุดที่สัมผัสโดน เผาเข้าไปในหัวใจของเขาตลอดทาง

โม่อู๋เยว่กระตุกคิ้วเล็กน้อยเอ่ยขึ้น “ ผิวขาวดุจหิมะ ละเอียดอ่อนเหมือนเต้าหู้ เอวบาง สวยมาก ดูทั้งชีวิตก็ไม่พอ ”

เขาอยู่ใกล้จูนจิ่วมาก ใกล้จนเสียงเอ่ยพูดเข้าไปในหูของจูนจิ่วโดยตรง จั๊กจี้ ดุกดิก

เหมือนถูกกระแสไฟฟ้าซ็อตไปชั่วขณะ จูนจิ่วสะบั้นเล็กน้อย แต่นางกลับไม่ได้อายหน้าแดงเพราะการหยดคำหวานของโม่อู๋เยว่

จูนจิ่วปิดหน้าอกด้วยความแน่นิ่ง และมองโม่อู๋เยว่ด้วยความเย็นชา “ ถ้ายังมองอยู่อีกจะควักลูกตาเจ้าออกมา ”

“ ได้ ได้ ข้าไม่ดูแล้ว ” โม่อู๋เยว่หันหน้าไปทางอื่น

แต่การมองเป็นเงาตามตัวแบบนั้น ยังคงอยู่บนตัวจูนจิ่ว ทำให้นางขมวดคิ้ว เมื่อมองเห็นรอยยิ้มมุมปากที่ชั่วร้ายของโม่อู๋เยว่ จูนจิ่วก็คันไม้คันมือ เขาอยากได้กำปั้นสินะ

“ เมี๊ยวววว ” นายท่านข้ามาแล้ว

ขณะนี้ การคุ้มกันที่ช้าของเสี่ยวอู่มาแล้ว วิ่งมาด้วยความเร็วราวสายฟ้า พร้อมกับเสื้อผ้าของจูนจิ่วที่ปากของมัน

เมื่อจูนจิ่วได้เสื้อผ้า ก็รีบออกจากอ้อมกอดของโม่อู๋เยว่ทันที ขณะที่ลุกออกยังจงใจเหยียบต้นขาของโม่อู๋เยว่อย่างแรง ตรงนั้นถ้าขยับไปอีกไม่กี่นิ้ว เกรงว่าโม่อู๋เยว่คงได้ลงไปนอนกองที่พื้นแล้ว

แต่ก็ยังคงเจ็บมาก โม่อู๋เยว่มองที่ต้นขาเห็นรอยเท้าปรากฏชัดเจน เมื่อเงยหน้าขึ้นจูนจิ่วก็ใส่เสื้อแล้วเรียบร้อย