บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 459

ตู๋กูชิงต้องการเฝ้าสังเกตการณ์ ก็ให้เขาทำไป ขอเพียงไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งกับสำนักศึกษาเทียนซู จูนจิ่วก็จะไม่สนใจ ตอนนี้นางมีเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่าต้องทำ

การบรรลุ

ไม่เพียงแต่บรรลุเป็นนักจิตชั้นเก้า นางต้องบรรลุนักจิตใหญ่ให้ได้ภายในครั้งเดียว ยาทิพย์ใหญ่ได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ต้องการเพียงเก็บตัวฝึกฝนเท่านั้น ก่อนทำการเก็บตัว หยูนเฉียวมาหาจูนจิ่วด้วยความเร่งรีบยื่นของบางสิ่งให้กับจูนจิ่ว

“นี่คืออะไร”

“กระดูกสวรรค์สร้างเซียน นี่คือเหตุผลที่ทำให้ข้าสามารถบรรลุได้ในเวลาสั้นๆ ”หยูนเฉียวยิ้ม กะพริบตาปริบๆมองไปยังจูนจิ่ว

เขาสามารถบรรลุจนล้ำหน้าจูนจิ่วไปในระยะเวลาสั้นๆ ช่างเหมือนกับการล่องลอยอยู่ในฝันอย่างไรอย่างนั้น แต่หยูนเฉียวก็สงบจิตใจลงได้อย่างรวดเร็ว เขานั้นฉวยโอกาสจนได้รับประโยชน์มหาศาล แล้วก็ได้รับยาทิพย์ใหญ่ที่จูนจิ่วกลั่นให้ ยังทำให้สามารถบรรลุเป็นนักจิตใหญ่ได้ ถ้าพูดถึงพรสววรค์ เขานั้นยังห่างชั้นจากจูนจิ่วอยู่มากโข

หยูนเฉียวเปิดกล่องออก เผยให้จูนจิ่วได้เห็นถึงเม็ดกลมๆสีขาวนวลราวกับไข่มุกเม็ดหนึ่งที่อยู่ข้างใน

หยูนเฉียวอธิบายว่า “ตอนที่ข้ากลับไป แล้วบังเอิญได้พบสิ่งนี้เข้าที่หลังเขากุยหยวนจง ชื่อของมันคือกระดูกสวรรค์สร้างเซียน เป็นเหมือนยาเซียนที่สามารถเพิ่มพลังได้อย่างก้าวกระโดด ข้ากับกู่ซงแบ่งกันคนละเม็ด เหลืออีกหนึ่งเม็ดเก็บไว้ให้กับแม่นางจูน”

“ข้าได้ยินไท่ซ่างฮ่องพูดกับชิงหยู่แล้ว เจ้าจะไปตำหนักไท่หวง กระดูกสวรรค์สร้างเซียนเม็ดนี้จะช่วยเจ้าได้พอดี แม่นางจูนโปรดวางใจ ข้ากับกู่ซงกินแล้วไม่ได้มีผลข้างเคียงอะไรเกิดขึ้น อีกทั้งเจ้าก็เป็นนักกลั่นยา สามารถตรวจสอบดูก่อนได้ ”

หยูนเฉียวพูด ด้วยท่าทีระมัดระวังอย่างยิ่ง ในสายตามีแววแห่งความคาดหวังว่าจูนจิ่วจะรับมันเอาไว้

ยิ้มบางๆผุดขึ้น จูนจิ่วรับกระดูกสวรรค์สร้างเซียนเอาไว้ไม่ได้ปฏิเสธไป นางพูดว่า “ขอบคุณ”

“ไม่ต้องขอบคุณ เป็นเรื่องสมควรแล้ว ไม่มีแม่นางจูนก็ไม่มีหยูนเฉียว ไม่มีตระกูลหยูน ถ้าไม่ใช่เพราะเกรงว่าแม่นางจูนจะรังเกียจ ข้าอยากจะตอบแทนพระคุณด้วยการ……”หยูนเฉียวพูดจนถึงจุดที่น่าตื่นเต้นที่สุด จู่ๆก็ติดขัดขึ้นมา

ตอนนี้มีเสียงเบาหวิวล่องลอยส่งมาจากที่สูงคำหนึ่ง “อุทิศให้ทั้งชีวิตเหมียว？”

ฟึ่บ

ใบหน้าของหยูนเฉียวแดงขึ้นมาสามารถหยดเป็นเลือดได้ในชั่วพริบตา เขาไม่กล้ามองจูนจิ่ว ฝืนใจประคองตัวเองให้ยืนหลังตรง รีบคำนับอย่างร้อนรน “ไม่รบกวนเวลาเก็บตัวของแม่นางจูนแล้ว ข้าขอตัวก่อน ”

เห็นหยูนเฉียวที่หนีหัวซุกหัวซุนออกไป ร้อนรนจนไม่ทันมองทางไปชนเข้ากับกิ่งไม้ สุดท้ายก็เอามือกุมที่หน้าผาก พลางสุดลมหายใจพลางวิ่งไปอย่างรวดเร็ว จูนจิ่วถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เงยหน้าขึ้นมองไปบนหลังคาที่มีเสี่ยวอู่กำลังนอนส่ายหางอยู่

ใบหน้าเสี่ยวอู๋ไม่รู้ไม่ชี้ ดวงตาแมวอันสดใสกะพริบปริบๆ “เหมียว ข้าไม่รู้นี่นาว่าเขาจะอายขนาดนี้”

ไม่ใช่อาย แต่เป็นเพราะเสี่ยวอู่พูดตรงกับที่ใจเขาคิดต่างหาก

จูนจิ่วรู้ว่าหยูนเฉียวนั้นหลงรักนาง แต่ไม่เคยตอบสนองมาก่อน ยิ่งไม่เคยไปจิ้มความคิดนั้นให้แตกออกมา เพราะว่ามันไม่จำเป็น เวลาจะบอกกับหยูนเฉียวเองว่าจะเลือกอย่างไรระหว่างอารมณ์กับความรัก

จูนจิ่วหมุนตัวเข้าห้อง โบกมือไปทางเสี่ยวอู่ “ข้าจะเก็บตัวฝึกฝนแล้ว เจ้าอยากทำอะไรก็ไปทำเถอะ”

“เหมียวจะเก็บตัวพร้อมกับเจ้านาย ”เสี่ยวอู่กระโดดลงมาจากบนหลังคา ก้าวเท้าแมวอย่างรวดเร็วเพื่อตามจูนจิ่วไปเก็บตัวด้วยกัน จูนจิ่วเก็บตัวฝึกฝน มันสามารถฝึกฝนวิชาจิตนกฟีนิกส์แดง ซึ่งมีผลดีสำหรับมัน

……

อีกฝั่งหนึ่ง ตู๋กูชิงกลับไปถึงตำหนักไท่หวงแล้ว คนที่เขาพากลับมาด้วย ยังมีหงยิง

ตรงหน้ามีสาวใช้ชุดสีฟ้าคนหนึ่งเดินเข้ามาหาตู๋กูชิง คุกเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อคำนับ “ยินดีต้อนรับเจ้าตำหนักกลับคืนสู่ตำหนัก เจ้าตำหนักเมี่ยวยู่เอ๋อขอบังอาจเรียนถามเจ้าตำหนัก บอกเมี่ยวยู่เอ๋อได้หรือไม่ว่าใครเป็นคนฆ่าซิงโล่เฉิน”