บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 460

ปลายฤดูหนาวต้นฤดูปลายไม้ผลิ อากาศยังคงหนาวเหน็บ ท้องฟ้ามีหิมะขาวโปรยปราย บางครั้งก็มีฝนตกปะปนไปกับหิมะเป็นช่วงๆ เป็นความหนาวจับใจแทรกซึมเข้ากระดูก

จูนจิ่วไม่เพียงแต่เก็บตัวฝึกฝนเสร็จแล้ว ยังกลั่นยาได้จำนวนมากเท่ากับภูเขาลูกเล็กๆลูกหนึ่ง ยิ่งจูนจิ่วได้ใช้เตาฟ้าดินเพรียวปราด ก็ยิ่งรู้สึกทำได้อย่างคล่องมือดังใจคิด และยังรับรู้ได้ลึกๆว่าเตาฟ้าดินเพรียวปราดนั้นมีปัญญาด้วยตัวมันเอง ยังรู้สึกได้ด้วยว่ามันช่วยนางในการกลั่นยา

เอาใบรายการยาออกมาตรวจนับ จูนจิ่วยิ้มหันไปมองเสี่ยวอู่“พอหรือยัง”

“พอแล้ว”เสี่ยวอู่นั่งอยู่บนยอดสูงสุดของกองภูเขากล่องยา หางของมันตบไปที่กล่องยาอย่างปราดเปรียว สะบัดหนวดร้องเหมียวๆพูดว่า “ยาล้วนมากพอแล้ว เจ้านายจะกลั่นอีกหรือไม่”

“ไม่แล้ว เก็บตัวมาสองเดือน สมควรออกไปแล้ว”จูนจิ่วพูด นางบรรลุนักจิตชั้นเก้าได้อย่างง่ายดายมาก เพียงแต่ตอนที่บรรลุนักจิตใหญ่นั้น สูญเสียพลังไปไม่น้อย โชคดีที่มีโม่อู๋เยว่อยู่ด้วยและคอยชี้แนะ ก็นับว่าบรรลุได้อย่างราบรื่น

จูนจิ่วย้อนคิดไปถึงสถานการณ์ในตอนนั้น รอยยิ้มที่มุมปากยิ่งทวีความโค้งขึ้น

ตอนนั้นนางเพิ่งจะเก็บตัวฝึกฝนได้เพียงครึ่งเดือน ร่างกายเต็มไปด้วยพลังทิพย์ อีกทั้งยังมีพลังทิพย์ฟ้าดินที่ถูกดึงดูดมาเพื่อย่อยพลังอยู่ไม่ขาด ตีเหล็กตอนร้อน จูนจิ่วกินยาทิพย์ใหญ่เข้าไป

พอยาทิพย์ใหญ่เข้าสู่ร่างกาย ทั้งร่างก็เกิดความร้อนดุจเตาไฟ

ตั้งแต่ยาทิพย์ใหญ่เข้าปากไป พลังก็ถูกส่งจากภายในปากไปยังเส้นลมปราณ ทุกที่ที่แล่นผ่านเหมือนมีไฟร้อนแรงแผดเผา บุกเบิกทะลวงเส้นปราณด้วยพลังที่พุ่งขึ้นถึงขีดสุด เมื่อพลังไปถึงภายในจุดตันเถียน จูนจิ่วรู้สึกได้เพียงแค่ว่าพลังในตันเถียนได้ถูกหลอมละลายไปหมดแล้ว

เสี่ยวอู่รวมจิตเป็นหนึ่งกับจูนจิ่ว เมื่อรับรู้แล้วก็รีบลืมตาตื่นทันที มันร้อนใจกำลังจะพุ่งเข้าไปหาจูนจิ่ว หลังคอของมันก็มีมือหนึ่งยื่นออกมาคว้าเอาไปกดไว้กับอ้อมอก

เสี่ยวอู๋ขู่ฟ่อพองขน “โม่อู๋เยว่เจ้าทำอะไร ปล่อยข้านะ”

“ไปอยู่เงียบๆอีกฝั่ง เจ้าเข้าใกล้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มากไปก็มีแต่จะดึงดูดพลังของนาง ”โม่อู๋เยว่พูด

เสี่ยวอู่“อย่างนี้ไม่ดีหรือ เจ้านายจะได้สบายๆหน่อย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สายตาของโม่อู๋เยว่ก็ละจากร่างของจูนจิ่ว เขาก้มลงมามองเสี่ยวอู่ หรี่ตายิ้มชั่วร้าย “พวกเผ่าเสือขาวน่าจะเข้าใจดี การฝึกฝนไม่มีทางลัดให้เดินได้ และไม่มีคำว่าสบายๆด้วย”

เสี่ยวอู่นิ่งเงียบไม่พูดจา

เหตุผลเหล่านี้มันล้วนเข้าใจ แต่มันเพียงแค่อยากจะช่วยให้จูนจิ่วสบายขึ้นนิดหน่อย ไม่ต้องเหนื่อยมาก ลำบากมาก

เสี่ยวอู่เงยหน้าขึ้นมองไปทางจูนจิ่ว ปล่อยร่างให้อ่อนยวบและหมอบลง

ชาติก่อนเจ้านายไม่ได้มีเพื่อนอะไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงญาติใกล้ชิด ตัวคนเดียวตลอดมา โดดเดี่ยวเดียวดาย ปกติที่พอจะเชื่อใจและพูดคุยได้ก็มีแต่มัน แต่มันในตอนนั้นไม่มีร่างจริงเป็นตัวเป็นตน ให้เจ้านายได้กอดหรือหอม

ชาตินี้ มันหาร่างกายที่เหมาะสมที่สุดให้กับเจ้านายได้ มันเองก็มีร่างจริงเป็นของตัวเอง เจ้านายยังมีเพื่อนและคนสนิท แต่ว่า เจ้านายก็ยังคงลำบากเช่นนี้ เสี่ยวอู่คิดถึงตรงนี้ ก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมากะทันหัน ไม่ชอบใจ

“แต่ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่จำเป็นต้องใช้ทางลัด นางมีข้าก็พอแล้ว”โม่อู๋เยว่พูดขึ้นอย่างกะทันหัน

พอเสี่ยวอู่ได้ยินความไม่ชอบใจ และความเศร้าใจอะไรนั่นก็ปลิวหายเป็นปลิดทิ้งทันที ขู่ฟ่อกางกรงเล็บ ดวงตาแมวจ้องเขม็งไปยังโม่อู๋เยว่อย่างโมโห เจ้านายเก็บตัวฝึกฝนยังจะมาหยอกล้ออีก โม่อู๋เยว่ยังมีเกียรติอยู่หรือไม่

ถัดมา มันเห็นเพียงโม่อู๋เยว่ยกมือขึ้นไปหมุนรอบตัวจูนจิ่วสร้างค่ายกลไปรอบๆ ทันใดนั้น พลังฟ้าดินก็เกิดการเปลี่ยนแปลง พลังทิพย์ที่พุ่งเข้ามามีความบริสุทธิ์เข้มข้นมากขึ้น ค่อยๆรวบรวมพลังทั้งหมดจนเกิดเป็นเหมือนกับทะเลสาบพลังทิพย์ขึ้นในห้อง จูนจิ่วนั่งอยู่ตรงกลาง สีหน้าที่แดงก่ำเห็นได้ชัดว่าอุณหภูมิลดลงไปเยอะมากแล้ว

เสี่ยวอู่ก็รู้สึกสบายตัวมาก มันมองโม่อู๋เยว่อย่างประหลาดใจ “นี่คืออะไร”