บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 465

มีเพียงคนตระกูลเหยียนที่สามารถใช้ได้

ตู๋กูชิงขยับนิ้วมือ ใช้พลังทั้งหมดที่มีในร่างกายเพื่อควบคุมไม่ให้ตนเองกำมือจนแน่น และแย่งชิงเอากุญแจเวลาไป เขาสูดลมหายใจลึกๆ แล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมา เงยหน้ามองไปทางจูนจิ่ว ตู๋กูชิงเผยรอยยิ้มจริงใจลึกซึ้ง “ไม่ผิด นี่คือกุญแจเวลาจริงๆ มีเพียงมันที่จะสามารถทำให้หุยสู้ของข้าหมุนวนได้ด้วยตัวของมันเอง ”

ตู๋กูชิงกางมืออีกข้างหนึ่งออก เขาหยิบเอาหุยสู้ออกมา

เอาของสองสิ่งออกมาเปรียบเทียบกัน จึงจะสามารถดูให้แน่ใจได้ว่า พวกมันมาจากแหล่งกำเนิดเดียวกัน เมื่อเข้าใกล้กัน หุยสู้กำลังหมุนวนขึ้นเองแต่กุญแจเวลากลับสงบนิ่งไร้ปฏิกิริยาใดๆ

ตู๋กูชิงยิ้มบางๆอธิบายถึงปฏิกิริยาของตัวเองเมื่อครู่ “ข้าตื่นเต้นเกินไปหน่อย หวังว่าจะไม่ทำให้เจ้ารู้สึกตกใจ”เขายื่นมือออกไป ควบคุมความเจ็บปวดราวกับมีเลือดไหลหยดออกมาในใจยื่นกุญแจเวลาคืนกลับไปให้จูนจิ่ว

ตอนนี้ยังมีใครที่เจ็บปวดไปกว่าเขา

อยากหาก็หาไม่เจอ ของล้ำค่าที่ตนเองเฝ้าคิดถึงทุกเมื่อเชื่อวัน แต่เพราะเขาไม่สามารถใช้งานมันได้ จึงต้องจำใจคืนกลับไป

ขณะเดียวกัน ตู๋กูชิงก็อดที่จะรู้สึกโชคดีไม่ได้ โชคดีที่จูนจิ่วยังมีชีวิตอยู่ ไม่ได้ถูกฆ่าตายเสียก่อน ไม่เช่นนั้นเขาได้กุญแจเวลามาก็ไร้ประโยชน์ ถ้าจะได้มาก็ต้องได้ทั้งของล้ำค่าและคนมาพร้อมกัน ตู๋กูชิงยิ้มมองจูนจิ่ว ลึกลงไปในแววตามีพลังแห่งความแน่วแน่ที่จะได้มา ความปรารถนาหมุนวนดุจหลุมดำ

เขาต้องได้มาแน่

จูนจิ่วเก็บกุญแจเวลากลับไป นางเอ่ยด้วยเสียงเรียบๆว่า “ตอนที่แม่ข้ามอบหุยสู้ให้ท่าน นางพูดอะไรบ้าง ตอนนั้นนางคงยังไม่ได้ตั้งครรภ์ข้า”

“แน่นอนว่าไม่ได้พูดคุยกันในตอนนั้น ตอนนั้นแม่เจ้าก็แค่ชื่นชมข้า จึงได้มอบหุยสู้ให้ข้าเป็นของขวัญ แต่หลังจากนั้น นางถูกคนของชั้นกลางสามชั้นจับตัวกลับไป ตอนที่ข้าได้พบกับนางเป็นครั้งสุดท้าย นางบอกถึงการมีตัวตนอยู่ของเจ้า อีกทั้งยังบอกว่าให้หุยสู้เป็นของแทนคำมั่นสัญญา หวังว่าข้าจะดูแลเจ้าให้ดี ”ตู๋กูชิงพูด

จูนจิ่วเลิกคิ้ว “ท่านก็ตอบตกลงเลยหรือ”

“ข้าให้เคารพต่อคุณหนูม่านตง คำขอร้องของนางข้าต้องตอบตกลงอยู่แล้ว หรือว่า จูนจิ่วเจ้าไม่อยากจะแต่งงานกับข้าสักนิดเลยหรือ”ตู๋กูชิงเปลี่ยนเรื่องหันมาถามจูนจิ่วแทน สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจนใจและเจ็บปวด ไม่ว่าใครมองแล้ว ก็คงอดที่จะเชื่อไม่ได้ว่าความรู้สึกที่เขามีต่อจูนจิ่วนั้นมันลึกซึ้งมากแค่ไหน จริงจังมากเท่าใด

แต่ไม่ใช่ความรู้สึกของคนที่เพิ่งจะเคยพบเจอกันไม่กี่ครั้ง พูดตามความจริง แม้แต่จูนจิ่วยังรู้สึกเชื่อความรู้สึกของตู๋กูชิงขึ้นมาเล็กน้อย

ฝีมือการแสดงของตู๋กูชิงนั้นลึกล้ำมาก ถ้าไม่ใช่เพราะจูนจิ่วมีชีวิตมาแล้วก่อนหน้านี้ชาติหนึ่ง เดิมเป็นคนหัวสูงให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ภายนอกเป็นอันดับหนึ่ง ไม่แน่ก็อาจจะถูกตู๋กูชิงทำให้หวั่นไหวแล้วก็ได้ แต่น่าเสียดายมาก นางไม่ได้หวั่นไหวใดๆเลย

“ใช่”จูนจิ่วมองสีหน้าของตู๋กูชิงที่เปลี่ยนไปอย่างเย็นชา

นางพูดต่อไปว่า “ข้าไม่ได้ชอบท่าน ท่านวางใจได้ แม้ไม่สามารถทำตามสัญญาแต่งงานให้สำเร็จได้ ข้าก็ไม่คิดจะเก็บหุยสู้คืนมา นั่นเป็นสิ่งที่แม่ข้ามอบให้ท่านก็เท่ากับเป็นของท่าน ถ้าท่านต้องการชดเชยให้ข้าจริงๆละก็ เช่นนั้นก็รีบหาทางพาข้าไปพบกับแม่ของข้าให้เร็วที่สุด”

สีหน้าของตู๋กูชิงเขียวคล้ำ แล้วก็ต้องแสดงให้เนียนจนจบ พยักหน้ายิ้มบางๆพูดว่า“ได้”

พูดจบ เขาเก็บหุยสู้แล้วก็กล่าวลาง่ายๆ หมุนตัวจากไปทันที ถ้ายังไม่ไปอีก ตู๋กูชิงเกรงว่าตนเองจะฝืนต่อไปไม่ไหวที่จะใช้กำลังกับจูนจิ่ว นั่นเป็นความคิดที่แย่ที่สุด

“เจ้าหนุ่มที่เอาแต่สร้างความรำคาญในที่สุดก็ไปซะที เมื่อครู่ข้าได้จ้องมองทุกการกระทำของเขาอย่างไม่ละสายตา แม่นางจูนอยากจะถามอะไรข้า”ตู๋กูชิงเพิ่งจะเดินออกไป เหลิ่งยวนก็ไหวตัวมาอยู่ตรงหน้าจูนจิ่วอย่างรวดเร็ว

จูนจิ่วมองไปทางเขา พูดว่า “ตอนที่เขาได้หุยสู้กับกุญแจเวลาทำอะไรไปบ้าง”

จูนจิ่วเห็นเองกับตาก็จริง แต่พลังของนางไม่เพียงพอ ดูไม่ออกถึงการกระทำของตู๋กูชิง แต่เหลิ่งยวนนั้นมีพลังที่แข็งแกร่งกว่าตู๋กูชิง เขารู้

เหลิ่งยวนได้ยินคำพูดนี้ เรียบเรียงคำพูดแล้วค่อยตอบออกไปว่า “เขาฝึกฝนวิชากาลเวลา หุยสู้ที่อยู่ในมือของเขามาจากแหล่งกำเนิดเดียวกันกับกุญแจเวลาที่อยู่กับท่าน เขาน่าจะเรียนรู้วิชากาลเวลามาจากหุยสู้ แม้ว่าจะเป็นเพียงวิชาลับที่เข้าใจได้ง่ายก็ตาม แต่เพราะเป็นเวลา จึงร้ายกาจและอันตรายมาก ”

จูนจิ่วแววตาขรึมลง “ข้าเข้าใจแล้ว”

ซิงโล่เฉินเป็นคนของตู๋กูชิงนั่นเอง