บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 467

ลี่หยุนซูที่เป็นคุณหนูใหญ่ของตำหนักไท่หวง ลูกสาวซึ่งเป็นทายาทโดยตรงของเจ้าตำหนัก การเดินทางมีรถม้าห้าตัวเพื่อแสดงสถานะของตนเอง ทุกที่ที่ผ่านคนที่เดินไปมาต่างต้องถอยและทำความเคารพ

ลี่หยุนซูมองไปทางจูนจิ่วและพูดว่า “ในตำหนักไท่หวงมีการแบ่งตำแหน่งชัดเจน สูงสุดคือเจ้าตำหนัก ถัดมาคือผู้อาวุโส ต่อมาก็เป็นผู้ดูแลกับลูกศิษย์ และคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในตำหนักไท่หวง ก็เหมือนกันกับสามเมืองในสำนักศึกษาทั้งสาม ล้วนเป็นลูกหลานของชาวตำหนักไท่หวงที่อยู่มาหลายชั่วคน และมีจำนวนน้อยที่ย้ายเข้ามาด้วยความสามารถของตัวเอง ”

จูนจิ่วพยักหน้าเรียบๆ

“เจ้าชื่อจูนจิ่วใช่หรือไม่ ข้าขอเรียกเจ้าว่าน้องจูนได้หรือไม่ แล้วก็ ข้าควรจะขอโทษเจ้าเรื่องวันนั้นที่เข้าใจเจ้าผิดไป ยังลงมือลอบทำร้ายเจ้าด้วย”ได้ยินลี่หยุนซูเอ่ยขอโทษ จูนจิ่วก็เลิกคิ้วขึ้นหันกลับไปมองนาง

ลี่หยุนซูยิ้มอย่างอายๆอยู่บ้าง “ข้าคิดว่าเจ้าชื่นชอบพี่ตู๋กู ดังนั้นจึงไม่ค่อยเป็นมิตรกับเจ้า แต่ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าเป็นเพียงเพื่อนของพี่ตู๋กู ไม่ใช่ศัตรูของข้า ”ลี่หยุนซูพูดอย่างตรงไปตรงมา ยังมีแววไร้เดียงสาอยู่นิดๆ

เดาว่าสถานะของนาง คงถูกเลี้ยงดูมามีชีวิตที่อยู่ดีกินดีตั้งแต่เล็ก ไม่เคยเผชิญลมฝน นี่ก็เป็นเรื่องปกติ

ยิ้มเย็น จูนจิ่วมองลี่หยุนซูอย่างล้อเล่น “เจ้าชื่นชอบตู๋กูชิงขนาดนั้นเชียว”

“แน่นอน ตั้งแต่ข้าเห็นพี่ตู๋กูตั้งแต่แวบแรก ข้าก็ได้ตัดสินใจแล้วว่าจะแต่งงานเป็นภรรยาของเขา แต่ว่าก่อนหน้านี้พ่อข้าไปพูดเรื่องหมั้นหมายกลับถูกปฏิเสธ พี่ตู๋กูบอกว่าเขาไม่ใช่คนที่ดีที่สุดสำหรับข้า แต่ข้าไม่มีทางละทิ้งอย่างแน่นอน”ลี่หยุนซูพูดถึงเรื่องที่ตู๋กูชิงปฏิเสธก็มีความเจ็บใจอยู่บ้าง แล้วตอนพูดถึงความแน่วแน่ของตัวเองน้ำเสียงก็หนักแน่นมั่นคงขึ้น

จูนจิ่วเคยเห็นสีหน้าเช่นนี้บนใบหน้าของคนอื่น นั่นคือรักที่ลึกซึ้ง นอกจากคนที่รักแล้วก็จะไม่แต่งกับใคร

แต่เสียดาย เสี่ยวอู่พูดในใจ “แต่เสียดายที่ลี่หยุนซูตาบอด ที่ไปถูกตาต้องใจหมาป่าหางโตอย่างตู๋กูชิงเข้า”

“ใช่สิ น่าเสียดาย”จูนจิ่วพูดออกไปโดยตรง ลี่หยุนซูก็ได้ยิน

นางมองจูนจิ่วอย่างประหลาดใจ ถามอย่างสงสัยว่าเสียดายอะไร

มือลูบใต้คาง จูนจิ่วพิงอยู่ที่ผนังรถอย่างเกียจคร้าน นางยิ้มบางๆ น้ำเสียงเกียจคร้านแฝงแววชั่วร้ายอวดดีอยู่นิดหน่อย จูนจิ่วพูดว่า “เสียดายคนงามเช่นเจ้า เหมาะสมที่จะพบที่ดีกว่านี้จริงๆ บางทีเจ้าอาจจะเปลี่ยนคนที่ชอบเป็นอีกคนหนึ่ง เช่นคนที่มีหน้าตาดูดีกว่าเขา”

จูนจิ่วก็แค่ยกตัวอย่าง แต่ไม่คิดว่าลี่หยุนซูจะมองนางด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง ใบหน้าแดงก่ำ

กะพริบตาปริบๆ จูนจิ่วรู้สึกมึนงงอยู่บ้างเล็กน้อย เอ๋ ทำไมลี่หยุนซูจึงมองหน้านางแล้วหน้าแดง

เสี่ยวอู่ เจ้านายคิดว่าอย่างไรเล่า

“จูนจิ่ว ข้าชอบแค่พี่ตู๋กูคนเดียวเท่านั้น รักคนคนหนึ่งก็ต้องรักเดียวใจเดียว จะให้สองจิตสองใจได้อย่างไร เอาล่ะ มาถึงงานเดิมพันหินทิพย์แล้วพวกเราลงจากรถกันเถอะ”ลี่หยุนซูพูดจบก็หมุนตัว กระโดดลงจากรถม้าก่อน ทิ้งจูนจิ่วที่ยังคงนิ่งอึ้งเบาๆเอาไว้ เพิ่งจะเข้าใจความหมายที่ลี่หยุนซูพูด

จูนจิ่วเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “ลี่หยุนซูคิดว่าข้าแนะนำตัวเองให้นางหรือ”

“เหมียว เจ้านายท่านคงไม่ค่อยเข้าใจ ในเสน่ห์ของตัวเองใช่หรือไม่ ตั้งแต่โม่อู๋เยว่ไม่อยู่ ท่านก็เอาแต่หยอกสาวอยู่เรื่อย”เสี่ยวอู่เลียอุ้งเท้าเอ่ยวิจารณ์ออกมา

ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป ไม่แน่ตอนที่โม่อู๋เยว่กลับมาบนหัวอาจจะมีเขางอกแล้วก็ได้

เหมียว ทำไมคิดแล้วจึงรู้สึกตื่นเต้นจังเลย

เหลิ่งยวน ไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด ข้าได้สั่งการยินหันแล้ว ให้เขาเตือนเจ้านายเงียบๆว่าให้กลับมาเร็วหน่อย หยอกสาวอะไรกัน หยอกแค่เจ้านายของเขายังไม่พอหรืออย่างไร

ลงจากรถม้าแล้ว เงยหน้าก็มองเห็นประตูและลานอันกว้างใหญ่ มีอักษรจ้วนเขียนเอาว่า งานเดิมพันหินทิพย์

ลี่หยุนซูได้ให้คนไปมอบค่าร่วมงานเดิมพันหินทิพย์เป็นหินทิพย์ชั้นที่หนี่งจำนวนสามร้อย นางหมุนตัวกลับมาโบกมือเรียกจูนจิ่ว “น้องจูนจิ่วมาเร็วเข้า รีบเข้าไปกันก่อน ยังจะสามารถเลือกหินต้นกำเนิดดีๆได้ ถ้าเข้าไปสายก็เหลือแค่หินที่รูปร่างลักษณะไม่ดีแล้ว”