บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 470

การมาถึงอย่างกะทันหันของตู๋กูชิง ทำให้เมี่ยวยู่เอ๋อรู้สึกตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างยิ่ง ความคิดแรกของนางคือโกรธจนตัวสั่น หงยิงเจ้าคนโง่ ก็มอบหมายให้นางขัดขวางผางเจียเยว่ไม่ให้ไปรายงานเจ้าตำหนักแล้วไม่ใช่หรือ วินาทีต่อมาเมี่ยวยู่เอ๋อก็ตื่นตระหนกขึ้นมาอีกครั้ง

นางรู้ดีว่าการทรยศหักหลังเจ้าตำหนักจะมีจุดจบอย่างไร เมี่ยวยู่เอ๋อเผยความกลัวออกมา ขอเพียงนางรีบออกจากตรงนี้แล้วหาโอกาสฆ่าปิดปากผู้ดูแลหลี่ ตู๋กูชิงก็ไม่มีทางรู้ว่านางเป็นคนวางแผนนี้ทั้งหมด

แต่ขณะที่มองเห็นตู๋กูชิงเผชิญหน้ากับจูนจิ่ว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน เมี่ยวยู่เอ๋อก้าวขาไม่ออก นางเบิกตากว้าง จ้องเขม็งไปที่พวกเขา

จูนจิ่วยิ้มเย็น ไม่มีความรู้สึกใดๆในรอยยิ้มแม้แต่น้อย นางเอ่ยขึ้นว่า “คำตอบที่น่าพอใจ เจ้าตำหนักตู๋กูหมายถึงอะไร ”

“เจ้าจะได้รู้ตอนนี้เลย”ตู๋กูชิงยิ้มอย่างอ่อนโยนมาก

เขาหมุนตัวรอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปในชั่วพริบตา  ใบหน้าที่อ่อนโยนเผยให้เห็นความโกรธ ชั่วขณะนั้นทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างก็คุกเข่าลงคำนับ สีหน้าตื่นตระหนก โดยเฉพาะผู้ดูแลหลี่กับเหล่าองครักษ์ องครักษ์เหล็กของตำหนักไท่หวง ตกใจจนหน้าซีด พวกเขารับรู้ได้ลึกว่าตัวเองได้ทำอะไรบางอย่างผิดไป

แต่ไม่มีใครคาดคิดว่า คำพูดต่อมาของตู๋กูชิงจะน่าตกตะลึงเช่นนี้

ตู๋กูชิงพูดว่า “ขโมยหรือ ป้ายคำสั่งข้าเป็นคนให้กับจูนจิ่วเอง นางเป็นว่าที่ภรรยาของข้า เป็นว่าที่ฮูหยินเจ้าตำหนักไท่หวง  พวกเจ้าบังอาจดูถูกนางว่าเป็นหัวขโมย ควรได้รับโทษอย่างไร”

“เจ้าตำหนักโปรดอภัย”

น้ำเสียงของตู๋กูชิงเรียบสงบไร้คลื่น แต่มากพอที่จะทำให้คนทั้งหมดมึนงงและตกใจ

โดยเฉพาะว่าที่ฮูหยินเจ้าตำหนักคนนั้น มองอย่างนิ่งอึ้งจนคล้ายรูปปั้นแกะสลัก ผ่านไปชั่วครู่ก็ยังไม่ได้สติ ที่แท้จูนจิ่วก็เป็นว่าที่ภรรยาของตู๋กูชิง

ว่าที่ภรรยา

เมี่ยวยู่เอ๋อตัวไหวเอน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจไม่อยากเชื่อ เป็นไปได้อย่างไร จูนจิ่วจะเป็นว่าที่ภรรยาของเจ้าตำหนักได้อย่างไร ไม่จริงกระมัง นางคงฟังผิดไป นางไม่เชื่อ

มีคนถามแทนเมี่ยวยู่เอ๋อออกไป เป็นลี่หยุนซู

ลี่หยุนซูพุ่งไปตรงหน้าตู๋กูชิง “พี่ตู๋กูท่านพูดอะไร นางเป็นว่าที่ภรรยาของท่าน”

“ใช่ น้องหยุนซูเจ้าช่วยข้าดูแลจูนจิ่ว เชิญนางออกมาเล่นด้วยกัน ขอบคุณ แต่ว่าข้าหวังว่าครั้งต่อไปที่เจ้าจะเชิญนางขอให้บอกข้าสักคำ ให้ข้าได้จัดการส่งคนมาดูแลอย่างเหมาะสม”ตู๋กูชิงก้มหน้ามองลี่หยุนซู ในคำพูดแฝงแววตำหนิติเตียนอยู่ด้วย

ถ้าหากลี่หยุนซูบอกกันสักคำ ก็คงไม่มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ตู๋กูชิงก็ไม่มีทางให้ใครรู้ว่า ที่จริงเขาชื่นชอบเหตุการณ์ไม่คาดคิดในครั้งนี้ ทำให้เขาสามารถบอกกับทุกคนในตำหนักไท่หวงอย่างเปิดเผย ว่าจูนจิ่วเป็นว่าที่ภรรยาของเขา เช่นนี้จูนจิ่วยังจะตอบโต้หรือปฏิเสธได้อีกหรือไม่

ตู๋กูชิงโบกมือ องครักษ์ที่สวมชุดลายปักสีเงินปรากฏตัวขึ้น ลากตัวพวกผู้ดูแลหลี่ออกไป จากนั้นตู๋กูชิงหันไปมองทางจูนจิ่ว “ข้าจะลงโทษพวกเขาให้หนัก ผลของการลงโทษ ผางเจียเยว่จะเป็นคนรายงานเจ้า หินทิพย์ทั้งหมดให้ห่อเอาไว้ข้าจะให้คนส่งไปให้ ตอนนี้ข้าส่งเจ้ากลับไปพักผ่อนดีหรือไม่ ”

“ได้ ”จูนจิ่วพยักหน้าเรียบๆ

เดิมพันหินทิพย์ ถือว่านางได้รับหินทิพย์ที่น่าพอใจแล้ว อีกทั้งยังได้ดูละครดีๆ สามารถเดินทางกลับไปได้แล้ว

ขณะกำลังจากไป นางเดินผ่านร่างลี่หยุนซู ลี่หยุนซูยังคงยืนอึ้งอยู่กับที่ ยังคงไม่ได้สติ อยู่ในความตกใจจนรับความจริงไม่ได้ เห็นอย่างนี้ จูนจิ่วได้แต่ส่ายหน้า ทำไมจึงได้ตาบอดเช่นนี้ นอกจากตู๋กูชิงแล้วจะเป็นอื่นไม่ได้เลยหรือ

ความรักทำให้คนตาบอด เสี่ยวอู่เกาะอยู่ไหล่ของจูนจิ่ว แอบพึมพำเบาๆ

เลิกคิ้ว จูนจิ่วโต้กลับ นางไม่มีทางตาบอด ดูอย่างโม่อู๋เยว่ ดูตั้งแต่เรื่องความงามเรื่องพลังและด้านอื่นๆ  ดวงตานางยังสว่างดีอยู่ ไม่บอดเลยสักนิดเดียว

เสี่ยวอู่ ：ใช่ไม่บอด แต่ตกเข้าไปในหลุมแล้วเหมียว