บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 52

บทที่ 52 ทำไมเจ้าลงมือทำร้ายคน

บนเวที สีหน้าจ้าวเห้อเปลี่ยน อุตส่าห์ใช้เสียงวิจารณ์คุมหยูนจ้งจิ่นไว้ แล้วนี่ใครอีก

ริมฝีปากบางของโม่อู๋เยว่แย้มขึ้น เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์โกรธแล้ว ว่าแต่จ้าวเห้อกับยาปรุงจิตเกี่ยวข้องอะไรกับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หรอ

ที่ชั้นบนหยูนเฉียวหายโกรธ ดวงตาเขาเป็นวาว แปลกใจรีบไปมองที่ราว เป็นแม่นางจูน แม่นางจูนมาเมืองหลวงแล้ว หยูนเฉียวดีใจโบกมือให้จูนจิ่ว เมื่อเห็นจูนจิ่วมองไม่เห็นเขา หยูนเฉียวจึงกลับเข้าไปในห้องส่วนตัว

“ นางเป็นใคร ”

“ ไม่เคยเห็นมาก่อน ทำไมถึงมีคนมาสงสัยอาจารย์จ้าวเห้ออีกคนแล้ว ” ทุกคนมองจูนจิ่วด้วยสีหน้าสับสนสงสัย

อายุไม่เกินสิบสามสิบสี่ชัดๆ แต่กลับมีหน้าตาที่น่าตะลึง ที่ทำให้น่าตกใจไปยิ่งกว่านั้นคือท่าทางของนาง หยิ่งผยอง ราวดาบคมออกมาจากในฝัก บริเวณที่ผ่านไม่มีใครกล้าสบตานาง ทุกคนต่างเปิดทางให้โดยอัตโนมัติ

นางเป็นใคร

หลายคนต่างเกิดคำถามขึ้นในใจ เฟิงเทียนฉีกับจูนหยูนเสวี่ยก็เช่นกัน หยูนจ้งจิ่วมีแอบเดาไว้ในใจ เขาเงยหน้าเห็นน้องชายตัวเองเพราะร่างกายอ่อนแอถูกกลุ่มคนขวางอยู่ข้างนอกเข้ามาไม่ได้ แต่ท่าทางที่มองจูนจิ่วแล้วตื่นเต้น ทำให้หยูนจ้าจิ่นได้รับการยืนยัน

“ เจ้าเป็นใคร ” ผู้อาวุโสของสำนักตันเก๋อขมวดคิ้วมองจูนจิ่ว

แม่นางคนนี้ท่าทางแข็งแกร่ง คำพูดที่นางพูดกับจ้าวเห้อเมื่อครู่ อดไม่ได้ที่จะทำให้คนสงสัย

จูนจิ่วเอ่ย “ ข้าเป็นใครหรอ ให้อาจารย์จ้าวเห้อพูดอีกว่า ”

สายตานางเย็นชา แฝงด้วยการดูถูกและเยาะเย้ย จ้าวเห้อถูกนางมองแบบนี้ ก็ถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว ได้สติกลับมา เขาก็กำมัดยืดหลังตรงทันที จ้าวเห้อฝืนทำเป็นสงบนิ่ง เขามองจูนจิ่วด้วยความสับสน

เด็กที่ชื่อจูนจิ่วคนนั้นหรอ

ไม่ ต่างกันเกินไป

เด็กคนนั้นกับแม่นางที่สวยงามคนนี้ จะเป็นคนเดียวกันได้อย่างไร แต่น้ำเสียงปลอมไม่ได้ ยังมีสายตาของนาง ทำให้จ้าวเห้อนึกถึงครั้งแรกที่โดนหักหน้า อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บแป๊บๆขึ้นมา

ใช่นางจริงหรอ

“ เจ้าเป็นใคร สำนักตันเก๋อใช่ที่เด็กอย่างจ้ามาสร้างเรื่องได้หรอ เจ้าให้อาจารย์จ้าวเห้อสาบาน คงไม่ใช่ผู้ช่วยที่หยูนจ้งจิ่นหามาเพื่อใส่ร้ายอาจารย์จ้าวเห้อด้วยกันใช่ไหม ” คำพูดเฟิงเทียนฉีช่วยจ้าวเห้อไว้ทันที

เขาตาลุกวาวขึ้น

เออใช่ เขาทำเป็นไม่รู้จักจูนจิ่วก็ได้ เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ไร้สิทธิ์ไร้อำนาจ จะทำอะไรเขาได้ พูดความจริงออกมา ก็ไม่มีใครเชื่อ แต่เขาสามารถแก้ตัวกลับได้ว่าจูนจิ่วใส่ร้าย

แบบนี้ เขาก็จะยิ่งได้สูตรยาปรุงจิตมาอย่างสง่าผ่าเผย ฮ่าๆๆ เอาตามนี้แหละ

จ้าวเห้อใช้นิ้วชี้จูนจิ่ว เอ่ยด้วยความโกรธ “ เด็กนี่มาจากไหน เจ้าให้ข้าสาบานข้าก็สาบานงั้นหรอ เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ข้าไม่รู้จักเจ้า เจ้าอย่าคิดที่จะใส่ร้ายข้าเช่นคุณชายหยูน ”

“ ที่แท้ก็เป็นการใส่ร้ายอาจารย์จ้าวเห้อ ”

“ ที่แท้ก็เป็นพวกของคุณชายหยูน คุณชายหยูนคนนี้ชั่วร้าย เขาอุตส่าห์คิดว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษ แต่กลับทำเรื่องเช่นนี้ได้ ”

“ ไม่ใช่ได้ไงล่ะ เพื่อแย่งอาจารย์จ้าวเห้อมาทำงานให้เขา กลับหาพวกมาใส่ร้ายอาจารย์จ้าวเห้อด้วยกัน เกินไปจริงๆ ตระกูลหยูนอาศัยอำนาจรังแกคนอื่น โชคดีที่มีองค์รัชทายาทให้ความเป็นธรรม ”

ทุกคนต่างพูดคุยกัน การวิพากษ์วิจารณ์ลุกฮือขึ้นมาอีกครั้ง

จูนเสี่ยวเหลยเห็นดังนี้ อดไม่ได้ที่จะมองหางตาโมอู๋เยว่อย่างเหนียมๆ “ นี่ ที่มากับพี่จิ่วน่ะ ท่านไม่คิดจะช่วยพี่จิ่วหน่อยหรอ ”

“ ช่วยหรอ นางไม่ต้องการ ”

“ ทำไม ” จูนเสี่ยวเหลยตาโตขึ้น พวกเขาทุกคนต่างร่วมมือกันรังแกพี่จิ่ว ทำไมเขาถึงบอกว่าไม่จำเป็น

และในเวลานี้ เสียงร้องครางของจ้าวเห้อดังขึ้น