บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 54

บทที่ 54 แม่สาวน้อยคนนี้โหดมาก

“ ไม่ ไม่ ข้าเป็นนักกลั่นยา พวกเจ้าจะจับข้าไม่ได้ สูตรยาเป็นของข้า ทำไมพวกเจ้าถึงเชื่อนางเด็กเลี้ยงแกะคนนี้ ทำไมไม่เชื่อข้า ”

จ้าวเห้อตะโกนเสียงดัง “ นางเป็นคนขโมย นางขโมยของข้า พวกเจ้าสำนักตันเก๋อเคยยืนยันแล้ว ข้าต่างหากเป็นเจ้าของที่แท้ ”

อย่างไรก็ตามทุกคนมองจ้าวเห้อ ไม่มีความชื่นชมและนับถือก่อนหน้าแม้แต่นิด เหลือเพียงความรังเกียจและดูหมิ่นถึงที่สุด ไม่มีใครเชื่อเขาอีกต่อไป

จ้าวเห้อหวาดกลัวเงยหน้าขึ้น “ องค์รัชทายาท ช่วยข้าด้วย ”

เฟิงเทียนฉีขมวดคิ้ว จ้องมองจ้าวเห้อด้วยสายตาโกรธเย็นชา

จ้าวเห้อคนน่ารังเกียจ ทำให้เขาเลือกคนผิด เกือบเอาเขาเข้ามารับใช้อยู่ด้วย ตอนนี้ขายหน้าขนาดนี้ สายตาคนพวกนั้นที่มองเขาเหมือนกำลังหัวเราะเยาะที่เขามีตาหามีแววไม่ เฟิงเทียนฉีทนไม่ไหวอยากฆ่าจ้าวเห้อด้วยซ้ำ จะช่วยเขาได้ยังไง

จูนหยูนเสวี่ยที่อยู่ข้างๆมืดดำราวก้นหม้อ นางเชื่อจ้าวเห้อ ผลคือถูกหักหน้าจนบวม จ้าวเห้อสมควรตาย

นี่เป็นไปได้ยังไง

ทำไมถึงมาอยู่จุดนี้ได้ เขากำลังจะมีชื่อเสียงทั่วแคว้นเทียนโจ้งอยู่แล้ว ทำไมถึงแพ้ราบคาบได้ ผู้คนละทิ้ง

เพราะจูนจิ่ว

เพราะนางเด็กคนนั้น เพราะนาง เพราะนางที่ทำทุกอย่างให้เป็นแบบ

จ้าวเห้อหันกลับมาอย่างแรง เขาจ้องมองจูนจิ่วด้วยสายตาบ้าคลั่งเคียดแค้น ก่อนที่คนคุ้มกันของสำนักตันเก๋อจะล้อมเขา จ้าวเห้อพุ่งใส่จูนจิ่วเหมือนคนบ้า “ ข้าจะฆ่าเจ้า สูตรยาเป็นของข้า ”

“ ระวัง ”

“ จับจ้าวเห้อไว้เร็ว ”

จูนเสี่ยวเหล่ยตื่นเต้นตาโตขึ้น “ พี่จิ่วระวัง ”

เห็นจ้าวเห้อพุ่งใส่จูนจิ่ว ทุกคนต่างใจเต้นแรงจนแทบทะลุลำคอออกมา คนหนึ่งเป็นคนแก่ร่างใหญ่ อีกคนเป็นเด็กผู้หญิงน่ารักตัวเล็ก ใครเก่งใครอ่อน มองตาเดียวก็มองออก

ระยะใกล้มาก แต่จูนจิ่วกลับไม่ขยับแม้แต่นิด หรือว่าจะกลัวจนโง่แล้ว รีบหลบสิ

แสงสีเงินสะท้อน แยงใส่ตาของทุกคน

“ อ่า ” เสียงกรีดร้องดังขึ้น ไม่ใช่จูนจิ่ว

ทุกคนต่างมองไปดู เห็นจ้าวเห้ออ้าปากร้องคราง เดินถอยหลัง สองมือเขายกขึ้นมาเต็มไปด้วยเลือดไหลนอง มองดูดีๆรู้สึกเสียวหนังหัว เพราะเส้นเอ็นเขาถูกตัดขาด แม้แต่กระดูกก็หัก เหลือเพียงหนังชั้นเดียวเชื่อมไว้

หันมองมาที่จูนจิ่วมุมปากมีรอยยิ้มเยาะ ที่นิ้วมือควงมีดกริชเล่น

โฮ่！

แม่นางน้อยคนนี้โหดมาก

ทุกคนยังไม่ได้สติกลับมาจากความตกใจ ก็เห็นจูนจิ่วเดินไป ยกขาเตะจ้าวเห้อลอย ร่างเล็กกระทัดรัด ระเบิดพลังออกมาทำให้ผู้คนตกใจ จ้าวเห้อกลิ้งออกไปเหมือนถุงผ้าผ้าขี้ริ้ว ตั้งนานก็ลุกไม่ขึ้น

“ ขโมยสูตรยาของข้า มาเป็นของตัวเอง ทำลายสองมือเจ้า เป็นการสั่งสอน ”

จูนจิ่วเดินเข้าไป เท้าเหยียบที่อกจ้าวเห้อ ปลายนิ้วหมุนมีดกริช แสงสีเงินกระจายเลือดสด เลือดหยดลงบนกระโปรงของจูนจิ่วทีละหยดๆ กลายเป็นดอกไม้สีเลือด

จูนจิ่ว “ คนหลอกลวง ใส่ร้ายข้า ลิ้นอันนี้ก็ไม่ต้องใช้อีกต่อไป ”

สายตานางเย็นชากระหายเลือด ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มอันตรายทำให้คนใจสั่น มันอาจจะสวยงาม แต่ก็เป็นดอกกุหลาบอันตราย ที่ทำให้คนไม่กล้าเข้าใจ