บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 55

บทที่ 55 นางถือสามาก

ไม่มีใครเห็นว่าโม่อู๋เยว่ปรากฏตัวมายังไง เหมือนกับว่าได้ยินประโยคนี้ เงยหน้าขึ้นก็เห็นเขาแล้ว

มองแว็บเดียว สวยสยบมาร

แค่แว็บเดียว ทุกคนรู้สึกกลัวจากจิตวิญญาณ ต่างก้มหน้าหลบตาไปตามๆกัน ไม่กล้ามองโม่อู๋เยว่อีก ในใจจำได้แค่ความงามของเขา หรือเรียกได้ว่าสวยนางมาร แต่ไม่มีใครกล้าเอาเขามาเปรียบกับผู้หญิง ในภาพที่มองนั้นมีการข่มขู่แฝงอยู่ น่ากลัวอย่างยิ่ง

เฟิงเทียนฉีกลัวมาก “ เจ้าเป็นใคร ”

โม่อู๋เยว่มองข้ามเขา มองแค่จูนจิ่ว หลังจากปกปิดดวงตาดำแล้ว ยิ่งเหมือนกระแสน้ำวนลึกดูดคนไม่ปล่อย น้ำเสียงเขายั่วยวน “ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มีจิ่วดี คนสวย น้ำเสียงสวย ฉลาด มีฝีมือ โชคดี ชื่อดี พรสวรรค์ดี ”

โม่อู่เยว่พูดคำชื่นชมที่ตัวเองคิดได้ออกมาทั้งหมด แต่ยังขาดอีกสองคำ

จูนจิ่วเสริมขึ้นเอง “ ยังมีเงินเยอะ กับรูปร่างดี ”

โม่อู๋เยว่ : ......

จูนจิ่วหรี่ตามองเขา โม่อู๋เยว่โต้แย้ง นางรีบทำท่ายกขาใส่เขาทันที โม่อู๋เยว่เผยรอยยิ้มมารยอมสงบออกมา “ ใช่ เงินเยอะกับรูปร่างดี ”

เสี่ยวอู่พยักหน้าอย่างจริงจังอยู่ข้างๆ ในฐานะผู้ชื่นชมทุกอย่าง นายท่านดีที่สุด ดีทุกอย่างนี้สร้างขึ้นมาสมบูรณ์แบบสำหรับนายของมัน

ใครจะมีความสมบูรณ์แบบเหมือนนายของมัน

ทุกคนชักกระตุกที่มุมปาก ละอายเหงื่อตก

พูดมาแปดอย่างก่อนหน้าไม่เป็นไร แต่รูปร่างดี สำหรับรูปร่างแบบสนามบินนี้ ตาบอดหรือเปล่า แต่พวกเขากล้าคิดเพียงแค่ในใจ ไม่มีใครพูดออกมาหาเรื่องตาย

คำพูดโม่อู๋เยว่ทำให้จูนจิ่วอารมณ์ดี นางชำเหลืองมองจูนหยูนเสวี่ยกับเฟิงเทียนฉีเล็กน้อย “ มีแค่คนที่จิตใจมืดบอด ถึงจะรู้สึกว่าชื่อนี้ไม่ได้ ”

จูนหยูนเสวี่ยกับเฟิงเทียนฉีสำลักจนพูดไม่ออก

ทุกคนรอบๆกลับพยักหน้าอย่างเงียบๆ เพราะจูนจิ่ว ในใจของทุกคนต่างเปลี่ยนมุมมองใหม่ ที่จวนจูนก็คือที่จวนจูน ท่านนี้ก็เป็นท่านนี้ แต่อย่างไรพวกเขาก็ไม่รู้ว่า ทั้งสองจูนจิ่วก็คือคนคนเดียวกัน

ไม่รู้ตอนที่ซั่งกวนอี่หรงรู้ว่าแผนการชั่วร้ายของตัวเอง เพราะจูนจิ่วสวนกลับแบบนี้ หลังจากคนในเมืองหลวงวิพากษ์วิจารณ์น้อยลงมาก จะโกรธจนกระอักเลือดออกมาไหม

ถ้าเขาจะกระอักเลือด จูนจิ่วก็เต็มใจที่จะเห็นเขากระอักด้วยตาตัวเอง

เมื่อเห็นจูนจิ่วกำลังเดินไป เฟิงเทียนฉีรีบเอ่ยขึ้น “ ช้าก่อน ไม่รู้ว่าแม่นางจูนจิ่ว....”

เฟิงเทียนฉีฝืนเอ่ยปากพูดลำบาก เพราะชื่อนี้ เหมือนกับสวะที่เขารังเกียจไม่มีผิด แต่แม่นางตรงหน้าของเฟิงเทียนฉี ยากที่จะซ่อนความน่าตื่นตาตื่นใจ

เขาเผยรอยยิ้มที่อ่อนน้อมถ่อมตนออกมา “ ข้าอยากจะขอโทษความเข้าใจผิดเมื่อครู่ แม่นางจูนจิ่วจะให้เกียรตินั่งสักหน่อยไหม ”

“ ไม่ ข้าไม่สนใจคนโง่ตาบอด ” จูนจิ่วตอบอย่างเย็นชา

นางไม่มองเฟิงเทียนฉีแม้แต่นิด แต่กลับหันไปมองผู้อาวุโสของสำนักตันเก๋อ ยักคิ้วเอ่ยขึ้น “ ไม่ใช่จะขึ้นทะเบียนหรอ ”

“ ใช่ๆ เชิญตามข้ามา ” ผู้อาวุโสของสำนักตันเก๋อหันเดินนำทางไป

จูนจิ่วหันมองโม่อู๋เยว่ “ เราไปกันเถอะ ”

“ ไป ”

โม่อู๋เยว่ยิ้ม เขาชอบที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดว่าเรา

พวกเขาเดินลงจากเวทีไปโดยไม่หันหลังกลับ ทุกคนมีเพียงความนับถือและชื่นชมในตัวจูนจิ่ว ปฏิเสธรัชทายาทอย่างไม่มีเบื่อใยแบบนี้ น้อยมาก

จูนหยูนเสวี่ยโกรธเดินเข้าไป ฝืนทำตัวสง่างาม นางถามเฟิงเทียนฉี “ องค์ชาย ท่านเชิญนางทำไม ”