บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 56

บทที่ 56 ก้าวเข้าสู่จุดสูงสุดของชีวิต

แบ่งสองส่วนแปด แปดส่วนยังคงเป็นคงจูนจิ่ว เขาคนประมูลได้สองส่วน การแบ่งแบบนี้เป็นการแบ่งที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

หยูนจ้งจิ่นวางจอกเหล้า มองจูนจิ่วด้วยคิ้วที่ขมวดแล้วพูดขึ้นว่า “แม่นางจูนจิ่ว ตระกูลหยูนของเราตั้งแต่เปิดประมูลมายังไม่เคยมีแบบนี้ ความสามารถทางการแพทย์ของเจ้าข้าไม่สงสัย แต่แปดส่วนสองนี้ยากที่จะตกลง”

“ต่อไปยาของข้าจูนจิ่ว จะให้ประมูลขายโดยตระกูลหยูนของเจ้าเท่านั้น” จูนจิ้วยิ้มพูด “แบบนี้เพียงพอไหม?”

ให้ตระกูลหยูนเท่านั้นที่สามารถประมูลขาย

หยูนจ้งจิ่นหวั่นไหว จากยาปรุงจิต ก็ทำให้รู้ว่าความรู้ทางการแพทย์ของจูนจิ่วนั้นล้ำเลิศมาก แม้แต่ผู้อาวุโสของสำนักตันเก๋อยังโดนจูนจิ่วจับผิด อนาคตของนางไม่จบเพียงเท่านี้แน่

แต่แบ่งแปดส่วนสองช่าง......

หยูนเฉียวพูดทำลายความคิดของหยูนจ้งจิ่นว่า “พี่ชาย ข้าคิดว่าแบบนี้ก็ดีแล้วนะ ยาของแม่นางจูนล้ำเลิศไม่มีที่ติ ไม่ทำให้เราขาดทุนแน่นอน พี่ชายเจ้ารีบตกลงเลย ต้องเซ็นสัญญาเลยไหม? ข้าจะไปเอามา”

หยูนจ้งจิ่นทำปากบูดเบี้ยว หันหัวไปมองหยูนเฉียว น้องชายคนนี้เก็บมาหรือเปล่า?

แต่หยูนจ้งจิ่นไม่รู้ว่าหยูนเฉียวพูดถูก เขาร่วมมือกับจูนจิ่ว ไม่มีทางขาดทุนแน่นอน

ในอนาคต ยาของจูนจิ่วจะทำให้เขากับกิจการงานประมูลของตระกูลหยูนมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วสิบทิศ จนถึงทั่วโลก ยาของหมอเทวดาจูนจิ่ว สามารถหาซื้อได้ในร้านขายยาของตระกูลหยูนเท่านั้น เพียงเท่านี้ก็ทำให้เป็นที่นิยมของคนทั่วทุกสารทิศ ที่จะมาห้อมล้อมเพื่อซื้อยาของหมอเทวดาจูนจิ่ว

แต่หยูนจ้งจิ่นไม่มีญาณที่สามารถรู้ถึงอนาคต เขาจึงยังคงลังเล “เหตุใดแม่นางจูนจิ่วถึงเลือกตระกูลหยูนของเรา?”

“เพราะข้ารู้จักหยูนเฉียว เพราะตระกูลหยูนของพวกเจ้าเป็นคู่อริของตระกูลจูน” จูนจิ่วพูดขึ้นน้ำเสียงเรียบเฉย

ประโยคทำให้หยูนเฉียวดีใจอย่างมาก ประโยคที่สองทำให้ทั้งสองพี่น้องต่างก็อึ้งไปเลย

นี่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาเป็นอริกับตระกูลจูน?

เดี๋ยวนะ จูนจิ่วแซ่จูนนี่ อีกอย่าง จูนจิ่ว คนขี้ขลาดตาขาวของบ้านตระกูลจูนคนนั้นก็ชื่อนี้ไม่ใช่หรือ? และคนขี้ขี้ขลาดตาขาวคนนั้นก็ถูกทิ้งส่งให้ไปอยู่เมืองเฟิงหลัว ตามที่หยูนเฉียวพูดมา จูนจิ่วช่วยชีวิตเขาก็ตอนที่อยู่เมืองเฟิงหลัว

หยูนจ้งจิ่นกับหยูนเฉียวมองหน้ากัน พวกเขาดูเหมือนรู้ความลับอะไรบางอย่างขึ้นมาทันที

ทั้งสองชนแก้วกันเงียบๆ จอกนี้ช่างบาดคอยิ่งนัก หยูนจ้งจิ่นดื่มคือเหล้า หยูนเฉียวร่างกายเพิ่งฟื้นฟูจึงดื่มน้ำชาแทน

จูนจิ่วพูดขึ้นว่า “ตัดสินใจได้หรือยัง? ถ้าตกลง ความร่วมมือนี้ก็จะเริ่มต้นได้ตั้งแต่บัดนี้ คุณชายหยูนวางใจได้ ข้าจูนจิ่วไม่มีทางทำให้เจ้าขาดทุนแน่นอน”

“เหมียว เหมียว”

เสี่ยวอู่แอบดื่มเหล้าไปหนึ่งจอก นอนเมาออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดจูนจิ่ว พอได้ยินคำพูดของจูนจิ่ว ก็ส่งเสียงเหมียว เห็นด้วยอย่างมึนๆ เมาๆ

ร่วมมือกับเจ้านายของเขา มีคนไหนที่จะไม่ร่ำรวยเป็นเศรษฐี จนถึงจุดสูงสุดของชีวิต? ร่วมมือกับเจ้านาย เป็นอะไรที่ถูกต้องแล้ว หากไม่ร่วมมือมีแต่คนบ้า

จูนจิ่วได้ยินเสียงของเขา ยิ้มแล้วยื่นมือไปลูบคางเสี่ยวอู่ ทางเสี่ยวอู่ก็เงยหัวออดอ้อน สายตาแมวสบกับสายตาโม่อู๋เยว่ ร่างแมวบางตัวถึงกับแข็งทื่อ

เหมือนดั่งโดนไฟช็อต เสี่ยวอู่รีบลุกขึ้นมา นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านข้างจูนจิ่ว การกระทำอย่างกะทันหันนี้ทำให้จูนจิ่วมองดูเสี่ยวอู่ ทำไมถึงไปอย่างกะทันหัน?

เสี่ยวอู่เขารู้สึกได้ถึงแรงอาฆาต จนร่างสั่นเทาไปทั้งตัว

ในตอนนี้ หยูนจ้งจิ่นก็ตัดสินใจ หยูนเฉียวไปเอาพู่กันหมึกกับกระดาษด้วยตัวเอง ให้หยูนจ้งจิ่นเขียนสัญญาลงนามสองฉบับ ให้หยูนจ้งจิ่นกับจูนจิ่วถือ คนล่ะหนึ่งฉบับ

หยูนจ้งจิ่นมองดูจูนจิ่วสองคำบนกระดาษ ยกพู่กันเขียนอย่างคล่องแคล่ว วาดเขียนอย่างมั่นใจสง่างาม เป็นไปอย่างที่พูด

เขาไม่เพียงมองดูจูนจิ่ว ยังถามขึ้นอย่างที่ในใจคิดสงสัยว่า “แม่นางจูนจิ่ว เจ้ากับตระกูลจูนเมืองด้านตะวันออกเกี่ยวข้องอะไรกัน?”

ได้ยินแล้ว หยูนเฉียวแทบกลั้นหายใจ มองจูนจิ่วอย่างตื่นเต้นและร้อนใจ