บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 59

บทที่ 59 อย่าคิดแงะกำแพงข้า

ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามทำนองคลองธรรม พัฒนาไปในทางที่ดี นอกจาก.....แมวขนมในอ้อมกอดเขา

จูนจิ่วเอามือเท้าคาง ถามเสี่ยวอู่อย่างสงสัยว่า “เจ้าเป็นอะไรไป?”

ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในจวนโม่ เสี่ยวอู๋ก็ออดอ้อนอย่างน่าสงสารทุกวัน ไม่อย่างนั้นก็จะท่าทางเหงาๆ หงอยๆ บางครั้ง จูนจิ่วยังคิดอยู่ว่าจะพาแมวของตนไปหาจิตแพทย์ เสียดายที่นี่ไม่ใช่หัวเซี่ย ไม่มีจิตแพทย์

เสี่ยวอู่อ่อนปวกเปียกกลายเป็นแมวขนม ท่าทางน่าสงสาร “เจ้านาย พวกเราย้ายออกไปดีไหม?”

“ทำไมล่ะ?” จูนจิ่วสงสัย

“โม่อู๋เยว่เป็นคนไม่ดี เขารังแกเสี่ยวอู่ และยังคิดมิดีมิร้ายกับเจ้านายด้วย เจ้านายเก่งขนาดนี้ ไม่มีความจำเป็นต้องให้โม่อู๋เยว่ช่วยเหลือเลย”

พูดถึงโม่อู๋เยว่ เสี่ยวอู่รีบมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที เขาลุกขึ้น แยกนิ้วอยู่บนโต๊ะ “เจ้านายพวกเรากำจัดเขาทิ้ง วางยาก็ได้”

จูนจิ่ว “...............”

แมวของนางเหมือนจะป่วยหนักไม่เบา

เสี่ยงอู่ยังคงคิดหาเสนอแนวทาง “ในเมื่อสู้ไม่ไหว แต่เราสามารถวางยาได้ วางยาถ่ายดีไหม? แบบนี้เมื่อร่างกายเขาไม่สบายก็จะสู้เจ้านายไม่ได้ เริ่มจากต่อยเขาก่อน แล้วเราก็หนีไปดีไหม?”

จูนจิ่วยื่นมือ แมวขาวน้อยรีบล้มลง เผยหนังท้องขาวๆ ให้จูนจิ่วลูบคลำ แววตาของเขายังคงมองรอคำตอบของจูนจิ่วอย่างมีความหวัง

ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมเสี่ยวอู่ถึงไม่ชอบโม่อู๋เยว่ แต่ จูนจิ่วถอนหายใจ “เสี่ยวอู่ ข้าเสียเปรียบแล้ว”

“เหมียว?”

“เจ้าเห็นเจ้านายของเจ้าเสียเปรียบ จะไม่เอาคืนแล้วจากไปหรือ?” จูนจิ่วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

นางเรียกโม่อู๋เยว่ว่าอาจารย์ จะต้องไม่เรียกเปล่า

เสี่ยวอู่หงอยอย่างไร้ชีวิตชีวา อยู่ที่หัวเซี่ยคนที่เอาเปรียบเจ้านาย ถ้าไม่ตายอย่างทรมานก็จะสูญสิ้นทรัพย์สินจนหมดเนื้อหมดตัว ต่อให้ลองคิดว่าโม่อู๋เยว่จะตกอยู่สภาพแบบไหนถึงจะสะใจ แต่ก็ล้วนเป็นไปไม่ได้

เขามีความกังวลเป็นครั้งแรก เจ้านายของตนสู้โม่อู๋เยว่ไม่ได้

และแล้วแมวน้อยก็ครุ่นคิดอย่างหนัก นอนก็นอนไม่หลับ ดึกดึนเที่ยงคืนปีนออกจากหน้าต่าง เอาซากศพหนูไปทิ้งที่หน้าประตูโม่อู๋เยว่เป็นตัวที่สามสิบแปด

เหมียว โม่อู๋เยว่อย่าคิดว่าจะได้อยู่อย่างมีความสุข

และครั้งนี้ ก็มีเสียงต่ำแหบๆ ของผู้ชายดังขึ้นว่า “สนุกไหม?”

“เหมียว” เสี่ยวอู่ขนพองคิดอยากหนีขึ้นมาทันที

แสงหนึ่งฟาดผ่าน พื้นดินตรงหน้าเสี่ยวอู่ ทิ้งร่องรอยคมดาบไว้

ขนเสี่ยวอู่ยิ่งพอง ไม่ได้กลัว แต่โกรธจัด โม่อู๋เยว่ลงมือจริงๆ เมื่อกี้หากเขาไม่ฉลาดพอแล้วหลบทัน ป่านนี้คงโดนฆ่าตายแล้ว

ร้องเรียกอย่างโกรธแค้น แสงขาวฟาดผ่าน แมวสูงสองเมตรปรากฏอยู่ในจวน เสี่ยวอู่ยกนิ้วฟาดไปทางโม่อู๋เยว่อย่างสุดแรง อดทนไว้ไม่ไหวแล้ว เขาจะจัดการกับโม่อู๋เยว่ กัดเขาให้ตาย

และแล้วความคิดของแมวก็เหมือนดั่งฝันหวาน ความจริงแล้วช่างน่าอดสู

ปัง

ใบหน้าล้มลงแนบกับพื้น เมื่อคลานขึ้นมาใบหน้าก็เปื้อนเต็มไปด้วยขี้ดิน เสี่ยวอู่มองดูตัวเองที่ซ้ายนูนๆ ขวานูนๆ ร้องเรียกเหมียวเหมียวด้วยเสียงอันโกรธแค้นเป็นที่สุด

มองดูในจวน โดนเขาทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี มีเพียงเรีอนของจูนจิ่ว มีแสงสีทองปกคลุมไว้อย่างปลอดภัย ประกายแสงบดบังเสียงรบกวนทุกอย่าง ไม่ส่งผลรบกวนจูนจิ่วนอนหลับ

“เหมียว” เสี่ยวอู่เงยหน้ากระโจนเข้าหาโม่อู๋เยว่