บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 61

บทที่61ก้าวเข้าตระกูลจูนอย่างภาคภูมิ

ก่อนผู้เฒ่าจะเอ่ยปากยังตั้งใจมองซ้ายมองขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครแอบฟังแล้วค่อยย้ายเก้าอี้ไปนั่งใกล้ๆจูนจิ่วเสี่ยวอู่ที่กำลังสะลึมสะลือลืมตาขึ้นเมื่อเห็นผู้เฒ่าไม่ได้มีเจตนาร้ายก็กลับไปนอนอุดอู้ต่อ

จูนจิ่วมองผู้เฒ่าอย่างครุ่นคิดนิ่งเงียบงันชั่วครู่แล้วเอ่ยปากขึ้น“ก่อนจะกล่าวอะไรข้าผู้เฒ่าขอเล่าเรื่องให้สาวน้อยเจ้าฟังซักเรื่องหนึ่ง”

“เอาสิท่านเล่าเลย”

“ข้ามีลูกสาวตัวเล็กคนหนึ่งเกิดมาก็หมั้นกับเจ้าเด็กน้อยอีกคนลูกสาวคนนี้ก็คือตัวเจ้าเจ้ารู้ใช่ไหม？เดิมทีข้าผู้เฒ่าคาดคิดไว้เขาทั้งสองเมื่อเติบโตก็จะได้ครองคู่กันเป็นฉไนใครจะรู้ได้ไอ้ตระกูลจูนนี่มันช่างชั่วช้านัก!”

ผู้เฒ่าขมวดคิ้วขมึงตาพ่นลมด้วยความโกรธโมโหจนเครากระเพื่อมไปมา

เขาเล่าต่อด้วยอารมณ์โกรธ“พวกเขารังเกียจหาว่าเจ้าตัวเล็กเจ้าไม่คู่ควรแล้วยังอยากจะให้แต่งกับเจ้าตัวเล็กอีกคนทั้งยังคิดแผนชั่วร้ายมาทำร้ายเจ้าตัวเล็กเจ้า!”

“เจ้าตัวน้อยช่างน่าเวทนานักไม่มีทั้งบิดามารดายังโดนพวกมันกลั่นแกล้งไม่มีทางสู้แล้วยังโดนแย่งคู่หมั้นไปอย่างนี้อีกเจ้าดูสิมันช่างน่าโมโหนักข้าผู้เฒ่ากลับมาครั้งนี้เพื่อจะถามอย่างจริงจังหัวจิตหัวใจของพวกมันถูกกลืนหายไปหมดแล้วใช่ไหม”

จูนจิ่ว“........”

จูนจิ่วไม่ได้เปล่งเสียงอะไรผู้เฒ่ายังเอ่ยถามนางอีก“สาวน้อยเจ้าบอกข้าสิข้าผู้เฒ่าพอเจอพวกมันแล้วจะสั่งสอนพวกมันยังไงดี”

ในที่สุดจูนจิ่วก็แสดงท่าทีออกมาบ้างนางกระพริบตาหลายครั้งมองมายังผู้เฒ่าด้วยสายตาเย็นชาจูนจิ่วตั้งใจพิจารณาผู้เฒ่าจากหัวจรดเท้า

พิจารณาแล้วจูนจิ่วก็หรี่ตาลงนางยังคงลูบเจ้าแมวอยู่แล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่ใส่ใจนัก“ท่านจะสั่งสอนพวกเขาได้หรือ？”

“ได้แน่สิ!เจ้าเด็กเมื่อวานซืนพวกนี้ทำเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ได้ข้าผู้เฒ่าจะสั่งสอนพวกมันแน่เชียวข้าผู้เฒ่าจะต้องออกรับแทนเจ้าตัวน้อย!ถามพวกเขาให้รู้เรื่อง”

“ท่านกับเจ้าตัวน้อยนั้นเกี่ยวข้องกันอย่างไรหรือ？”จูนจิ่วเอ่ยถาม

ผู้เฒ่ากำลังจะเอ่ยปากตอบทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาจูนจิ่วเงยหน้ามองออกไปเสียงนั่นคือเสียงปี้หลั๋วกลับมาแล้วเมื่อนางหันหน้ากลับมาก็ไม่เห็นผู้เฒ่าพิกลคนนั้นแล้ว

ประกายตาของจูนจิ่วหมองลงผู้เฒ่าผู้นี้มาจากที่ใดทำไมถึงมาเล่าเรื่องเหล่านี้ให้นางฟัง？เขาเป็นใครกัน？

หัวหน้าจวนปี้หลั๋วกล่าวขึ้นเสียงค่อย“นายท่านรถเทียมม้าตระกูลหยูนมาแล้ว”

“เจ้าจงรอข้าที่นี่”

“ขอรับ”ปี้หลั๋วนั่งลงบนที่นั่งข้างจูนจิ่ว

จูนจิ่วลุกขึ้นแล้วก้าวเดินออกไปเมื่อเดินผ่านม่านห้องดื่มชาผู้คนด้านในเพิ่งจะพบว่าที่นี่มีหญิงสาวที่สวยจนน่าตื่นตะลึงนั่งอยู่

เหลิ่งยวนก้าวตามไปในความมืดเงียบๆเพื่อทอดสายตาส่งจูนจิ่วขึ้นรถเทียมม้าตระกูลหยูน

กงล้อรถหมุนตึงตังจอดลงตรงประตูจวนตระกูลจูนรถม้าประทับตราตระกูลหยูนได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากตระกูลจูนแขกเหรื่อรายรอบต่างล้อมวงกันมาต้อนรับทักทาย

หยูนจ้งจิ่นอยู่เบื้องหน้ากล่าวทักทายตามมารยาทผู้เป็นแขกหยูนเฉียวหันไปทางจูนจิ่วพลางทำสัญญาณมือแล้วหลบไปด้านข้าง“ข้าไม่ชอบอยู่ในที่คนพลุกพล่านให้พี่ชายข้ารับหน้าไปก่อนแม่นางจูนพวกเราเข้าไปกันก่อนเถอะ”

“ดีเหมือนกัน”จูนจิ่วพยักหน้า

เมื่อเดินตามหลังหยูนเฉียวคนรักษาประตูต่างโค้คำนับต้อนรับพวกเขาเข้าไปต่างไม่มีผู้ใดทราบจูนจิ่วที่พวกเขาตระกูลจูนตามหาทั่วจวนเกือบสองเดือนก็ยังตามจับไม่ได้กลับก้าวเข้ามาได้อย่างภาคภูมิเยี่ยงนี้

เสี่ยวอู่ในที่สุดก็ตื่นมันนอนสงบอยู่ในอ้อมอกจูนจิ่วพิจารณาจวนตระกูลจูน