บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 61
สรุปบท บทที่61ก้าวเข้าตระกูลจูนอย่างภาคภูมิ: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
สรุปเนื้อหา บทที่61ก้าวเข้าตระกูลจูนอย่างภาคภูมิ – บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ โดย ต้าวเมียวเมียว
บท บทที่61ก้าวเข้าตระกูลจูนอย่างภาคภูมิ ของ บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ต้าวเมียวเมียว อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่61ก้าวเข้าตระกูลจูนอย่างภาคภูมิ
ก่อนผู้เฒ่าจะเอ่ยปากยังตั้งใจมองซ้ายมองขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครแอบฟังแล้วค่อยย้ายเก้าอี้ไปนั่งใกล้ๆจูนจิ่วเสี่ยวอู่ที่กำลังสะลึมสะลือลืมตาขึ้นเมื่อเห็นผู้เฒ่าไม่ได้มีเจตนาร้ายก็กลับไปนอนอุดอู้ต่อ
จูนจิ่วมองผู้เฒ่าอย่างครุ่นคิดนิ่งเงียบงันชั่วครู่แล้วเอ่ยปากขึ้น“ก่อนจะกล่าวอะไรข้าผู้เฒ่าขอเล่าเรื่องให้สาวน้อยเจ้าฟังซักเรื่องหนึ่ง”
“เอาสิท่านเล่าเลย”
“ข้ามีลูกสาวตัวเล็กคนหนึ่งเกิดมาก็หมั้นกับเจ้าเด็กน้อยอีกคนลูกสาวคนนี้ก็คือตัวเจ้าเจ้ารู้ใช่ไหม？เดิมทีข้าผู้เฒ่าคาดคิดไว้เขาทั้งสองเมื่อเติบโตก็จะได้ครองคู่กันเป็นฉไนใครจะรู้ได้ไอ้ตระกูลจูนนี่มันช่างชั่วช้านัก!”
ผู้เฒ่าขมวดคิ้วขมึงตาพ่นลมด้วยความโกรธโมโหจนเครากระเพื่อมไปมา
เขาเล่าต่อด้วยอารมณ์โกรธ“พวกเขารังเกียจหาว่าเจ้าตัวเล็กเจ้าไม่คู่ควรแล้วยังอยากจะให้แต่งกับเจ้าตัวเล็กอีกคนทั้งยังคิดแผนชั่วร้ายมาทำร้ายเจ้าตัวเล็กเจ้า!”
“เจ้าตัวน้อยช่างน่าเวทนานักไม่มีทั้งบิดามารดายังโดนพวกมันกลั่นแกล้งไม่มีทางสู้แล้วยังโดนแย่งคู่หมั้นไปอย่างนี้อีกเจ้าดูสิมันช่างน่าโมโหนักข้าผู้เฒ่ากลับมาครั้งนี้เพื่อจะถามอย่างจริงจังหัวจิตหัวใจของพวกมันถูกกลืนหายไปหมดแล้วใช่ไหม”
จูนจิ่ว“........”
จูนจิ่วไม่ได้เปล่งเสียงอะไรผู้เฒ่ายังเอ่ยถามนางอีก“สาวน้อยเจ้าบอกข้าสิข้าผู้เฒ่าพอเจอพวกมันแล้วจะสั่งสอนพวกมันยังไงดี”
ในที่สุดจูนจิ่วก็แสดงท่าทีออกมาบ้างนางกระพริบตาหลายครั้งมองมายังผู้เฒ่าด้วยสายตาเย็นชาจูนจิ่วตั้งใจพิจารณาผู้เฒ่าจากหัวจรดเท้า
พิจารณาแล้วจูนจิ่วก็หรี่ตาลงนางยังคงลูบเจ้าแมวอยู่แล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่ใส่ใจนัก“ท่านจะสั่งสอนพวกเขาได้หรือ？”
“ได้แน่สิ!เจ้าเด็กเมื่อวานซืนพวกนี้ทำเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ได้ข้าผู้เฒ่าจะสั่งสอนพวกมันแน่เชียวข้าผู้เฒ่าจะต้องออกรับแทนเจ้าตัวน้อย!ถามพวกเขาให้รู้เรื่อง”
“ท่านกับเจ้าตัวน้อยนั้นเกี่ยวข้องกันอย่างไรหรือ？”จูนจิ่วเอ่ยถาม
ผู้เฒ่ากำลังจะเอ่ยปากตอบทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาจูนจิ่วเงยหน้ามองออกไปเสียงนั่นคือเสียงปี้หลั๋วกลับมาแล้วเมื่อนางหันหน้ากลับมาก็ไม่เห็นผู้เฒ่าพิกลคนนั้นแล้ว
ประกายตาของจูนจิ่วหมองลงผู้เฒ่าผู้นี้มาจากที่ใดทำไมถึงมาเล่าเรื่องเหล่านี้ให้นางฟัง？เขาเป็นใครกัน？
หัวหน้าจวนปี้หลั๋วกล่าวขึ้นเสียงค่อย“นายท่านรถเทียมม้าตระกูลหยูนมาแล้ว”
“เจ้าจงรอข้าที่นี่”
“ขอรับ”ปี้หลั๋วนั่งลงบนที่นั่งข้างจูนจิ่ว
จูนจิ่วลุกขึ้นแล้วก้าวเดินออกไปเมื่อเดินผ่านม่านห้องดื่มชาผู้คนด้านในเพิ่งจะพบว่าที่นี่มีหญิงสาวที่สวยจนน่าตื่นตะลึงนั่งอยู่
เหลิ่งยวนก้าวตามไปในความมืดเงียบๆเพื่อทอดสายตาส่งจูนจิ่วขึ้นรถเทียมม้าตระกูลหยูน
กงล้อรถหมุนตึงตังจอดลงตรงประตูจวนตระกูลจูนรถม้าประทับตราตระกูลหยูนได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากตระกูลจูนแขกเหรื่อรายรอบต่างล้อมวงกันมาต้อนรับทักทาย
หยูนจ้งจิ่นอยู่เบื้องหน้ากล่าวทักทายตามมารยาทผู้เป็นแขกหยูนเฉียวหันไปทางจูนจิ่วพลางทำสัญญาณมือแล้วหลบไปด้านข้าง“ข้าไม่ชอบอยู่ในที่คนพลุกพล่านให้พี่ชายข้ารับหน้าไปก่อนแม่นางจูนพวกเราเข้าไปกันก่อนเถอะ”
“ดีเหมือนกัน”จูนจิ่วพยักหน้า
เมื่อเดินตามหลังหยูนเฉียวคนรักษาประตูต่างโค้คำนับต้อนรับพวกเขาเข้าไปต่างไม่มีผู้ใดทราบจูนจิ่วที่พวกเขาตระกูลจูนตามหาทั่วจวนเกือบสองเดือนก็ยังตามจับไม่ได้กลับก้าวเข้ามาได้อย่างภาคภูมิเยี่ยงนี้
เสี่ยวอู่ในที่สุดก็ตื่นมันนอนสงบอยู่ในอ้อมอกจูนจิ่วพิจารณาจวนตระกูลจูน
วีรบุรุษผู้ขาดเขลาในรักไม่คาดคิดเลยว่าสุดท้ายจะมีจุดจบน่าใจหายเพียงนี้
จูนจิ่วขมวดคิ้วไปมานางกดที่หน้าอกอย่างลืมตัวรู้สึกอึดอัดเกิดภาพผุดขึ้นในหัวเป็นฉากๆนางไม่ทันได้ทำความเข้าใจกลับหายไปทิ้งไว้เพียงความสงสัยไว้ในก้นบึ้งจิตใจนาง
นางมักรู้สึกมีบางอย่างไม่ถูกต้อง!
“เฉียวเฉียวแม่นางจูนจิ่วพวกเจ้าอยู่ที่นี่เองหรือให้ข้าหาไปทั่ว”หยูนจ้งจิ่นเดินมาขัดความคิดของจูนจิ่ว
เขากล่าวโทษหยูนฉียวสองสามคำแล้วจึงมองมาทางจูนจิ่ว“แม่นางจูนจิ่วงานวันเกิดกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วพวกเราควรเข้าไปได้แล้วเจ้า...แม่นางจูนจิ่วเจ้าคิดได้หรือยัง？”
“แม้เมื่อเจ้าเข้าไปแล้วมีโอกาสสูงมากที่ตัวตนของเจ้าจะถูกเปิดเผยข้าและเฉียวเฉียวจะคุ้มครองเจ้าเอง!แต่กับพวกตระกูลจูนพวกนั้นเจ้าอดรนทนได้ใช่หรือไม่？”
หยูนจ้งจิ่นไม่รู้มาก่อนว่าจูนจิ่วเคยผ่านอะไรมาแล้วบ้างแต่ทุกครั้งที่เขาเอ่ยถึงตระกูลจูนวูบหนึ่งในแววตาที่เต็มไปด้วยแววอาฆาตของจูนจิ่วทำให้เขาตกใจยิ่งนัก
จูนจิ่วท่าทีสงบนิ่งไม่มีท่าทีอันใดนางเอ่ยปาก“ไปกันเถอะ”
“ไปกัน”หยูนจ้งจิ่นหันกายแล้วนำทางไป
เขาและหยูนเฉียวมองตากับแวบนึงต่างรู้สึกบรรยากาศอันคึกคักยิ่งใหญ่ในงานวันเกิดตระกูลจูนอีกประเดี๋ยวก็จะถูกทำลายอย่างย่อยยับดับสูญ
จูนจิ่วกลับมาแล้วตระกูลจูนจะเคยคาดคิดการมาถึงของวันนี้หรือไม่？”
เมื่อเดินไปอยู่ท่ามกลางความครึกครื้นผู้คนต่างพากันมองมาที่องค์ชายตระกูลหยูนทั้งสองแล้วต่างมองเห็นจูนจิ่วไม่รู้เสียงใครกล่าวอย่างประหลาดใจออกมา“จูนจิ่วหมอเทวดานางก็มาแล้ว!”
เพล้งซั่งกวนอี่หรงพลันคลายมือจากถ้วยชาร่วงลงพื้นแตกเป็นผุยผงจูนจิ่วหมอเทวดา？จูนจิ่ว!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
หนังสือยังไม่จบ ไม่อัปต่อแล้วเรอค่ะ...