บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 63

บทที่63หญิงก็ร้ายชายก็เลว

“แม่นางจูนข้า...”คำพูดของหยูนเฉียวกำลังเอ่ยกลับโดนจูนจิ่วตัดความ

สายตาของจูนจิ่วมองไปที่มุมหนึ่งเอ่ยปากอย่างเย็นชา“ข้ามีธุระจะต้องไปซักครู่เดี๋ยวข้าจะกลับมาหาพวกท่าน”

“นี่เดี๋ยวสิงานกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วแม่นางจูนจะไปไหนหรือ？”หยูนเฉียวมองตามนางไปพบกับเสี่ยวอู่รออยู่ที่มุมหนึ่งเมื่อจูนจิ่วไปถึงมันก็เดินนำทางไป

ในตอนนี้หยูนเฉียวกลับพึ่งสังเกตเห็นเหมือนกับว่าขณะกำลังก้าวเข้าตระกูลจูนก็ไม่เห็นเสี่ยวอู่น่าแปลกนักงานก็กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วเจ้าเสี่ยวอู่อยู่ๆจะนำแม่นางจูนไปไหนอีก？

ขณะกำลังสับสนอยู่นั่นเองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาเมื่อหยูนเฉียวหันกลับไปมองเห็นชิววี่นำทหารกลุ่มหนึ่งแล้วกระจายกำลังกันลักษณะท่าทีกำลังจะล้อมบริเวณนี้ไว้แต่ชิววี่กับเดินตรงมาที่เขาและหยูนจ้งจิ่น

หยูนจ้งจิ่นขมวดคิ้วขึ้นน้ำเสียงเย็นชา“พวกเจ้ากำลังทำอะไร？”

ชิววี่คำนับทำความเคารพ“รบกวนคุณชายหยูนแล้วข้าน้อยคือสาวใช้นายหญิงใหญ่ตระกูลจูนข้าขอรบกวนสอบถามคุณชายหยูนท่านเห็นหญิงนางหนึ่งอายุราว13ปีหรือไม่？”

“นายหญิงข้าเพิ่งตรวจเจอว่าของขวัญที่ได้รับจากแขกเหรื่อหายไปสองสามชิ้นมีคนเห็นว่าหญิงสาวคนหนึ่งขโมยไปและยังเห็นนางหนีมาทางนี้อ้ออีกอย่างเหมือนข้างกายนางจะมีแมวตัวหนึ่งตามอยู่ด้วย”

ผู้คนบริเวณนั้นต่างประหลาดใจยิ่งนักอายุราวสิบสามปีและยังมีแมวด้วยนั่นไม่ใช่หมอเทวดาจูนจิ่วหรอกหรือ？

แต่จูนจิ่วอยู่ที่นี่ตลอดจะแอบไปขโมยของได้อย่างไรยิ่งไปกว่านั้นยาหนึ่งเม็ดของจูนจิ่วราคาสูงมากนางจะขโมยของทำไม？หากนางอยากได้อะไรเพียงเอ่ยปากแทบจะมีคนมากมายประเคนเอาใจนางในตอนนั้นสายตาของคนรอบข้างต่างมองมาที่ชิววี่ด้วยความสงสัย

นี่ไม่ใช่ตั้งใจจะใส่ร้ายป้ายสีกันหรอกหรือ？

“พูดจาเหลวไหล!”หยูนเฉียวโกรธเกรี้ยว

องค์ชายผู้สูงศักดิ์ขมวดคิ้วสีหน้าเคร่งเครียดยังทำให้คนประหลาดใจหยูนเฉียวจ้องมองชิววี่ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร“เจ้าคนต่ำต้อยเจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร？ตระกูลจูนเจ้าดูแลของขวัญไม่ดีถูกขโมยไปนั่นเป็นเพราะตระกูลจูนเจ้าจัดการไม่ดีกลับกลายเป็นโทษหญิงนางหนึ่งขโมยไปแล้วยังมีแมวอีก？ไหนหลักฐานหล่ะ？”

“หญิงนางนั้นที่เจ้าเอ่ยถึงคือแขกสูงศักดิ์ของตระกูลหยูนข้านี่เจ้ากำลังดูหมิ่นข้าและเฉียวเฉียวเป็นขโมยรึ？”หยูนจ้งจิ่นแย้มยิ้มออกมาแต่แววตากลับเย็นเยียบน่ากลัวนัก

ชิววี่ถูกจดจ้องจากสายตาของทั้งสองคนร่างกายเริ่มสั่นเทิ้มขึ้น

ใจนางหวาดกลัวนักนางยังไม่ได้ชี้ชัดว่าเป็นจูนจิ่วเลย!องค์ชายตระกูลหยูนทั้งสองคนนี้ควรจะปกป้องชื่อเสียงไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ไม่ใช่หรือ？ทำไมออกหน้าปกป้องจูนจิ่วอย่างโจ่งแจ้งเยี่ยงนี้

ชิววี่กวาดสายตามองรอบหนึ่งนางไม่พบจูนจิ่วที่นี่นางทำได้เพียงกัดฟันกล่าวขอโทษออกไป“คุณชายทั้งสองโปรดให้อภัยข้าน้อยด้วยข้าอาจจะมองผิดไปเอง”

หยูนเฉียวเอ่ยแทรก“มองผิดไปรึ？เฮอะถ้าไม่ใช่เพราะเป็นวันฉลองวันเกิดนายใหญ่ตระกูลจูนเจ้าข้าได้ควักลูกตาเจ้าออกมาแน่!รีบไปซะ!”

ชิววี่รีบกุลีกุจอนำทหารออกไป

ผู้คนโดยรอบมองยังหยูนเฉียวพากันประหลาดใจดูไปแล้วคุณชายรองตระกูลหยูนผู้อ่อนแอผู้นี้ก็ไม่ได้ใจดีพูดง่ายอย่างที่คิดกราดเกรี้ยวขึ้นมากลับดุดันเสียยิ่งกว่าคุณชายหยูนเสียอีก

หยูนเฉียวไม่แยแสว่าคนรอบข้างจะมองเขาอย่างไรเขาหันกลับมองมาที่หยูนจ้งจิ่นสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น“ท่านพี่ตระกูลจูนพบแม่นางจูนแล้วพวกเขากำลังพุ่งมาที่แม่นางจูนแล้ว!”

“ใช่แล้วพวกเขาคิดจะหาข้ออ้างมาจับตัวแม่นางจูนจิ่วไปทว่าจับไปแล้วเพื่ออะไรนั้น？“หยูนจ้งจิ่นไม่ได้พูดออกมาแต่พวกเขาสองพี่น้องต่างคาดเดาได้

หยูนจ้งจิ่นมองไปรอบๆเอ่ยถามด้วยความสงสัย“แม่นางจูนจิ่วหล่ะ？”

“หายไปกับแมวแล้ว”หยูนเฉียวเอ่ยตอบยังไม่หยุดคิด

เจ้าแมวตัวนี้ราวกับล่วงรู้อนาคตถึงกับมาเรียกจูนจิ่วไปก่อนเพื่อไม่ให้แผนการตระกูลจูนสำเร็จอย่างนั้นหรือ？