บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 65

บทที่65โดนใส่ร้าย

หยูนเสวี่ยทำท่าจะเอ่ยปากนางโกรธจนหน้าดำหน้าแดงแต่กลับพูดไม่ออกสักนิด!นางจะพูดอะไรได้หรือ？เฟิ่งเทียนฉี่และจูนจิ่วยังหมั้นกันอยู่ที่นางพูดแต่ละอย่างราวกับตบเข้าที่หน้าของนาง!

เมื่อมองสายตาที่คนรอบข้างมองนางอย่างครุ่นคิดจูนหยูนเสวี่ยทั้งอายทั้งแค้นรักษาภาพลักษณ์อันบริสุทธิ์สูงส่งไม่ได้แล้วนางเกือบจะเป็นลมล้มพับไป

“เสว่เอ๋อร์!”ซั่งกวนอี่หรงเรียกสติกลับมาในที่สุดนางกุลีกุจอรีบพยุงจูนหยูนเสวี่ยจูนจิ่วต่อกรกับพวกเขาอย่างต่อเนื่องดุเดือดราวสายฟ้าฟาดพวกเขาแทบไม่มีโอกาสพูดอะไรเลยบรรยากาศภายในห้องโถงตอนนี้นิ่งเงียบน่าอึดอัดซั่งกวนอี่หรงรีบครุ่นคิดวางแผน

นางคิดออกแล้ว!

ซั่งกวนอี่หรงจ้องจูนจิ่วด้วยความโกรธเกรี้ยว“งานหมั้นอะไร？เจ้าพูดจาเหลวไหลเจ้ามันนางเพศยาหน้าไม่อายช่างกล้ามาใส่ร้ายเสว่เอ๋อร์”

“ใช่แล้วนี่เจ้ากำลังใส่ร้ายข้าอย่างนั้นรึ？จูนจิ่วจิตใจเจ้ามันโหดร้ายนัก!”จูนหยูนเสวี่ยได้รับความช่วยเหลือจากซั่งกวนอี่หรงคิดหาวิธีต่อกรได้

หากแต่เมื่อเรื่องงานหมั้นของจูนจิ่วกับเฟิ่งเทียนฉี่ถูกเปิดเผยพวกนางก็ผิดแล้ว

เพราะอย่างนั้นซั่งกวนอี่หรงกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิดรีบตวาดออกไป“นี่มันคือแผนการไร้ยางอายคิดจะทำลายชื่อเสียงเสว่เอ๋อร์ของข้า!จูนจิ่วเจ้าร้ายกาจเกินไปแล้วทุกท่านอย่าได้หลงเชื่อคำพูดของนางจูนจิ่วนางเป็นใครพวกท่านไม่รู้อยางนั้นหรือ？”

หยูนเฉียวลุกยืนขึ้นกล่าวพลางแย้มยิ้ม“หมอเทวดาจูนจิ่วผู้คนต่างแย่งชิงเม็ดยาของนางชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วแคว้นท่านมีปัญหาอะไรหรือ？”

ซั่งกวนอี่หรงถูกหยูนเฉียวดักคอไว้อัดอั้นจนแทบหายใจไม่ออกผู้คนต่างพยักหน้าเห็นด้วยพาให้นางโกรธจนหน้าเขียว

เรื่องราวเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร？

ไม่ใช่ควรว่าจูนจิ่วนางแพศยาหรอกหรือช่างไม่มียางอายทำลายชื่อเสียงวงศ์ตระกูลผู้คนควรจะสาปแช่งนางสิ!นางหญิงชั่วคนนี้ก็เพียงแค่ปรุงยาได้เท่านั้นทำราวกับนางเป็นพระเจ้ายังนั้นหรือ？ข่าวลือต่างๆนานาใช้ไม่ได้เลยหรือ？

ในตอนนี้นางรับใช้ชิววี่ก็พุ่งเข้ามาชี้ไปทางจูนจิ่วแล้วกล่าวเสียงดัง“นางคือโจรขโมย!นางขโมยของขวัญงานวันเกิดที่แขกเหรื่อมอบให้กับท่านเจ้าตระกูลทหาร!รีบจับนางขโมยไว้เร็ว!”

“ใช่!นางเป็นขโมย!จับนางไว้”จูนหยูนเสวี่ยรีบตะโกนเสียงดัง

จูนจิ่วหรี่ตามองยิ้มเยาะพลางมองไปยังพวกจูนหยูนเสวี่ยแม้นางจะถูกล้อมไว้แต่หาได้ยอมตามไม่นางกลับเชิดหน้าขึ้นยิ้มเยาะอย่างไม่แยแสทำราวกับพวกจูนหยูนเสวี่ยเป็นเพียงแค่ฝูงลิงเท่านั้น

เฟิ่งเทียนฉี่หลบอยู่ที่มุมหนึ่งมองไปทางจูนจิ่วอย่างไร้สติสายตาเหม่อลอย

จูนสงเทียนเรียกสติกลับมาสายตามุ่งร้าย“จูนจิ่วเจ้ากล้าใส่ร้ายองค์รัชทายาทและทำลายชื่อเสียงบุตรสาวสุดที่รักของข้าและยังขโมยของขวัญไปอีกโทษหนักให้อภัยไม่ได้!ทหารจับนางไปขังไว้ที่โรงไม้!

จูนสงเทียนกล่าวไปพลางสบตากับผู้ดูแลบ้านเพียงแค่จับจูนจิ่วไว้พานางออกไปที่ลับตาคนแล้วกำจัดนางทิ้ง!

“รอก่อน”จูนจิ่วเอ่ยปากอย่างเกียจคร้าน

“รีบไปจับนาง!”ซั่งกวนอี่หรงตวาดเสียงดังนางไม่อยากให้จูนจิ่วเอ่ยปากอะไรทั้งสิ้นเกรงว่าจูนจิ่วจะพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา

ทหารกรูกันเข้ามาผู้คนโดยรอบต่างหลีกทางให้มีเพียงหยูนเฉียวรีบก้าวเข้ามาแต่หยูนจ้งจิ่นขวางเขาไว้“เจ้าร่างกายอ่อนแอข้าเอง!”

“ท่านพี่ท่านรีบไป!อย่าให้พวกมันกลั่นแกล้งแม่นางจูน!”

หยูนจ้งจิ่น“...”

เจ้าน้องชายคนนี้ถูกเก็บมาเลี้ยงหรือเปล่า!ควรจะเป็นห่วงพี่ชายตัวเองมากกว่ามิใช่รึ？ในสายตามีเพียงจูนจิ่วช่างน่าสงสารพี่ชายคนนี้เสียจริงไม่ได้อยู่ในสายตาเจ้าเลย

หยูนจ้งจิ่นลอบถอนหายใจมือขยับอย่างคล่องแคล่วเขากำลังจะลงมือแต่เสียงกรี้ดร้องหยุดเขาไว้เมื่อเงยหน้าขึ้นเขาก็ชะงักงันในทันที