บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 66

บทที่66ข้ากับเจ้าหมั้นกันจริง

“จูนไห่เทียนและจูนเชียนเชียนโชคดีรอดพ้นจากเคราะห์กรรมราวปฏิหารย์แต่กลับกลายเป็นมีสภาพอย่างนี้ไม่มีทางรักษาให้หายขาดชั่วชีวิตกลายเป็นคนพิการทุพลภาพโดยสมบูรณ์ทั้งหมดนี้เกิดจากสิ่งที่จูนจิ่วทำ!นางโหดร้ายราวอสรพิษทุกท่านยังจะเชื่อถือคำพูดนางอีกหรือ？”

ผู้คนต่างตกใจเป็นพัลวันทั้งหมดนี้เป็นการกระทำของจูนจิ่วอย่างนั้นหรือ？”

ตระกูลจูนในเมืองเฟิ่งหลัวถูกล้างเลือด？เจ้าตระกูลกลายเป็นคนเสียสติภรรยากลายเป็นคนพิการทุพลภาพทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของจูนจิ่วอย่างนั้นหรือ？

จูนสงเทียนโกรธเกรี้ยวพลางกล่าวขึ้น“จูนจิ่ว!ข้าเจตนาดีบอกแก่เจ้าแล้วว่าตัวเจ้าฝึกฝนไม่ได้ให้เจ้าไปพักผ่อนสงบใจที่อีกบ้านหนึ่งเจ้ากลับวางยาฆ่าล้างตระกูลรึ!”

“หุบปาก”จูนจิ่วกล่าวเสียงเรียบส่งสายตาชนิดที่ทำให้ร่างจูนสงเทียนต้องนิ่งงัน

สายตาแบบนี้!

ราวกับเขาได้หวนกลับไปพบกับน้องชายของเขาผู้เป็นวีรบุรษแห่งแคว้นเทียนโจ้งผู้เป็นชื่อเสียงของตระกูลจูน!อัจฉริยะที่อยู่เหนือเขาเสมอจูนสงเทียนอึดอัดหายใจแทบไม่ออกกำหมัดแนบแน่นกำมือแทบจะปริแตกออกเจ้าตายแล้วยังไม่วนเวียนไปไหนอีกหรือ？ก็อย่าโทษข้าที่ทรมานแก้แค้นจูนจิ่วเสียหล่ะ!

เมื่อเห็นสายตาที่ทุกคนมองมาจูนจิ่วกลับกอดอกทีท่าเกียจคร้านผู้คนต่างไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงยังทำท่าสบายๆได้อีกแต่เหลิ่งยวนที่นั่งอยู่บนยอดหลังคากลับรู้ดีครานี้จูนจิ่วจะเอาจริงแล้ว!

ริมฝีปากแดงยกขึ้นเล็กน้อยจูนจิ่วเอ่ยปาก“ที่บ้านเล็กเมืองเฟิ่งหลัวแตกสาแหรกขาดเป็นฝีมือข้าเอง”

พ่าง--!

ไม่มีอะไรจะน่าประหลาดไปกว่าการยอมรับของจูนจิ่วแล้วหยูนจ้งจิ่นและหยูนเฉียวสองพี่น้องต่างเป็นบ้าใบ้ไปแล้วเป็นจูนจิ่วเองหรือที่ลงมือฆ่า？

จูนจิ่วมองไปยังซั่งกวนอี่หรงรอยยิ้มนั่นเริ่มเจือไปด้วยสีดำคล้ำให้พอดีกับเวลาแล้วผลของยากำลังเริ่มให้เห็น

ซั่งกวนอี่หรงเห็นสายตาของนางที่มองมาตอนแรกคิดว่านางจะอันตราย!นางจะทำอะไรรึ？นางยอมรับเองแล้วว่าเป็นคนทำร้ายตระกูลน้อยทุกคนต่างก่นด่านางอสรพิษนางยังจะทำอะไรได้อีกรึ？

แต่ทว่าจูนจิ่วก็ยังคงจับจ้องไปที่นางแย้มยิ้มเย็นเยียบ“ข้าเพียงมีเรื่องจะถามเจ้าซั่งกวนอี่หรงทำไมข้าต้องฆ่าล้างตระกูลน้อยด้วยหรือ？”

“ใครจะรู้ว่าเจ้าจะมีความสามารถถึงเพียงนี้!เป็นเพราะเจ้าพวกตระกูลน้อยไร้ประโยชน์กลับฆ่าเจ้าไม่ได้พวกมันถูกเจ้าฆ่าล้างตระกูลไปซะก็สมควรแล้ว!”ซั่งกวนอี่หรงหลุดปากไปไม่ทันยั้งคิดรู้ตัวอีกอยากจะคืนคำพูดก็ไม่ทันเสียแล้ว

ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตกจดจ้องไปยังยังซั่งกวนอี่หรงเมื่อครู่แม่เจ้าตระกูลจูนพูดเรื่องอะไร？

จูนจิ่วถามสืบไป“บ้านน้อยทำไมต้องฆ่าข้าหรือ？”

“นั่นเป็นเพราะข้าออกคำสั่งเองให้พวกมันลงมือข้าเจ้าให้ได้ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่ปล่อยพวกมันไว้!”ซั่งกวนอี่หรงตกใจลนลานเบิกตาโพลงพลางพยายามกุมมือปิดปากตัวเอง

ทำไมนางถึงพูดความจริงทั้งหมดออกมา？นี่มันเรื่องอะไรกัน？ทำไมเพียงจูนจิ่วเอ่ยถามนางกลับควบคุมปากนางไม่ได้

ในเข็มเงินเมื่อครู่มีหนอนพิษตัวเล็กๆชื่อหนอนแห่งความจริงเจ้าหนอนพิษนี้ไม่มีพิษสงอื่นใดเพียงทำให้ผู้ที่โดนพิษรับฟังคำสั่งจากผู้วางยาพิษทุกคำพูดที่เอ่ยออกมาต้องเป็นความจริงเว้นเสียแต่ผู้นั้นโดนตัดลิ้นเสียไม่อย่างนั้นก็จะหยุดไม่ได้อย่างแน่นอน

จูนจิ่วมองไปทางซั่งกวนอี่หรงรอยยิ้มบากลึกขึ้นนางถามต่อไป“ถ้าอย่างนั้นทำไมท่านต้องฆ่าข้า？”

ซั่งกวนอี่หรงหวาดกลัวจนลนลานแต่มือทั้งสองที่กุมริมฝีปากอยู่ต่างสั่นเทิ้มควบคุมคำพูดในใจแทบไม่ได้นางพยายามปิดปากแน่นเมื่อมีความคิดผุดขึ้นมาในใจเจ็บปวดปลาบราวโดนมีดกรีดนางทนไม่ได้อีกต่อไป!

คำพูดดั่งอสรพิษพุ่งพรวดออกจากปากของนาง“เพราะนางแพศยาอย่างเจ้าหมั้นกับองค์ราชทายาทยังไงหล่ะมีเพียงแค่ฆ่าเจ้าเท่านั้นองค์รัชทายาทจึงจะสู่ขอเสว่เอ๋อร์ได้คนไร้ประโยชน์เช่นเจ้าสมควรตายไปเสียต่แรกแล้ว!เจ้าควรตายไปซะ!”

อะไรนะ？