บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 68

บทที่68ข้าไม่เคยพบท่านมาก่อน

จูนจิ่วกลับไม่ยืมคำพูดเฟิ่งเซียวมาใช้ทำลายตะกูลจูนและเฟิ่งเทียนฉี่

หากจะถามว่าทำไมนางไม่เอ่ยปากทำลายตระกูลจูนเสีย?ยังไม่นับความผิดเรื่องทรัพย์สินต้นตระกูลนางเอาเพียงแค่เรื่องที่นางพบเจอมากับตัวเองเรื่องวางยาบ้านน้อยเรื่องที่ซั่งกวนอี่หรงวานจูนเหลยมาฆ่านางตั้งใจทำลายชื่อเสียงของนางปรักปรำนางว่าเป็นโจรแต่ละเรื่องที่เกิดขึ้นให้นางแก้แค้นเพียงครั้งเดียวพวกซั่งกวนอี่หรงจะไม่สบายไปหน่อยหรือ？

จูนจิ่วเก็บงำแรงอาฆาตพลางกวาดตามองไปยังพวกซั่งกวนอี่หรงพวกเขากำลังหวาดกลัวแตกตื่นเกรงว่านางจะเอ่ยปากให้เฟิ่งเซียวลงทัณฑ์ทำลายตระกูลจูน！

ริมฝีปากกระตุกขึ้นเล็กน้อยจูนจิ่วหัวเราะออกมา

พวกเขากลัวอย่างนั้นรึ？นางยังไม่ทันได้ลงมือนางอยากจะเอามีดห้อยไว้กับคอพวกเขาเมื่อนอนเมื่อทานอาหารเช้าเย็นให้รู้สึกทุกข์ทรมานดื้อรั้นเอาแต่ใจก็คือนางจูนจิ่ว

จูนจิ่วเอ่ยปาก“ข้าไม่ต้องการการแก้แค้นของท่านข้าจัดการเรื่องของข้าเรียบร้อยแล้วคุณชายหยูนหยูนเฉียวพวกเรากลับกันเถอะหรือว่าพวกท่านอยากอยู่ร่วมงานต่อ？”

จูนจิ่วมองไปทางพวกเขานัยน์ตาฉายแววยิ้มเจ้าเล่ห์หยอกเย้า

อย่าว่าแต่งานวันเกิดเลยจูนสงเทียนยังทรงตัวยืนยิ้มอยู่ได้ก็ยากเย็นนักแล้วเรื่องงานเฉลิมฉลองหรือ？สภาพเขาในตอนนี้แลดูจะเป็นงานศพมากกว่า

แน่นอนว่าหยูนเฉียวไม่อยากอยู่ต่อเขาเอ่ยขึ้นในทันที“แม่นางจูนจะไปไหนข้าจะตามไปด้วย！ไปเถอะพวกเรากลับ”

“ได้ท่านเจ้าตระกูลจูนพวกเราขอลา”หยูนจ้งจิ่นเอ่ยลาเหล่าผู้ชมที่ยืนรายรอบเริ่มรู้สึกตัวขึ้นต่างพากันบอกลากับจูนสงเทียนไม่มีใครเหลืองานเลี้ยงฉลองครั้งนี้กลับไม่มีผู้ร่วมงานนั่งอยู่สักคนเดียว

ยังมีใครจะสืบสัมพันธ์กับตระกูลจูนอีกหรือ？มิเห็นพระเจ้าหลวงที่ยืนอยู่ที่พร้อมจะลงทัณฑ์ตระกูลจูนได้ทุกเมื่อ！

เพียงพริบตาเดียวห้องโถงใหญ่ก็เหลือเพียงตระกูลจูนสงเทียนและเฟิ่งเทียนฉี่เท่านั้นในตอนนี้เฟิ่งเซียวก็ยังไม่ไปไหนพวกเขาทำได้เพียงยืนตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

เฟิ่งเซียวจ้องมองพวกเขาราวกับมองลงมาจากฟากฟ้าเบื้องบนแล้วเอ่ยขึ้น“จูนจิ่วไม่คิดบัญชีกับพวกเจ้าข้าผู้เฒ่าก็จะไม่พูดเรื่องนี้อีกแต่ว่าข้าผู้เฒ่ายกเลิกงานแต่งตระกูลเจ้าไปตอนนี้ข้าจะทดแทนให้พวกเจ้า”

เฟิ่งเซียววาดมือเป็นเส้นอย่างสบายๆ“เจ้าจูนอะไรหยูนเสวี่ยนี่？คุณหญิงใหญ่ตระกูลจูนและองค์รัชทายาทพวกเจ้าเลือกเวลามาแล้วรีบจัดการงานแต่งให้เสร็จโดยเร็ว!”

“ไม่！”จูนหยูนเสวี่ยกรีดร้อง“ข้าจะไม่แต่งกับองค์รัชทายาท！”

เฟิ่งเซียวถอนหายใจเย็นเยียบ“ข้าผู้เฒ่าจัดการงานแต่งให้ไม่มีใครจะปฏิเสธได้องค์รัชทายาทหากยังต้องการรักษาตำแหน่งไว้เจ้าต้องแต่งกับนาง！”

คิดว่าเขาไม่เห็นที่ลั่นแกล้งจูนจิ่วหรือ？จูนจิ่วไม่เรียกร้องให้เขาแก้แค้นอย่างไรเขาก็ไม่ปล่อยไอ้คนใจระยำนี่และยังตระกูลจูนอีกเมื่อครู่ยังตัวติดกันราวกับติดกาวแน่นรักกันหวานปานน้ำผึ้ง？เขาจะสนองความต้องการให้เอง

เฟิ่งเซียวกล่าวเสร็จก็เดินจากไปเขาต้องรีบไปตามจูนจิ่ว

ในห้องเหลือเพียงจูนหยูนเสวี่ยเฟิ่งเทียนฉี่และตระกูลจูนต่างมองกันราวมองศัตรูกันอย่างไรอย่างนั้นเกลียดแค้นราวอยากจะฉีกทึ้งทั้งเป็น！คนหนึ่งเกลียนเฟิ่งเทียนฉี่ที่ทอดทิ้งนางไปสู่ขอจูนจิ่วต่อหน้าผู้คนอีกคนเกลียดตนที่ความปรารถนาไม่สัมฤทธิ์เมื่อมองไปที่จูนหยูนเสวี่ยยิ่งให้ไม่มีความรู้สึกดีอันใด

จูนสงเทียนและซั่งกวนอี่หรงไม่มีเวลาสนใจพวกเขาพวกเขาต่างคิดในใจหมดสิ้นกันแล้ว！หากเรื่อวราวในวันนี้แพร่งพรายออกไปชื่อเสียงวงศ์ตระกูนจูนอันยาวนานร้อยปีพลันสลายหายไปสิ้น！

ทว่าพวกเขากลับไม่สำนึกในความผิดของตัวเองเพียงโกรธเกลียดที่ฆ่าจูนจิ่วไม่ได้เกลียดพระเจ้าหลวงที่กลับมาเร็วถึงเพียงนี้？

สายตาของซั่งกวนอี่หรงมองไปยังจูนไห่เทียนและจูนเชียนเชียนอารมณ์โกรธปะทุออกมาโดยพลัน“เจ้าเศษสวะสองคนนี้ทำไมยังอยู่ที่นี่！ลากมันออกไป！ลากมันไปกำจัดซะ！เศษสวะไร้ประโยชน์พวกเจ้าสมควรตาย！”

“เหอะเหอะเหอะเจ้านั่นและที่ควรตาย！จูนจิ่วต้องฆ่าพวกเจ้าแน่！นางต้องฆ่าพวกเจ้าแน่！”จูนไห่เทียนถูกลากออกไปพลางชี้ไปยังซั่งกวนอี่หรงแล้วตะโกนอย่างคุ้มคลั่ง

……