บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 69

บทที่69วางกับดักให้เฟิ่งเซียวโดดเข้าไป

คำพูดนี้ทำให้เฟิ่งเซียวตะลึงค้างไปทันทีเขามองไปยังจูนจิ่วอ้าปากแล้วก็หุบไปเขาไม่รู้จะพูดอะไรไม่รู้จะเอ่ยปากอย่างไร

เป็นจูนจิ่วมองเขาพลางเอ่ยปากขึ้น“ท่านเล่าเรื่องบิดามารดาข้าให้ฟังได้หรือไม่”

“บิดามารดาเจ้าหรือ？เอ่อเจ้าพูดถึงชายสามตระกูลจูนใช่ไหม？จูนชิงเซียวเขา...ในตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่เขาเป็นคนดีคนหนึ่ง！เป็นคนมีน้ำใจโอบอ้อมอารีเป็นคนดีคนหนึ่งเป็นชายหนุ่มที่ดีคนหนึ่งเสียดายเพียงแต่จากไปเร็วเกินไป”เฟิ่งเซียวรีบสงบคำมองไปยังจูนจิ่วอย่างขออภัย

เขาไม่ควรเอ่ยถึงการตายของบิดาจูนจิ่ว

แต่สิ่งที่จูนจิ่วสนใจกลับไม่ใช่สิ่งนี้นางเอนพิงไปบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้านหลังมือพยุงคางเอาไว้นั่งราวกับไม่ได้ทรงท่านั่งแต่กลับดูราวกับสบายยิ่งนักจูนจิ่วรู้สึกประหลาดใจนักว่าทำไมเฟิ่งเซียวต้องอ้อมแอ้มอยู่ถึงจะกล่าวเรื่องบิดามารดาของนางได้？

ราวกับเหมือนคิดไปถึงคนที่ไม่ได้สำคัญอะไรเท่าใดต้องรำลึกอยู่นานกว่าจะเอ่ยปากได้

แววตาสงสัยแปลกประหลาดซ่อนไว้ในเบื้องลึกจูนจิ่วมองดูเฟิ่งเซียวอย่างเงียบๆพลางถามต่อไป“แล้วมารดาของข้าหล่ะ？”

“นางเป็นหญิงที่งดงามยิ่งนัก！อ่อนโยนทั้งสดใสทั้งฉลาดทั้งเจ้าเล่ห์หลอกให้บิดาเจ้ามาหลงกลให้ใจทั้งดวงอยู่ที่นางคนเดียวเสี่ยวจิ่วเจ้าเหมือนนางนักทั้งสวยทั้งฉลาด”

เมื่อเอ่ยถึงมารดาของจูนจิ่วเฟิ่งเซียวกลับพูดมากขึ้นทันทีเผยให้เห็นช่องโหว่บางอย่างแต่เขากลับไม่รู้ตัว

เขากล่าวต่อไปนัยน์ตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม“มารดาเจ้าคือคนที่ดีที่สุดที่ข้าเคยพบเจอตอนแรกอยากให้นางเป็นพระสุณิสาของข้านักเสียดายที่นางตกหลุมรักบิดาเจ้าแต่บิดาเจ้าก็ดียิ่ง！เพื่อนางสามารถทิ้งชีวิตตัวเองได้พวกเขาสองสามีภรรยามีความรำอักลึกซึ้งแก่กันทำให้ข้าอิจฉายิ่งนัก”

จูนจิ่วมองดูเฟิ่งเซียวหลงเข้าไปในความทรงจำอยู่ๆขาของนางก็หนักขึ้นเป็นเสี่ยวอู่กระโดดขึ้นมา

เอนหัวจ้องไปยังเฟิ่งเซียวแล้วหันมองนางอุ้งเท้าหน้าของเสี่ยวอู่วางอยู่บนไหล่ของจูนจิ่วเรียกเมี้ยวเมี้ยวเบาๆ“นายท่านข้ามีคำถาม！ท่านเคยบอกข้าว่าบิดาท่านไม่เคยแต่งงานมิใช่หรือ？”

“ก็ใช่หน่ะสิเพราะอย่างนั้นเขาได้ให้เบาะแสสำคัญเรามาแล้ว”จูนจิ่วแย้มยิ้มด้วยแววตาชั่วร้าย

เมื่อเฟิ่งเซียวออกมาจากภวังค์ความทรงจำของตัวเองก็เห็นรอยยิ้มของจูนจิ่วเข้าเขาชะงักงันไปพลางลูบเคราที่ขาวดั่งหิมะ“เป็นอะไรไปหรือ？”

“คุณชายสามตระกูลจูนจูนชิงเซียวไม่มีภรรยา”

จูนจิ่วหัวเราะพลางมองไปยังเฟิ่งเซียวนางเห็นเฟิ่งเซียวนิ่งอึ้งไปมือยังลูบเคราไปอย่างไม่รู้จะทำอะไรดูแล้วเขาเหมือนไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเพียงเอ่ยปากก็บอกเบาะแสสำคัญมากแล้ว

นี่ก็ไม่อาจโทษว่าเป็นความผิดของเฟิ่งเซียว

ในสายตาของเขาแล้วจูนจิ่วน่าจะอายุราวสิบสี่ปีเด็กหญิงอายุเท่านี้ยังเป็นเด็กหญิงบริสุทธิ์ไร้เดียงสา

แม้เข้าจะเห็นอีกด้านอันเหี้ยมโหดของจูนจิ่วในจวรตระกูลจูนมาแล้วก็ยังเห็นจูนจิ่วเป็นเด็กนั่นเองควรจะได้รับการปกป้องคุ้มครองจากเขา！เขาวางตำแหน่งตัวเองผิดไปจึงเปิดเผยเร็วเกินไป

ในร่างกายนี้เป็นวิญญาณของผู้บรรลุนิติภาวะแล้วยิ่งไปกว่าเมื่อจูนจิ่วในอนาคตอายุเพียงนี้ก็สามารถทำให้คนไม่น้อยเกรงกลัวและปวดหัวได้และยังมีชื่อเป็นหมอเทวดาจูนจิ่วอีกด้วย！

เมื่อเห็นเฟิ่งเซียวไม่กล่าวอะไรจูนจิ่วหัวเราะออกมาอย่างไม่แยแสสนใจนางเอ่ยขึ้น“เมื่อข้าไปที่ตระกูลจูนให้รู้สึกแปละประหลาดในความทรงจำของข้าก็แทบจะไม่มีใครเอ่ยถึงบิดามารดาข้ามีคนพูดและต่อว่าข้าเป็นกาลกินีทำให้เขาสองคนต้องตาย”

“เสี่ยวจิ่ว”เฟิ่งเซียวปวดใจยิ่งนัก

จูนจิ่วไม่หยุดนางกล่าวต่อไป“ในความทรงจำมีเพียงข้าเป็นบุตรสาวของคุณชายสามตระกูลจูนจูนชิงเซียวแต่น่าแปลกนักข้าเกิดในเดือนเก้าแต่คุณชายสามตายไปตั้งแต่ต้นปีเดือนห้าห่างกันถึงหนึ่งปีสี่เดือนคุณชายสามที่ตายไปแล้วจะทำให้หญิงคนหนึ่งตั้งครรภ์ถึงสิบเดือนแล้วคลอดออกมาเป็นข้าได้อย่างไร？”

จูนจิ่วไม่ได้ตอบและไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้นางเพียงแต่จ้องมองเฟิ่งเซียวอย่างสงบนิ่ง

เฟิ่งเซียวมองไปที่นางลอบถอนหายใจพลางอธิบาย“บิดามารดาเจ้าก่อเรื่องกับศัตรูผู้แข็งแกร่งพวกเขากลัวตายศัตรูพวกนั้นตามหาเจ้าจะแก้แค้นกับเจ้าพวกเขาจึงนำเจ้ามาฝากไว้กับข้าแล้วกุเรื่องให้เจ้าเป็นเป็นลูกสาวของจูนชิงเซียวแบบนี้เจ้าก็สามารถเติบโตอย่างปลอดภัย”

“แต่ข้าในตอนนี้มีเรื่องสำคัญให้ต้องจากไปไม่อย่างนั้นข้าต้องพาเจ้าไปด้วยแน่ข้าจะดูแลเจ้าด้วยตัวข้าเองจนเจ้าเติบใหญ่！จูนสงเทียนสมควรตายพวกมันกล้าหลอกข้า！พวกมันสาบานจะเลี้ยงดูสั่งสอนเจ้าอย่างดีสุดท้ายแล้วกลับทำเรื่องโหดเหี้ยมไม่น่าอภัยสมควรตาย！”

เฟิ่งเซียวหยุดไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อ“ข้าคาดคิดว่าเจ้าคงอยากจะเติบโตท่ามกลางคนในครอบครัวตอนนี้ดูไปแล้วเป็นข้าเองที่ทำผิดเสี่ยวจิ่วเจ้าให้ข้าทดแทนให้เจ้าได้หรือไม่？เจ้าอยากให้ข้าพระอัยกาเจ้าทำอะไรก็ได้！”

เสี่ยวอู่เห็นผู้เฒ่ากล่าวโทษตัวเองผมขาวสีดอกเลาเอวที่งุ้มลงเล็กน้อยให้ใจแมวเวทนานัก！

แต่มันก็ไม่ได้ช่วยเฟิ่งเซียวพูดอะไรเพราะในสายตามันนางท่านของมันสำคัญที่สุดต้องรับฟังการตัดสินใจของนางเท่านั้น

จูนจิ่วเอ่ยปากในที่สุดนางยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าว“นี่คือความต้องการก่อนตายของท่านหรือ？”

ราวกับโดนอสุนีบาตฟาดเฟิ่งเซียวก้าวถอยหลังทิ้งระยะห่างออกไป

เขาเบิกตาโพลงราวกับเห็นวิญญาณอยู่ตรงหน้าเฟิ่งเซียวตกตะลึงค้าง“เสี่ยวจิ่วเจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร？”

“ในตอนแรกท่านไม่ได้พาข้าไปด้วยเนื่องเพราะในร่างมีพิษจะมีชีวิตอีกไม่นานแล้วท่านไม่อาจไม่ไปหาวิธีรักษาชีวิตดังนั้นจึงฝากข้าไว้ที่ตระกูลจูนอยู่ๆตอนนี้ท่านกลับมาแล้วเป็นเพราะท่านใกล้จะสิ้นชีพแล้วท่านอยากพบหน้าข้าอีกครั้งแต่กลับคิดไม่ถึงว่าข้าจะมีชีวิตยากลำบากขนาดนี้ก็เลยอยากทดแทนให้ข้า”

จูนจิ่วขยับร่างเล็กน้อยเปลี่ยนเป็นท่านั่งแบบสบายๆกลับยิ่งทำให้เฟิ่งเซียวจดจ้องเขม็งที่แท้เขากดจุดให้นางขยับกายไม่ได้แต่กลับคลายได้เร็วถึงปานนี้？รอยยิ้มแย้มขึ้นจูนจิ่วแย้มหัวเราะพลางมองไปทางเขา“ข้าพูดถูกใช่หรือไม่？”