บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 70

บทที่70เสี่ยวจิ่วคือนางมารร้าย

นางมารร้าย！

สองคำนี้ผุดขึ้นมาในใจของเฟิ่งเซียว

จากคำพูดของเขาเพียงไม่กี่คำก็สามารถมองคำพูดโกหกออกนางมองออกว่านางไม่ใช่บุตรสาวคุณชายสามตระกูลจูนแต่เป็นบุตรสาวของคุณชายห้าจูนหมิงเย่ตอนนี้ยังมองออกว่าเขาจากไปเพราะโดนยาพิษและกลับมาเพราะเหลือชีวิตอีกไม่มากแล้ว

แม้นจูนจิ่วจะรู้ความจริงลดทอนความรู้สึกผิดในใจเฟิ่งเซียวไปได้บ้างแต่เฟิ่งเซียวยังมีอีกคำถามในใจที่อยากถามมากกว่า“เจ้ามองออกได้อย่างไรว่าข้าถูกยาพิษ？และ...และยังไม่ออกว่าข้ามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน？”

เฟิ่งเซียวสำรวจตัวเองหลายครั้งดูจากภายนอกหรือ？ก็ไม่ได้มีอะไรผิดสังเกตนี่！

จูนจิ่วสัพยอกพลางค่อยๆละเมียดชมท่าที่ตื่นตะลึงสับสนของเฟิ่งเซียวแล้วจึงยื่นมือแตะไปที่บ่าของตนพลางกล่าว“ข้าเป็นนักกลั่นยาที่ท่านแตะข้าเมื่อครู่ข้าก็จับสัมผัสได้แล้ว”

“อย่างนี้ก็ได้หรือ？แม้ยังไม่ได้จับชีพจร！”เฟิ่งเซียวนอกจากจะไม่เข้าใจแล้วกลับยิ่งตะลึงงันไปแล้ว

จูนจิ่วหัวเราะออกมา

เสี่ยวอู่จับตามองดูอยู่เอ่ยถามเมี้ยวเมี้ยวออกมานางท่านช่างร้ายกาจนักจูนจิ่วไม่ต้องแมะเส้นก็รู้นางในอนาคตได้ฝึกฝนวิชาปิงซินมาก่อนนอกจากร่างกายที่แข็งแกร่งยิ่งใหญ่แล้วที่เห็นชัดที่สุดก็คือพลังจิตอันเข้มแข็งพลังทั้งสองติดตามตัวนางย้อนเวลากลับมาด้วยที่เฟิ่งเซียวกดจุดนางเมื่อครู่พลังจิตของนางได้ไหลขึ้นไปตามมือของเฟิ่งเซียวเข้าสู่ร่างกายของเขาเมื่อหมุนวนไปทั่วร่างเขาก็ให้ทราบสภาพร่างกายของเฟิ่งเซียว

สภาพร่างกายของเฟิ่งเซียว

เขาถูกพิษและยังเป็นพิษที่อยู่กับเขามานานอยู่ในร่างกายของเขาเป็นเวลาสิบกว่าปีแล้ว

เมื่อคิดทบทวนกลับไปก็สามารถเข้าใจเหตุผลที่เฟิ่งเซียวจำเป็นต้องทิ้งนางไว้และออกเดินทางไปผู้เดียวในครั้งก่อนอย่างง่ายดายและยังทำให้รู้ว่าเฟิ่งเซียวเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วจูนจิ่วทราบดังนี้ท่าทีที่มีต่อเขาก็ผ่อนคลายลงมากทีเดียว

เสี่ยวอู่ที่นั่งอยู่บนโต๊ะเล็กมองปราดเดียวก็เข้าใจความคิดของจูนจิ่ว

คนอื่นอาจจะไม่รู้มันในอนาคตอยู่เคียงข้างจูนจิ่วกว่าสิบปีแล้วนายท่านแท้จริงเริ่มคันไม้คันมืออยากช่วยเหลือเฟิ่งเซียวเข้าแล้ว！

จูนจิ่วยิ้มพลางมองไปยังเฟิ่งเซียว“ท่านอยากจะทดแทนให้ข้าได้ข้าเพียงอยากให้ท่านตอบตกลงข้าหนึ่งเรื่อง”

“เรื่องอะไรหรือ？เสี่ยวจิ่วเจ้าบอกมาได้เลย！พระอัยกาให้เจ้าได้ทุกอย่างเลย”เฟิ่งเซียวดูราวกับแทบอดรนทนไม่ได้

จูนจิ่วกรีดนิ้วเรียกเขาเข้ามาใกล้เฟิ่งเซียวรีบเดินเข้ามาทันทีพระเจ้าหลวงที่ผู้คนทั้งแค้วนเทียนโจ้งต่างยำเกรงในตอนนี้กลับเชื่อฟังจูนจิ่วที่อยู่เบื้องหน้าอย่างแทบไม่น่าเชื่อเกรงเสียแต่ว่าหากมีคนภายนอกมาเห็นเข้าคงจะตกใจจนตาแทบถลนออกจากเบ้า

นางให้เฟิ่งเซียวนั่งลงพลางยื่นมือออกมาจูนจิ่วยื่นมือออกไปจับเส้นแมะนางเอ่ยขึ้น“ให้ข้ารักษาท่าน”

“เสี่ยวจิ่วเจ้า...”เฟิ่งเซียวอ้าปากราวกับอยากกล่าวอะไรบางอย่างพิษของเขาเป็นพิษร้ายแรงถึงชีวิต！เขาใช้เวลาสิบกว่าปีเดินทางรอนแรมไปทั่วแดนกลับยังไม่อาจหาวิธีรักษาได้เพียงแค่จูนจิ่วจะรักษาได้อย่างไร？

ต่อเมื่อมองจูนจิ่วที่ตั้งใจจับเส้นชีพจรตรวจเขาเฟิ่งเซียวค่อยๆกลืนคำพูดเขาเขากลับมาเพื่อมาทดแทนสิ่งที่ไม่ได้ทำให้กับจูนจิ่วหากแม้นทำให้จูนจิ่วมีความสุขให้เข้าทำอะไรก็ย่อมได้！ตอนนี้เพียงตอบตกลงกับนางแค่พยักหน้าง่ายดายจะตายไป

ดังนั้นเฟิ่งเซียวจึงพยักเพยิด“ตกลง”

ไม่รู้ว่าเขาเข้าใจผิดไปเองหรือไม่เฟิ่งเซียวพบว่าเพียงเขาพยักหน้าตกลงแล้วท่าทีที่จูนจิ่วมีต่อเขาก็ดีขึ้นแน่นอนอาจเป็นเพราะจูนจิ่วสนใจในพิษที่อยู่ในร่างเขาก็เป็นได้

แต่ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรเฟิ่งเซียวได้รับเชิญให้ไปพำนักยังเรือนของจูนจิ่วหรือเรียกให้ไพเราะคือเข้าการรักษาอย่างใกล้ชิด