บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 70
สรุปบท บทที่70เสี่ยวจิ่วคือนางปีศาจ: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
ตอน บทที่70เสี่ยวจิ่วคือนางปีศาจ จาก บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่70เสี่ยวจิ่วคือนางปีศาจ คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ ที่เขียนโดย ต้าวเมียวเมียว เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
บทที่70เสี่ยวจิ่วคือนางมารร้าย
นางมารร้าย！
สองคำนี้ผุดขึ้นมาในใจของเฟิ่งเซียว
จากคำพูดของเขาเพียงไม่กี่คำก็สามารถมองคำพูดโกหกออกนางมองออกว่านางไม่ใช่บุตรสาวคุณชายสามตระกูลจูนแต่เป็นบุตรสาวของคุณชายห้าจูนหมิงเย่ตอนนี้ยังมองออกว่าเขาจากไปเพราะโดนยาพิษและกลับมาเพราะเหลือชีวิตอีกไม่มากแล้ว
แม้นจูนจิ่วจะรู้ความจริงลดทอนความรู้สึกผิดในใจเฟิ่งเซียวไปได้บ้างแต่เฟิ่งเซียวยังมีอีกคำถามในใจที่อยากถามมากกว่า“เจ้ามองออกได้อย่างไรว่าข้าถูกยาพิษ？และ...และยังไม่ออกว่าข้ามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน？”
เฟิ่งเซียวสำรวจตัวเองหลายครั้งดูจากภายนอกหรือ？ก็ไม่ได้มีอะไรผิดสังเกตนี่！
จูนจิ่วสัพยอกพลางค่อยๆละเมียดชมท่าที่ตื่นตะลึงสับสนของเฟิ่งเซียวแล้วจึงยื่นมือแตะไปที่บ่าของตนพลางกล่าว“ข้าเป็นนักกลั่นยาที่ท่านแตะข้าเมื่อครู่ข้าก็จับสัมผัสได้แล้ว”
“อย่างนี้ก็ได้หรือ？แม้ยังไม่ได้จับชีพจร！”เฟิ่งเซียวนอกจากจะไม่เข้าใจแล้วกลับยิ่งตะลึงงันไปแล้ว
จูนจิ่วหัวเราะออกมา
เสี่ยวอู่จับตามองดูอยู่เอ่ยถามเมี้ยวเมี้ยวออกมานางท่านช่างร้ายกาจนักจูนจิ่วไม่ต้องแมะเส้นก็รู้นางในอนาคตได้ฝึกฝนวิชาปิงซินมาก่อนนอกจากร่างกายที่แข็งแกร่งยิ่งใหญ่แล้วที่เห็นชัดที่สุดก็คือพลังจิตอันเข้มแข็งพลังทั้งสองติดตามตัวนางย้อนเวลากลับมาด้วยที่เฟิ่งเซียวกดจุดนางเมื่อครู่พลังจิตของนางได้ไหลขึ้นไปตามมือของเฟิ่งเซียวเข้าสู่ร่างกายของเขาเมื่อหมุนวนไปทั่วร่างเขาก็ให้ทราบสภาพร่างกายของเฟิ่งเซียว
สภาพร่างกายของเฟิ่งเซียว
เขาถูกพิษและยังเป็นพิษที่อยู่กับเขามานานอยู่ในร่างกายของเขาเป็นเวลาสิบกว่าปีแล้ว
เมื่อคิดทบทวนกลับไปก็สามารถเข้าใจเหตุผลที่เฟิ่งเซียวจำเป็นต้องทิ้งนางไว้และออกเดินทางไปผู้เดียวในครั้งก่อนอย่างง่ายดายและยังทำให้รู้ว่าเฟิ่งเซียวเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วจูนจิ่วทราบดังนี้ท่าทีที่มีต่อเขาก็ผ่อนคลายลงมากทีเดียว
เสี่ยวอู่ที่นั่งอยู่บนโต๊ะเล็กมองปราดเดียวก็เข้าใจความคิดของจูนจิ่ว
คนอื่นอาจจะไม่รู้มันในอนาคตอยู่เคียงข้างจูนจิ่วกว่าสิบปีแล้วนายท่านแท้จริงเริ่มคันไม้คันมืออยากช่วยเหลือเฟิ่งเซียวเข้าแล้ว！
จูนจิ่วยิ้มพลางมองไปยังเฟิ่งเซียว“ท่านอยากจะทดแทนให้ข้าได้ข้าเพียงอยากให้ท่านตอบตกลงข้าหนึ่งเรื่อง”
“เรื่องอะไรหรือ？เสี่ยวจิ่วเจ้าบอกมาได้เลย！พระอัยกาให้เจ้าได้ทุกอย่างเลย”เฟิ่งเซียวดูราวกับแทบอดรนทนไม่ได้
จูนจิ่วกรีดนิ้วเรียกเขาเข้ามาใกล้เฟิ่งเซียวรีบเดินเข้ามาทันทีพระเจ้าหลวงที่ผู้คนทั้งแค้วนเทียนโจ้งต่างยำเกรงในตอนนี้กลับเชื่อฟังจูนจิ่วที่อยู่เบื้องหน้าอย่างแทบไม่น่าเชื่อเกรงเสียแต่ว่าหากมีคนภายนอกมาเห็นเข้าคงจะตกใจจนตาแทบถลนออกจากเบ้า
นางให้เฟิ่งเซียวนั่งลงพลางยื่นมือออกมาจูนจิ่วยื่นมือออกไปจับเส้นแมะนางเอ่ยขึ้น“ให้ข้ารักษาท่าน”
“เสี่ยวจิ่วเจ้า...”เฟิ่งเซียวอ้าปากราวกับอยากกล่าวอะไรบางอย่างพิษของเขาเป็นพิษร้ายแรงถึงชีวิต！เขาใช้เวลาสิบกว่าปีเดินทางรอนแรมไปทั่วแดนกลับยังไม่อาจหาวิธีรักษาได้เพียงแค่จูนจิ่วจะรักษาได้อย่างไร？
ต่อเมื่อมองจูนจิ่วที่ตั้งใจจับเส้นชีพจรตรวจเขาเฟิ่งเซียวค่อยๆกลืนคำพูดเขาเขากลับมาเพื่อมาทดแทนสิ่งที่ไม่ได้ทำให้กับจูนจิ่วหากแม้นทำให้จูนจิ่วมีความสุขให้เข้าทำอะไรก็ย่อมได้！ตอนนี้เพียงตอบตกลงกับนางแค่พยักหน้าง่ายดายจะตายไป
ดังนั้นเฟิ่งเซียวจึงพยักเพยิด“ตกลง”
ไม่รู้ว่าเขาเข้าใจผิดไปเองหรือไม่เฟิ่งเซียวพบว่าเพียงเขาพยักหน้าตกลงแล้วท่าทีที่จูนจิ่วมีต่อเขาก็ดีขึ้นแน่นอนอาจเป็นเพราะจูนจิ่วสนใจในพิษที่อยู่ในร่างเขาก็เป็นได้
แต่ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรเฟิ่งเซียวได้รับเชิญให้ไปพำนักยังเรือนของจูนจิ่วหรือเรียกให้ไพเราะคือเข้าการรักษาอย่างใกล้ชิด
ในตอนนี้เฟิ่งเซียวกลับไม่รู้ว่าอีกไม่นานเป้าหมายของเขาไม่เพียงแต่จะสัมฤทธิ์ทั้งยังจะสามารถขจัดพิษและมีชีวิตไปอีกยาวนานด้วย
วันคืนในจวนโม่เงียบสงบเป็นสุขนักจูนจิ่วฝึกฝนกลั่นยารักษาเฟิ่งเซียวหากไม่มีเรื่องอันใดก็ลูบเล่นแมวเล่นสนุกกับแมวและมองดูเสี่ยวอู่ไล่จับเหลิ่งยวนไปทั่วจวนอย่างสบายใจ
อีกด้านหนึ่งในจวนตระกูลจูนกลับดั่งราวมีเมฆดำปกคลุมครึ้มหม่นมัว
เฟิ่งเซียวตรัสจริงทำจริงคำสั่งของพระเจ้าหลวงฮ่องเต้ผู้เป็นบุตรไหนเลยจะไม่ปฏิบัติตามรีบออกราชองค์การรับสั่งให้เฟิ่งเทียนฉี่และจูนหยูนเสวี่ยเสกสมรสแต่ทว่าเฟิ่งเทียนฉี่ไม่ยินยอมจูนหยูนเสวี่ยยิ่งไม่ยินยอมไปกว่า
จูนหยูนเสวี่ยในตอนนี้กำลังอาละวาดใหญ่“ให้ข้าอภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาทไม่มีทาง！เขาดูแคลนข้าต่อหน้าฝูงชนเปลี่ยนคำจะสู่ขอนางแพศยาจูนจิ่วท่านพ่อท่านแม่ท่านยอมให้บุตรสาวท่านแต่งกับเขาได้อย่างไร？”
“เสว่เอ๋อร์รับสั่งของฮ่องเต้พวกเราอาจปฏิเสธได้แต่พระเจ้าหลวงยังอยู่ในแคว้นเทียนโจ้งหากทำให้นักจิตชั้นเจ็ดเช่นท่านทรงกริ้วพวกเราตระกูลจูนคงต้องหายสาบสูญไปจากแคว้นเทียนโจ้งแล้ว”ซั่งกวนอี่หรงสอนจูนหยูนเสวี่ยอย่างเสียไม่ได้
จูนสงเทียนกลับออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด“เพื่อตระกูลจูนเจ้าต้องแต่ง！”
“ไม่！”จูนหยูนเสวี่ยโกรธแค้น“นักจิตชั้นเจ็ดเยี่ยมยอดนักหรือ？สำนักเทียนโจ้งจะเริ่มเปิดเรียนแล้วข้าฟังที่ท่านอาจารย์พูดในปีนี้จะมีอู๋อจงมาที่สำนักเพื่อเฟ้นเลือกลูกศิษย์หากข้าถูกเลือกข้าก็ไม่ต้องเสกสมรสกับเฟิ่งเทียนฉี่แล้วใช่หรือไม่？”
“อะไรนะ？”จูนสงเทียนและซั่งกวนอี่หรงฟังแล้วประหลาดใจนัก
จูนหยูนเสวี่ยพยักหน้า“นี่คือเรื่องจริงข้าเป็นศิษย์เอกในสำนักเทียนโจ้งท่านรองเจ้าสำนักเอ็นดูข้ายิ่งนักหากได้รับการสนับสนุนจากเขาให้ข้าเข้าอู๋อจงได้เป็นศิษย์ของอู๋อจงเมื่อถึงตอนนั้นท่านพระเจ้าหลวงคงไม่อาจบังคับข้าเสกสมรสกับเฟิ่งเทียนฉี่ได้อีกใช่หรือไม่？”
ตอนนี้จูนหยูนเสวี่ยเกลียดแค้นกับเฟิ่งเทียนฉี่นักเขาทำให้นางอับอายขายหน้าดูถูกนาง！นางยิ่งเกลียดจูนจิ่วแค้นจนอยากสับนางให้แหลกละเอียดเป็นหมื่นชิ้นแต่เรื่องที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือหลบหลีกจากเรื่องงานเสกสมรสให้ได้เสียก่อน
เรื่องนี้นับเป็นเรื่องที่ดีที่สุดของวันของจูนสงเทียน“เสว่เอ๋อร์เจ้ามีความหวังว่าเจ้าจะได้รับเลือกเป็นศิษย์ของอู๋อจงไหม？”“มี！”เพื่อไม่ต้องแต่งกับเฟิ่งเทียนฉี่เพื่อให้ได้แก้แค้นล้างเลือดกับจูนจิ่วความหวังหรือ？ไม่ว่าจะทำวิธีใดนางก็ต้องทำให้ได้！”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ
หนังสือยังไม่จบ ไม่อัปต่อแล้วเรอค่ะ...